Alþýðublaðið - 23.04.1961, Blaðsíða 8

Alþýðublaðið - 23.04.1961, Blaðsíða 8
Svsf i ííkkistu NÚNA íyrir stuttu var sagt frá því í fréttum, að mm Wmm 'g : - VÚ , , jr.i-.33i? , -■ S/ ';! WS' y ■■-■-Vv;j'.;^^v; f. m $ - rm h mkst Hi ■ ■ -v . /'.'■, Fullorðnar dömur, nei, ekki alderlis — of snemmt. Hér Hggur hin eilífa æska og hlykk maður nokkur svæfi að staðaldri í líkkistu. Fæstir fengnst til aði taka þessu trúanlega, en þó eru fáein dæmi þess, að menn liafi tekið uppá þessari vitleysu. Og í ljós kom, að sagan um manninn, sem svaf í líkkistunni var heilagur sannleikur. Frétt þessi rifjaði upp fyrir fólki aðra svipaða sögu, ssm má finna í ný- legri enskri bók, er nefn- ist „A Russian Child- hood“ (Rússnesk bernska) eftir E. N. Vodovosiova. Þar segir frá rússnesk- um gózeiganda, sem dreym di það, þegar hann var um fimmtugt, að hann væri snögglega bráðkvaddur og að einn af leiguliðum hans, sem var trésmiður að iðn, hefði tekið mál af hon- um, drukkið sig síðan auga fulLan og týnt því. Þegar maðurinn uppgötvaði þetta tó'k hann annað mál eftir minni, sem reyndist þegar til kom of stutt. Það varð að troða gózeigandanum ofan í kistuna og þar sem kistan var of lítil, varð lík ið að liggja þarna saman- vöðlað í kistunni. Þótt gózeigandinn væri látinn kenndi hann ógurlega til, að því er honum fannst í draumnum! Gózeigandinn var s.vo hrifinn af þessum draum sínum, að hann ákvað að láta smiða sér líkkistu, meðan hann væri enn á lífi, og hafa hann þannig, að hann kæmist fyrir í henni. Hann sendi því smið sinn til frekara náms í Moskvu. Þegar maðurinn hafði náð nægri leikni í iðn sinni og kom til baka, — smíðaði hann líkkistur í tugatali. En enginn pass- aði, svo að ríki bóndinn geymdi þær úti í hlöðu. í öllum kistunum var haft hey og jarðeigandinn reyndi alltaf hvort þær hæfðu sér með því að sofa nótt og nótt í þeim — þó að hann vissi fullvel, að þær gerðu það ekki. Á ÞRIÐJA tugi þessar- ar aldar voru unglings- stúlkur með taglgreiðslu og snoðklipptir samnefn- arar þeirra af hinu kyn- inu ekki kallaðir „táning- ar“, svo að vont íslenzkt orð sé notað, og heldur ekki „skvísur“ eða „gæj- ar“ (sem eru enn verri orð). Þá höfðu unglings- ■Jf Hestsmakki og dömu- makki. Skemmtilegt og fallegt ljósmynda- „mótív“ frá þriðja tug þessarar aldar. Þegar lontan varð sjálfs sín herra lét hún hárið falla og sendr lífstykk ið lönd og leið og loks sagði hún skilið við liesthin. og hentist um á bíldruslum. Þessi dásamlegr film- koss — ununin var ætluð mæðruvium cin- um. stúlkurnar allt annað heitij sem mættj þýðirst „smábröndux“ eða „lont- ur.“ Þetta stafaði meðal annars af því að foreldrar klæddu aíkvæmi sín barnafötum fram undir tvítugt. Staða lontunnar á þeim árum var um margt ólík því sem er í dag — burt séð frá klæðaburðinum. Lontum- ar voru mest áberandi áður en „valdajafnvæg- inu“ var raskað. Á þeirra tíð var blómaskeið og sigurtími mæðranna. Lonturnar, unglings- stúlkurnar, höfðu ekki tillögurétt um útlit sitt, og réðu engu í því er varðaði þær sjálfar, innst sem yzt. Foreldrarnir höfðu ráð hennar alger- lega í hendi sér, og hún varð að sætta sig við að trítla með móður sinni dúðuð í matrósafötum þótt hún væri farin að Þetta hrspurslausa, heillandi og svart- svertaða augnaráð. gefa strákum auga og þætti auðvitað „blóðugt“ að vera svona barnaleg til fara og alltaf undir handleiðslu hinnar frán- eygu móður. Á þessum árum stóð yfir nokkurs konar stétt- arbarátta mæðranna. Ekki fyrir meiri éyðslueyri eða lengri svefntíma, nei, móðirin þurfti ekki að leita ásjár dótturinnar í þeim efnum. En hún krafð ist þess eindregið, að dóttir hennar væri barna- leg fram eftir öllum aldri. Annars var hætta á því að fólk færi að álíta að móðirin væri komin til ára sinna. Og slíkt mátti aldrei henda á þessum áratug hégómans eins og þriðji tugur aldarinnar hefur oft verið nefndur með réttu. Ef dæturnar voru full- orðinslegar vissu sem sé allir, að mæðurnar voru komnar af léttasta skeiði. Mæðurnar lögðu allt kapp á að sýnast unglegar og þótt þær væru komnar yfir fertugt og dætur þeirra stæðu nærr tugu, skyldu d samt sem áður j stuttsokkum. M. gengu hins vegar bleikum silkisokkv stuttum pilsum o. minna að ýmsu tízkuna í dag, se er hálfgert afturl hinna gömlu dag; arnir sem nú eru éru heldur ekki c „pottahöttum“ kv ins á þriðja tugi í ar. Sumir þeirra, se ef'tir þöglu kvikj um þar sem oft r dömur sprikla fullar af gáska og í villtum „charles 'ÍC Þetta vesalir sem er að hu að vera full g 23. apríl 1961 — Alþýðublaðið

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.