Alþýðublaðið - 23.04.1961, Qupperneq 8

Svsf i ííkkistu
NÚNA íyrir stuttu var
sagt frá því í fréttum, að
mm
Wmm
'g
:
-
VÚ , , jr.i-.33i?
, -■ S/ ';!
WS'
y
■■-■-Vv;j'.;^^v;
f.
m $ - rm h mkst
Hi
■ ■

-v
. /'.'■,
Fullorðnar dömur, nei, ekki alderlis — of snemmt. Hér Hggur hin eilífa æska og hlykk
maður nokkur svæfi að
staðaldri í líkkistu. Fæstir
fengnst til aði taka þessu
trúanlega, en þó eru fáein
dæmi þess, að menn liafi
tekið uppá þessari vitleysu.
Og í ljós kom, að sagan
um manninn, sem svaf í
líkkistunni var heilagur
sannleikur.
Frétt þessi rifjaði upp
fyrir fólki aðra svipaða
sögu, ssm má finna í ný-
legri enskri bók, er nefn-
ist „A Russian Child-
hood“ (Rússnesk bernska)
eftir E. N. Vodovosiova.
Þar segir frá rússnesk-
um gózeiganda, sem dreym
di það, þegar hann var um
fimmtugt, að hann væri
snögglega bráðkvaddur og
að einn af leiguliðum
hans, sem var trésmiður að
iðn, hefði tekið mál af hon-
um, drukkið sig síðan auga
fulLan og týnt því. Þegar
maðurinn uppgötvaði þetta
tó'k hann annað mál eftir
minni, sem reyndist þegar
til kom of stutt. Það varð
að troða gózeigandanum
ofan í kistuna og þar sem
kistan var of lítil, varð lík
ið að liggja þarna saman-
vöðlað í kistunni. Þótt
gózeigandinn væri látinn
kenndi hann ógurlega til,
að því er honum fannst í
draumnum!
Gózeigandinn var s.vo
hrifinn af þessum draum
sínum, að hann ákvað að
láta smiða sér líkkistu,
meðan hann væri enn á
lífi, og hafa hann þannig,
að hann kæmist fyrir í
henni. Hann sendi því
smið sinn til frekara náms
í Moskvu.
Þegar maðurinn hafði
náð nægri leikni í iðn
sinni og kom til baka, —
smíðaði hann líkkistur í
tugatali. En enginn pass-
aði, svo að ríki bóndinn
geymdi þær úti í hlöðu.
í öllum kistunum var
haft hey og jarðeigandinn
reyndi alltaf hvort þær
hæfðu sér með því að sofa
nótt og nótt í þeim — þó
að hann vissi fullvel, að
þær gerðu það ekki.
Á ÞRIÐJA tugi þessar-
ar aldar voru unglings-
stúlkur með taglgreiðslu
og snoðklipptir samnefn-
arar þeirra af hinu kyn-
inu ekki kallaðir „táning-
ar“, svo að vont íslenzkt
orð sé notað, og heldur
ekki „skvísur“ eða „gæj-
ar“ (sem eru enn verri
orð). Þá höfðu unglings-
■Jf Hestsmakki og dömu-
makki. Skemmtilegt
og fallegt ljósmynda-
„mótív“ frá þriðja tug
þessarar aldar. Þegar
lontan varð sjálfs sín
herra lét hún hárið
falla og sendr lífstykk
ið lönd og leið og loks
sagði hún skilið við
liesthin. og hentist um
á bíldruslum.
Þessi dásamlegr film-
koss — ununin var
ætluð mæðruvium cin-
um.
stúlkurnar allt annað
heitij sem mættj þýðirst
„smábröndux“ eða „lont-
ur.“
Þetta stafaði meðal annars
af því að foreldrar klæddu
aíkvæmi sín barnafötum
fram undir tvítugt. Staða
lontunnar á þeim árum
var um margt ólík því sem
er í dag — burt séð frá
klæðaburðinum. Lontum-
ar voru mest áberandi
áður en „valdajafnvæg-
inu“ var raskað. Á þeirra
tíð var blómaskeið og
sigurtími mæðranna.
Lonturnar, unglings-
stúlkurnar, höfðu ekki
tillögurétt um útlit
sitt, og réðu engu í því er
varðaði þær sjálfar, innst
sem yzt. Foreldrarnir
höfðu ráð hennar alger-
lega í hendi sér, og hún
varð að sætta sig við að
trítla með móður sinni
dúðuð í matrósafötum
þótt hún væri farin að
Þetta hrspurslausa,
heillandi og svart-
svertaða augnaráð.
gefa strákum auga og
þætti auðvitað „blóðugt“
að vera svona barnaleg
til fara og alltaf undir
handleiðslu hinnar frán-
eygu móður.
Á þessum árum stóð
yfir nokkurs konar stétt-
arbarátta mæðranna. Ekki
fyrir meiri éyðslueyri
eða lengri svefntíma, nei,
móðirin þurfti ekki að
leita ásjár dótturinnar í
þeim efnum. En hún krafð
ist þess eindregið, að
dóttir hennar væri barna-
leg fram eftir öllum aldri.
Annars var hætta á því
að fólk færi að álíta að
móðirin væri komin til
ára sinna. Og slíkt mátti
aldrei henda á þessum
áratug hégómans eins og
þriðji tugur aldarinnar
hefur oft verið nefndur
með réttu.
Ef dæturnar voru full-
orðinslegar vissu sem sé
allir, að mæðurnar voru
komnar af léttasta skeiði.
Mæðurnar lögðu allt kapp
á að sýnast unglegar og
þótt þær væru komnar
yfir fertugt og dætur
þeirra stæðu nærr
tugu, skyldu d
samt sem áður j
stuttsokkum. M.
gengu hins vegar
bleikum silkisokkv
stuttum pilsum o.
minna að ýmsu
tízkuna í dag, se
er hálfgert afturl
hinna gömlu dag;
arnir sem nú eru
éru heldur ekki c
„pottahöttum“ kv
ins á þriðja tugi í
ar.
Sumir þeirra, se
ef'tir þöglu kvikj
um þar sem oft r
dömur sprikla
fullar af gáska og
í villtum „charles
'ÍC Þetta vesalir
sem er að hu
að vera full

g 23. apríl 1961 — Alþýðublaðið