Alþýðublaðið - 28.04.1961, Blaðsíða 15

Rush tók eftir glettninni,
sem leiftraði í augum rit-
stjórans og svaraði hlæj -
andi:
— Veit ég vel, og ég hef
ekkert á móti því að þér
gerið það, því að þá myndi
fortíð iriín ef til vill hafa
nokkur áhrif á hjáiþ þá, er
'þér gætuð veitt mér. Frétta
ritari yðar myndi geta frætt
yður á því, að ég hef ekki
unnið fyrir Express í fimm
ár, heldur stundað leynilög
reglustörf í Chicago, nema
þann tíma, sem ég var í
Ieyniþjónustu hersins. En
blaðamaður er ég eigi að
síður og meðlimur í blaða
mannaklúibbnum.
— Nh man ég, sagði
Prime brosandi. — Það var
eitthvert gimsteina-mál, sem
þér geidduð úr. Og nú ætlið
þér að fara að skrifa greina
flokk um iðnaðarborgir? —•
Brosið bar það með sér, að
flhann trúði því varlega.
— Já, svaraði Rush og lét
seni hann sæi ekki brosið.
— Og stjórnmálin eru
aukaatriði, var ekki svo?
— Það verður víst ekki
svo auðvelt að draga upp
fullkomna heildarmynd, án
þess að minnast eitthvað á
þau.
— Ekki hér að minnsta
kosti. Mér þætti gaman að
vita, hvort þér hafið nokkra
hugmynd um hvað það er,
sem þér ætlíð að fara að
folanda yður í.
— Þér gætuð kannske
gert mig einhvers vísari á
því sviði.
— Skeð gæti það, ef ég
ikæri mig um, sagði Prime.
Það var dautt í vindlinum,
og meðan hann var að
kveikja í honum aftur,
virtist hann ílh-uga vandlega',
hversu mikið hann ætti að
segja. Svo beygði hann sig
fram yfir skriffoorðið.
— Svolítið get ég 'kannske
hjálpað yður, en þér verið
að gera yður það ljóst, að
ég vil ekki vera bendlaður
við starfsemi yðar. Ég hef
stjórnað þessu Waði hérna í
20 ár, og ég held að ég
þekki borgina út og inn.
Hún er sannkallað pestaj.--
víti. Munuð þér eftir
Chicago um 1920? JÞannig
er Forest City nú. En hér
eru þcrpararnir hyggnari.
Allt er slétt og fellt á yf
Srfoorðdnu. getur
fett fingur út í neitt sér-
sta'kt, og þess vegna eru
sömu gerspilltu fantarrúr
endurkdsnij. á hverju ári,
svo að í raiininní er hér
einræðisstjórn. Forest City
er viðbjóðsleg, lostafull og
úrkynjuð borg, og ætti ég
foörn, væri ég fluttur héðan
fyrir löngu. En sem betur
fer er ég piparseinn og hæfi
lega forvitinn tii þess, að
mig langar að sjá. hvern
enda þetta hefur. Fyrr eða
síðar verð'ur sprenging og
þá langar mig að vera við-
staddur. Þá gæti orðið lif
andi við blaðafréttirnar. En
þangað til ætla ég hvorki að
hreyfa hönd né fót. Ég
kæri mig ekki um að fá
neinar vítisvélar í prent-
smiðjuna eða að lenda í
„umferðaiislysi“ ef ég
skrepfo eitthvað í bíl. Ég vil
vera á lffi þegar ballið byrj
ar. Ef tilgangurinn með
greinaflokki yðar er áá, að
fletta cfan af spillingunni
hér, þá gleður það mig stór
lega, og ég mun halla mér
makindalega aftur á bak í
stólnum sem áhorfandi.
Reyndar gæti hugsast að ég
rétti yður hjálparhönd, en
því aðeins að ég væri sann
Undir
heimar
að koma inn til mín, sagði
hann og lagði tólið á aftur.
—• Matt er blaðamaður hjá
okkur. Honum skaut hér upp
fyrir nokkrum árum og
foauðst þá tii að sikrifa ó-
.keypis einn dálk um fréttir
úr borginni, en ekki leið á
löngu áður en hann var orð-
inn svo vinsæll, að ég bauð
honum kaup. Síðan hef ég
hækkað laun hans hvað eft
ir annað, og ég verð að
segja, að ég sé ekki eftir því.
Hann nær í viðtöl við fólk,
sem enginn annar kemst ná
lægt. Viðfeldinn náungi,
sem yður mun vafalaust geðj
ast að. Annars gæti ég bezt
trúað, að þið væruð báðir
af sama sauðahúsi.
Maðurinn, sem inn kom,
hefði gjarnan getað verið
klipptur beint út úr Esquire.
Það eru þá í rauninni til
menn, sem nýtízku fatnaður
fer vel, hugsaði Rush, með
an hann atliugaði hinn. Matt
var næstum sex fet á hæð,
adi. — Þegar um Foresft
City er að ræða, á ég við. :
— Ertu ekki að fara fram
á fullmikið núna, Bill?,
spurði Matt. — Hver á að
skrifa dálkinn minn meðan j
ég er að setja hann inn íj
stjórnmálin? w
— Þér misskiljið þetta,
greip Rush fram í. — Mig
lagar bara að kynnast ein-:
hverjum, sem getur svarað^;
þeim spurningum, sem ef-
til vill vefst fyrir mér að fá<
svarað á annan hátt. Sjálf \
ur vonast ég til að geta ráð
ið fram úr flestu, en í ein-|
stökum atriðum mynduð þér,
sem þekkið staðhætti, geta
veitt mér upplýsingar, sem
ég annars yrði að leita að
vikum saman.
— Mér var þetta ekki alj
vara, siagði Matt brosandi
og stóð á fætur, þegarj
' Prime fór að róta óþolin-.
móður í skjölum á borðinuj
fyrir framan sig. — En viðj
Jge Barry
nnnar
færður um að enginn hefði
hugmynd um það. Þér
stæðuð aleinn opinberlega.
Hann glotti við og
kvcikti í vindilstufobnum í
þriðja sinn. >
— Ef það sýndi sig að yð
ur yrði eitthvað ágengt,
gæti verið að ég færi svo
litið að hugsa mér til hreyf
ings, því að mér þykir mjög
vænt um þessa borg, jafnvel
þó að mér þyki ennþá vænna
um lífið. Ég er orðinn það
roskinn, að ég verð vel að
athuga minn gang áður en
ég legg í nokkra álhættu.
— Þetta er náttúrlega
mjög fróðlegt, herra Prime,
sagði Rush, — og svona smá
vegis hliðaúhopp eru alltaf
vel þegin í blaðagreinum.
En ég held að þér komist
fullsterkt að orði, þegar þér
talið um að „fletta ofan af
(spillingu“, þó að ég myndi
vitaskuld ncta þess konar
efni, ef ég rækist á það.
— Þér eruð ekki milkið
gefinn fyrir málæði, heyrist
mér, sagði Prime brosandi.
— Aldrei, svaraði RuSh.
— Jæja, kannske er það
skynsamlegast. Nú skal ég
útvega yður góðan aðstoðar
rnann. Hann þekkir borgina
til fullustu.
Ritstjórinn greip innan-
'húss-símann.
— Biðjið Matt Pedrick
ljóshærður, gráeygður njeð
dálítið framstandandi kinn-
foeinn. Önnur augabrún-
in var hærri en hin, sem
olli því, að hann virtist æ-
tíð spyrjandj á svilp. Hann
var ekki herðabreiður, en þó
virtist hann kraftalega vax
inn, vegna þess hve hann
var grannur um mjaðmir.
Hann var dökkur á hörund
cg leit út eins og heilbrigð
in sjálf holdi klædd.
— Matt, þetta er Rush
Henry, sagði Prime.
Handtak Matts var fast og
sterklegt.
— Herra Henry ætlar að
skrifa greinaflokk um For-
est City fyrir Express í
Ohicago, hélt Prime áfram,
— og hann vill gjarnan fá
nokkrar upplýsingar, bæði
víkjandi félagsmálum og
stjómmálum, svo að eg áleit
að þú hlytir að ve\-a rétti
maðurinn.
Matt lyfti augabrúninni
ögn hærra.
— Upplýsingar um stjórn
mál? endurtók hann.
__ Já, er hann ekki ein
faldur? ’sagði Prime bros-
lí
skulum bregða okkur niður *
í skrifstofuna núna. Biþ þyk j
ist hafa eitthvað að gera, ^
og þar niðri getum við ver
ið í næði.
Það lá við að Rusr tæki
andköf, þegar hann kom inn
í skrifstofu Matts Pedricks.
Ef þessi náungi var klæddur j
eftir nýjustu Hollywood- J
tízku, þíá var skrifstofan S
eftir forskrift Cecil B. de j
Mille. Ruáh gat ekkj dulið
undrun sina.
— Það er kannske full í-
burðarmikið, sagði Matt bros
andi.
Áður en Rush gæfist tóm 1
til að svara, var hurðin opn '
uð og ung stúlka kom inn '1
og settist við skrifborð. Með !
tilkomu hennar var meistara
verkig fullkcmnað.
— Kitty, þetta er Rush
Henry, sagði Matt. — Þetta
er mín hægri hönd, Rush.
Kitty English.
— Ekki voru blaðamanna
skrifstofumar svona í minni
tíð, andvarpaði Rush.
— Geðjast þér að því?
sagði Matt hlæjandi.
mennirnir hefðu augun ann
ars staðar en á vinnunni.
Kitty English brosti kulda
lega í viðurkenningarskynl
fyrir gullhamrana. 1 1:1
— Þú mátt ekki ásaká
Bill Prime fyrir skrifstofuna
þá arna eða fyrir Kitty,
sagði Matt. — Það er að öllu
leyti á minn 'kostnað. Kitty
vinnur fyrir mig og ekki
fyrir Ohronicle. Ég kærði
mig ekki um kaup fyrir
það, sem ég skrifaði, og þeg'
ar Bill bauð mér borgun, >
noaði ég peningana til þess
að búa út skrifstofuna — og
bcrga Kitty. Það er dálítið
oflátungslegt en mörgum •
þeim, Sem hingað koma til
.viðtals, miklast þetta og
verða þá auðveldari Við-
fangs. ó..
— Þvi get ég vel trúað,
sagði Rush. — Ég get tæp
ast látig v'era að segja þér
ævisögu mína.
—Það gæti kannske orðið ■
fróðlegf. Kitty kann hrað-
ritun.
— Ég held að við igeym-
um það þar #1 ég hef kynnzt;
þér svolítið betur —- og ung
frú Engliáh iíka. En segðu
mér, þetta þarna í horninu,
er það vinskápur. Það kem *
ur fyrir að ég foregð mér í
foíó annað veifið cg í svona
skrifstofum er alltaf sýndur .
ferhyrndur vínskápur.
— Nei, þetta er skjala- -
skápur. Hér ler vínldkápur-
inn.
Matt gekk að veggmál-
verki einu og þrýsti á fanga
maríkið. Allt málverkið lék
á hjörum og opnaðist frá
veggnum, og skápur með
alls konar flöskum og glös-
um kom í ljós.
— Hvað má bjóðo þér?
Ispurði hann.
Rush gekk nær og leit á
dryMcjai’föngin.
— Þetta hér, þakka jxér
fyrir, sagði hann og foenti á
flösku af Old Ovrerholt.
Hann skenkti sér vænan
skammt í glas og Matt á-
líka handa isér og einkarit
.aranum. Hún kom og sett- :
ist andspænis þeim og brá
öðru hnénu yfir hitt. Rush
fojóst við að hún gerði það
viljandi, enda varð hann að
játa að það var fögur sjón.
Hann leit framan í hana og
sá að :sér hafði Skjátlazt.
Hún var sem sé niðursokldn ,
ií að rannsaka hann sjálfan.
Honum var efeki um það gef
ið, og auk þess var þetta
rannfeakandi augnaráð
greindarlegt, en það er ekki
sérlega algerugt hjá lagleg-
um, ljóslhærðum stúlkum.
— Við skulum slpjalla svo
lítlð um vandamál þín, sagði
Matt. — Þú vildir fá upplýs
ingar um istj órnmálaástand-
ið í Forest City — var það
ekki?
7
— Þú veizt ekki hvort
Prime vanta-r fleir^ hlaða ., r b ■ b ■ i M
menn? spurði Rush. — Þeg AllCjíyS!0 I AlþýwUölðOIlHI
ar ég vann við Express, voru . , , . ...i
skrifstofustúlkurnar valdar AUQlýSinQclSiniinil 14906
eftir þeim meginreglu, að
lekki væri hætta á að blaða

AlþýðublaÖið —- 28. aþril 1961 j[5