Öldin - 01.07.1894, Blaðsíða 6

102
ÖLDIN.
cins og ofurmild angursemi, krydduð ynd-
isgeislum æðri veraldar. Þessiáhrif ítrek-
ast ár frá ári, þótt menn lifði öldum saman.
Það er ljósið og myrkrið, scm tefla um
heiminn og hjarta mannsins í einu.
Báðar liinar einmanalegu konur fundu
glögt þessi náttúruáhrif. Þær sátu báðar
liljóðar og bærðust ekki, og virti hvor aðra
fyrir sér í rökkurkyrðinni; livorug mælti
orð frá munni, og þó skildi livor annarar
lijartans launmæli. Þá stóð upp skyndi-
lega hin fölleita konan, scm úti fyrir sat,
snéri sér til bæjarins og leit svo út sem
lilustaði liún cftir liljóði, sem raskaði hinni
lieilögu kvöldró.
Jungfrú Regína gaf nákvæmar gætur
að hreyflngum hinnar ókunnu konu og
teygði sig út frá Ijóranum svo hún sæi bet-
ur. Kvöldið var kyrt og hljótt og einung-
is mátti heyra áratök úti á sjónum eða
þunglynda, langa tóna í smalahorni. Á
kyrðina jók hið óvenjulega liálfrökkur
hinna fyretu haustdaga, scm ósjálfrátt
vakti eins og helga lotningu. Því meir
brá illa við, þegar alt í einu gall við gnýr
mikill frá bænum. Sá hávaði var hvorki
brimniður né fossaniður né snark frá slcóg-
arbrennu, þótt svipað væri hljóðið ein-
hverju af þessu. Það líktist helzt kliði frá
mannös, þegar bæði er ógn og æði á í'erð-
um, enda brá í sama bili blikandi birtu yf-
ir norðanverðan bæinn.
Oðara livarf hin einförla kona frá kast-
alaveggnum og þaut burt í þá átt, livaðan
hættan sýndist ógna. Yér skulum nú samt
skunda þangað og vcrða dálítið fljótari að
bragði. Koma herskips þess, er sækja
skyldi hið nýja útboðslið, haíði vakið mik-
inn óróa Iijá dátunum og jók söknuðurinn,
vígahugurinn og ölið liann um allan heím-
ing. Ilöfðu þeir nú höpum saman flykkst
til drykkjustofanna, ogáþeim tlmum, þeg-
ar hcrmennirnir voru helzta stéttin, neydd-
ust menn einatt til að afsaka og- þola ráð-
ríki þeirra og ofsa til að hafa þá góða.
Hinir æðri yfimenn létu því sem þeir sæi
eklci, þótt tvö hundruð ungir menn með
ribbaldábrag Austurbotnunganna, drykki
sig ölóða, enda má vel vera, að það ráðlag
hefði gefist vel einnig í það sinni, hefði
ekki það atvik fyrir komið, sem friðnum
var sérstaklega hættulegt, og sem líka óð-
ara kveykti til fulls upp ofsann, sem kom-
inn var vel á veg.
Hinn vaski Bent Kristihsson, undir-
foringi, hafði enn fengið sinn fulla krafa
við þetta tækiíæri. Hafði nú minst met-
orða sinna og afreksverka og stokkið upp
á Stofuborð og sannað sveitungum sínum
allsköruglega, fyrst það, að rétt skilið væri
hann sá, sem unnið hefði Þýzkaland ; því
næst það, að þegar f'yrir löngu myndi hann
hafa rekið Perdinand keisara með húð og
• liári út í Duná, ef sagður keisari hefði ekki
gert samninga við djöfulinn og galdrað
allan Svíaher og fyrst og fremst sjálfan
konunginn, og loks leiddi sú röksemd beint
til þeirrar þriðju sctningar Bents, að lán
og ólán alls ríltisins og allrar veraldarinn-
ar væri í höndum galdrakonunnar, sem
byggi eins og fangi innan Krosshólms
kastalaveggja.
“Sannið Þið til, þessi svarthærða djöf-
ulsdrós steypir bráðasótt yfirbæinn,” sagði
Malaxbúi, lubbalcgur karl og hvítur fyrir
liærum.
“Þetta cr ófreskja.”
“Já, og konunga-morðingi. ’
“Eigum við að una þvi, að hún sitji
þarna í fiiði og fullum náðum og kollvarpi
konungi og landi með göldrum og gjörn-
ingum ?” kallaði drukkinn þingskrifari,
sem slæðst hafði í hópinn.
“Eigum við ekki að kaffæra kindina,
piltar ?” sagði annar.
“Yið skulum drepa liana með kylfum
þegar í stað,” kallaði þá Lappabúi með
amarnef og dökkum Ijótum brúnum.
“Og cf þeir ekki sleppa henni með
góðu, leggjum við eld í Krosshólm og
brennum ugluna og hreiðrið í einu,” gall
viö tröllolegui’ Leiheiabúi.