Alþýðublaðið - 03.05.1961, Page 7

Sjúkratryggingar
/ flestum löndum
NU ER svo komið að öll lönd
Evrópu hafa sjúkratryggingar
fyrir þegna sina. í Ameríku
hafa öll lönd að Uruquay und-
ariskyldu, opinberar sjúkra-
tryggingar í einhverri mynd,
en í mörgum þeirra eru þær
mjög takmarkaðar, t d. nær
hún í nokkrum þeirra aðeins
til barnsfæðinga. í svörtu
heimsálfunmi er hvergi að
finna sjúkratryggngar af hálfu
hins opinbera, nema í einu
landi, Libyu. Asía er komin
mun lengra áleiðis á þessu
sviði, þar er um einn tugur
landa sem hefur opinberar
sjúkratryggingar, og eru þær
meira að segja mjög fullkomn-
ar í sumum þeirra t. d. Nýja
Sjálandi og Ástralíu.
Sjúkrasamlögin hófu sigur-
göngu sína í Evróp’u. Hið fyrsta
var stofnað að tilhlutan Bis-
marcks í Þýzkalandi 1883 og
önnur lönd fylgdu fljótt í kjöl-
far þess, Austurriki 1888, Ung-
verjaland 1891, þá Sviþjóð
sama ár, Dainmörk árið eftir og
Framh. á 14. siðu.

ÞAÐ skyldi enginn, sem
á þess nokkurn kost, setja
sig úr færi um að taka sér
sunnudagsgöngu árdegis í
sumarbyrjun. Þá er ekki
einungis bærinn að vakna
heldur og vorið, sem er
fegurst allra árstíma.
Það var fátt á götunum á
sunnudaginn var. Nokkrir
bílar voru þó á ferðinni, og
á Sóleyjargötunni gengu
dálítil hjú — ekki eldri en
svo sem fjögurra ára, en
þau leiddust hönd í hönd
og hröðuðu sér áfram, enda
var herrann að gráta.
— Hvers vegna ertu að
gráta? spurði ég.
— Hann meiddi sig, —
sagði vinkona hans.
Eg sá, að hann hafði
dottið á ennið — og það
blæddi dálítið.
— Meiddir þú þig á enn-
inu, elskan litla, sagði ég.
— Eyrun á honum eru
líka full af blóði, sagði sú
litla kotroskin og togaði í
drenginn.
Mér fór ekki að lítast á
blikuna — og vildi fá að
sjá eyrun á honum. En við
það var ekki komandi —
þau hröðuðu sér áfram —
hann grét dálítið öðru
hverju, — en hún kallaði
til mín, að hún ætti heima
á Baldursgötunni og allt
væri í lagi.
Fyrir sunnan Fríkirkj-
una var drengur á hjóli.
— Er þetta nokkuð
Landspítalinn? — spurði
hann og benti á Fríkirkj-
una.
— Nei, Landspítalinn er
þarna, — sagði ég og
benti yfir holt og hæðir í
rétta átt.
Falleg eldri kona í peysu
fötum og hlýleg á svipinn
var að þurrka af bekknum
fyrir framan Fríkirkjuna
með hanzkanum sínum, .—
svo settist hún niður og
horfði út á Tjörnina, — al-
ein, í virðulegri ró.
Glánalegii strákar á
sparifötunum sínum og
augsýnilega að koma bein-
ustu leið úr „partýi“ eða
nætursamkvæmi eins og
það heitir á góðri íslenzku
hímdu á Tj arnarbakkan-
um og horfðu á endurnar.
Það var þeim ofraun að
horfa á endurnar, sem ým-
ist syntu á bylgjandi vatn-
inu eða stungu sér mjúk-
iega í kaf. Þessar hátt-
bundnu hreyfingar vatns-
in9 og andanna ollu þeim,
ógleði — og þeir kúguðust
dálítið yfir Tjörninni. —
Samt höfðu þeir rænu á að
segja „svaka skvísa“ í
kveðjuskyni.
Fjallagarpar voru að bú-
ast til ferðar í Austur-
stræti. Stórir bílar stóðu
í röð og voru þegar orðnir
hálffullir af sólbrúnu ferða
fólki, konum á miðjum
aldri, ungum mönnum,
eldri görpum og ungum
stúlkum í litríkum skíða-
peysum.
— Jæja, — sagði ég, —
og svo höfðum við ekki
meira að segja.
Sjórinn var dálítið ygld-
ur á að líta, fuglarnir
líkt og flugu upp á öldu-
hryggina, en þeim skaut
jafnharðan niður í djúpa
öldudali. Nokkrir einstak-
lingar voru á rölti um
höfnina, og nokkrir höfðu
hópazt að skipinu, sem
verið var að landa úr síld.
•— Finnst þér hún ekki
falleg? spurði einn.
— Jú, mér fannst hún
falleg, —svo silfurgljáandi
og rennileg.
— Þeir eru búnir að
vera að í alla nótt, — sagði
maðurinn.
Gullfoss lá við bryggju
—•• og síðustu farþegarnir
voru að tínast í land, Enn
voru nokkrar móttöku
sendinefndir til staðar og
umföðmuðu gestina, sem
voru að koma — ýmsir
sjálfsagt eftir langa fjar-
veru. — En stór hópur
hafði augsýnilega aðeins
komið af forvitni — kann-
ski til að finna anganina
af hinum stóru, fjarlægu
útlöndum, sem jafnan fylg
ir millilandaskipum — eða
kannski hafa þeir bara ver-
ið á sunnudagsgöngu eins
og ég — og átt leið fram-
hjá?
— Já, við verðum að
gera eitthvað, sagði hinn.
— Þetta er dauður dag-
ur, sagði annar.
— Já, þette er dauður
dagur, sagði hinn.
— Við verðum að
skemmta okkur, sagði ann-
ar.
— Já, við verðum að
skemmta okkur, sagði
hinn. — Svo tóku þeir
bíl og óku burt.
Á Laugaveginum stóðu
menn í anddyri kaffistofu
og sáu hvorki daginn né
veginn.
— Við verðum að gera
eitthvað — sagði annar.
Nú var farið að rigna —
og morgninum var að
ljúka.
Ofarlega á Laugarvegin-
um mætti ég strákhokka.
— Af hverju rignir, —
spurði hann.
— Eg veit það ekki, sagði
ég, — kannski hefur guð
þurft að þvo bæinn ...
Stuttu seinna hafði stytt
upp. — Bærinn var hreinn
eins og nýiaugað ungbarn,
— og morguninn var orð-
inn að degi.
H.
(HUUWWMWlHWWWWVWWtWVWWWWVWWWWWUWWWWVWMUWWWWMiWWI
Alþýðublaðið — 3. maí 1961 y