Kvennablaðið - 07.05.1915, Side 11

KYENNNABLAÐIÐ
27
ánægður með grundvallarskilyrðin fyrir
samþykt stj.skr. væri fullnægjandi fyrir
flokkinn.
En þvi er ver og miður fyrir samlynd-
ishorfurnar, að svo virðist ekki vera. Eftir
þvi sem lengra líður frá heimkomu þre-
menninganna og meira er talað um málið,
eftir því verða foringjarnir æstari gegn
því, Og nú siðast eftir ráðherraskiftin
kastar algerlega tólfunum. Nýja ráðherr-
ann, sem þeir nýlega hófu til skýjanna
fyrir ríkisréttarlega þekkingu, litur út fyr-
ir að þeir vilji nú hvorki sjá né heyra.
Ef spá má i eyðurnar, eftir fundinum, sem
haldinn var hjá þeim 5. þ. m., þá er ekk-
ert líklegra en að þeirra helztu forkólfar
mundu hrópa yfir honum krossfestingar-
dóm, og heldur kjósa hvaða Barrabasi
sem vera skyldi. — Auðvitað inst innan
úr sínum eigin flokki.
En þetta gerir horfurnar vænlegri fyrir
stjórnarskrána. Eftir framkomu leiðtoga
flokksins hingað til, þá hafa þeir ekkert
gert annað i því máli en leggja allstaðar
stein í götu þess, reynt á allan hátt að
koma því fyrir kattarnef, og það þeir
menn, sem mest hafa hælt sér af fylgi
sinu við aðalbreytingaratriðin. Alvaran
og hreinskilnin hafa verið svona ríkar.
Að þeir nú vilja fyrir hvern mun koma í
veg fyrir að ráðherra E. Arnórsson geti
náð nauðsynlegu flokksfylgi sprettur auð-
sjáanlega af þvi,' að þeir óttast að hann
muni greiða úr málinu og fá það staðfest
af konungi. Pað. eru þessar liorfur, sem
vér vonum að séu góðs viti, og sigurvon
fyrir málstað vorn kvennanna.
Það er því með glaðri von. sem vér
heilsum ráðherraskiftunum. Vér vonum
að þar sem sá fráfarandi ráðherra, með
tilstyrk flokksforingja sinna gerði allar von-
ir vorar að engu, og steypti vorum ís-
lenzku stjórnmálum í þær ógöngur sen\
varla var sýnilegt að þær kæinust úr ó-
virðingarlaust, þá séu nú likur til að
fari að rakna úr þeim, og þau komistaft-
ur á réttan kjöl.
Og fái nýi ráðherrann okkar með til-
styrk góðra manna þessu fram komið, þá
áj hann sannarlega skilið fylgi vort við
fyrstu kosningarnar, sem við konur tök-
um beinan þátt í sem kjósendur.
Frá öllam löndum koma nú heitar á-
skoranir frá konum til systra þeirra í
hinum löndunum, að sluðla að friðar-
hug hjá þjóðunum. Þótt flest hernaðar- •
löndin, það er að segja karlmennirnir,
megi ekki heyra frið nefndan á nafn, þá
eru þó konurnar boðnar og búnar til að
hjálpa hver annari. Þýzkar konur skora
á allar konur að hjálpa rússnesku Pól-
verjunum þótt þeir tilheyri óvinaþjóð.
Og bæði i Austurriki og Englandi hafa
verið settar á fót nefndír kvenna, sem
staðið hafa fyrir upplýsinga skrifstofum,
til að leita að týndum hermönnum ó-
vinaþjóðanna, sem ekki hafa fundist á
dánarskrám, eða frétst til. Sama hefir
átt sér stað i Belgíu og Sviss, og jafnvel
í Þýzkalandi og Rússlandi. Allar þessar
konur finna til sömu hjartasorgarinnar
út af ástvinamissirnum og skelfmgum
þeim, sem dynja yfir þjóðirnar. Þær
hafa ekkert atkvæði haft um hvort hefja
skyldi þennan ófrið. Þær geta því ekk-
ert annað en hrópað mótmæli sín út í
heiminn, og svo unnið að þvi að draga
eftir mætti, úr hörmungunum héima fyrir.
Þannig hrópar hin stórmerka þýzka kona
frú Heyman mótmæli sin, svo átakan-
lega og kröítuglega, sem að eins hlut-
lausir óhorfendur geta gert, sem engan
þátt hafa átt í þvi að þessi blóðugi sorg-
leikur var hafinn.
Hún segir:
»Eldingu hins skelfilegasta af öllum
striðum sló niður i sumardýrðinni og
kveykti i allri Evrópa. Upplitsdjarfar og
hugprúðar gáfu konur ófriðarlandanna