Alþýðublaðið - 15.01.1961, Blaðsíða 8

AUGU hinnar 17 ára
gömla barónassu, sem lá í
gagn~æjum silkináttslopp
með spenntar greipar, í
rúminu í svefnherbergi
veiðikofans störðu svip-
lausum augum dauðans út
í loftið. Um varir hennar
lék bros ánægju en ekki
ótta. Síðustu orð hennar
voru: — „Elskan, nú göng
um við saman út í óviss-
una fyrir handan.“
Rúdólf krónprins, hinn
31 árs gamli erfingi aust-
urrísku krúnunnar beygði
sig yfir hina fallegu, and-
vana stúlku og kyssti kalt
hörund hennar. „Einhver,“
sagði hann, „varð að deyja
með mér. Eg varð að taka
konu með mér úr þessum
heimi. Það er synd að þú
skulir vera svona ung.“ —
Hann tók rauða rós úr vasa
á borðinu og lét hana í
kalda hönd Maríu Vetsera,
hinnar rómantísku Vínar-
stúlku, sem af fúsum vilja
gekk með honum í dauð-
ann.
Prinsinn snéri sér við
með dularfullu brosi og
svipaðist um í svefnher-
bergi hins íburðarmikla
veiðikofa, er hann hafði
byggt sér í hinum frægu
Vínarskógum.
Það var draugalegt um
að litast. Við honum blasti
tákn um dauðann í ýmsum
myndum. Á veggjunum
voru myndir, sem tákna
áttu dauðann. Á litlu skrif
borði var glottandi haus-
kúpa. Dauðinn hafði um
alllangt skeið heltekið
huga hans.
Þegar Rúdólf krónprins
þreif silfurbúna skamm-
byssu, sem bundið hafði
endi á líf barónessunnar
skömmu áður, rak hann
upp vitfirringslegan hlát-
ur, sem bergmálaði draugs
lega £ kofanum. Síðan tók
hann svarta kúlu úr brjóst
vasa sínum, sem þar hafði
legið nákvæmlega í fimm
mánuði og 29 daga. Hann
lauk úr vínglasinu, gekk
að rúminu, — og setti
skammbyssuna á gagnaug-
að. — Daginn eftir fund-
ust þau tvö í rúminu.
Þegar fréttin af atburð-
inum síaðist út, þrátt fyrir
ákafar tilraunir Habsborg-
ara að halda honum leynd-
um, komst sú saga á kreik,
að hér hefði verið um að
ræða dásamlegt ástarævin-
týri, sem lyktað hefði með
dauða eingöngu vegna þess
að Rúdólf hefði verið mein
að að ganga að eiga stúlk-
una, sem hann elskaði.
kærri prinsessu af Belgíu.
Kvennafar hans og drabb
sem verið hafði hirðum
Evrópukonunga efni í
slúðursögur í hartnær ára-
tug, olli föður Rúdólfs, —
keisaranum Franz Jósef,
miklum áhyggjum.
Sennilega hefði um-
heimurinn haldið áfram að
trúa Rómeó og Júlíu út-
gáfu harmleiksins í veiði-
kofanum ef rykfallin skjöl
í Þýzkalandi hefðu ekki
kornið fram í dagsljósið
fyrir nokkrum árum. Sam-
kvæmt þeim hefur orðið
að skrifa þetta fræga May-
erling-mál — en svo var
málið kallað eftir veiðikof-
anum í Vínarskógi — á nýj
an leik til þess að sýna
Rúdólf krónprins í réttu
svipast um eftir vænlegum
„viðskiptavinum' ‘.
í þá daga, þ. e. í lok
síðustu aldar, var siðferðið
við kóngshirðir Evrópu
ekki upp á marga fiska og
flestir brostu góðlátlega
að drabbi hins unga krón-
prins. En þó fór svo, að
mælirinn varð fullur. Þeg-
ar Rúdólf var að gera hos-
ur sínar grænar fyrir Ag-
laiu von Auersberg gerði
hann þá skyssu, að segja
henni að hann mundi
skilja við konu sína til þess
að ganga að eiga har>a. —■
Rúdólf vissi vel, að þetta
gæti aldrei orðið, vegna
trúarskoðana föður síns.
Þetta var bara venjuleg að
ferð hans að lofa konum
sukúlan
harmleikurinn
/
I

Krónprinsinum hafði
tekizt að villa samtíma-
mönnum sínum sýn — og
síðari tíma sagnfræðingum
einnig. Hann drap ekki
Maríu Vetsera af því að
hann elskaði hana — hún
var aðeins ein úr hópi fjöl
margra hjákvenna. Hann
myrti hana vegna þess, að
hann vildi, að einhver
kona — honum var sama
hver — gengi með honum
í dauðann, sem hann gat
ekki flúið.
Rúdólf, krónprlns af
Austurríki, sonur Franz
Jósefs keisara, hafði hlotn-
azt margt í vöggugjöf. —
Hann var greindur vel,
fríður sýnum, hraustur
hermaður, ritfær í bezta
lagi. Hann var róman-
tískur elskhugi, kvenfólk-
ið — leikkonur jafnt sem
stúlkur af háum og lágum
stigum — féll að fótum
hans. Hann var óham-
ingjusamlega giftur heima
ljósi. Sýna verður hann
sem manninn er tældi unga
og saklausa stúlku til þess
að deyja með sér.
Lykillinn að þessu
óskemmtilega máli er
svört byssukúla. Það var
eins konar „vegabréf“
Rúdólfs krónprins til dauð
ans. Sagan af þessari
svörtu kúlu er svo furðu-
leg, að jafnvel hugmynda-
ríkustu rithöfundar hefðu
ekki látið sér hana til hug
ar koma.
Sem fyrr segir, var Rú-
dólf óhemju mikið kvenna-
gull. Þegar í ljós kom, að
kona hans, Stefanía prin-
sessa frá Belgíu, gat ekki
alið honum barn, beitti
hann þessum hæfileika sín
um óspart. Hann lagði lag
sitt við fjölda kvenfólks og
varð hungur hans eftir
því brátt óseðjandi. —
Réði hann sérstakan mann
í þjónustu sína, sem fékk
það hlutverk í hendur, að
gulli og grænum skógum
og svíkja þær síðan.
Það sem krónprinsinn
gerði ekki ráð iyrir, var
stolt hins unga bróðurs
prinsessunnar von Auers-
berg, sem sveið sárt að sjá
heiður ættar sinnar þannig
fótum troðinn.
Prinsinn hélt þegar til
fundar við Franz Jósef
keisara, sagði honum upp
alla söguna, og krafðist
þess að hann fengi að
heyja einvígi við krón-
prinsinn og afmá þar með
þennan blett á heiðri ætt-
arinnar. Franz Jósef, sem
var heiðarlegur maður og
seinn að hugsa, sá sér ekki
annað fært en að verða
við þessari kröfu þrátt fyr
ir mótmæli konu sinnar,
Elízabetar keisaraynju.
Franz Jósef var í klípu.
Hann gat ekki útskúfað
von Auersberg frá hirð-
inni — og ef hann gerði
það, væri sagan af þessu
háttalagi sonar B
allra vitorði. Hanr
því að fallast á, að
ið færi fram.
En allt í einu da
um nokkuð einkeni
hug, sem honum
snjallræði. Hann lai
fyrir, að einvígið
vera „amerískt e:
í staðinn fyrir, að
göngumennirnir
andspænis hvor öði
hleyptu af byssum
skyldi einvígið verí
í vali á tveim kú'
hvítri og svartri. í
drægi þá hvítu yrði
ur sigurvegari.
Franz Jósef að krc
inn fengi fyrst val
ættgöfgi sinnar.
Daginn sem <
skyldi háð mætti I
búningi ofursta á
gönguvellinum, hr
ur og rólegur. Á liti
í skógarrjóðrinu v
inn með kúlunum
Hólmgöngumenni
gengu úr sinn hvc
inni að borðinu.
prinsinn stakk hei
pokann og dró han,
upp aftur. Hann
'kúlu í hendinni <
henni upp, svo s
mættu sjá lit he
daufri morgunsk
Hún var svört.
Engrar svipbr<
varð vart á andlil
prinsins, sem stal
unni { brjóstvass
sem hún átti eftir
í hálft ár. Hinn p
sem var náfölur í
gaf frá sér fagnaðí
Rúdólf krónprins r<
um hendina og kvac
að mál þetta væri
„Og í áheyrn vi
votta,“ sagði hanr
ég því yfir, að im
mánaða verð ég ek
enda tölu.“
Öllum til undn
aðdáunar hélt Rí
fram sínu fyrra líi
sukki, svalli og '
fari — eins og
hefði í skorizt. 1
ynjan Elísabet, mói
sárbændi hann a
eiðinn og faðir hi
niðurbrotinn maðu:
hins óumflýjanleg
láts sonar síns.
reyndi að finna lei
ógöngunum, en án
urs. Heit sem ki
hafði unnið, var ek
að rifta.
Þegar dró að loh
mánaða tímabilsir
taugar Rúdólfs að
Hann sem áður h
gjöra stjórn á skc
var orðinn uppstöl
óþolinmóður. Han;
aði að sér hauí
beinagrindum og
dauðatáknum. Ham
sér niður i ranns
dauðanum og lesti
um það efni. \ ve
0 15. jan. 1961 — Alþýðublaðið