Alþýðublaðið - 10.06.1961, Blaðsíða 15

1.
JULIE INNES laigði ‘hrað-
ritutniaxltQoikffci'na og hlýjant
inn í kj'öltu sér og sagði:
Gæti ég tfiengið að tala augna
ibllik við yður Sladidon for-
stjóri“?
(Mark Sladdon ileit u>ndr-
andi á hana. Rödd hennar
var þmngiin önvæntingu“.
Hann var 'hávaxinn og
mjög graninvaxinn, óstjórn-
lega aðlaðandi miaður rúm-
lega þrítugur. Flestar þeirra
ikvenna, sem þskfctu hann,
velltu því fyrir sér hvers
vegna ‘hann hefði al'drei
gitfst. Hafði hann orðið sfyr-
ir ástasorg eða leitaði hann
hinnar fu’lDkomnu Ikonu?
Efcfci gat það Verið að konur
hetfðu engin áhrif á hjarta.
hans. Það leit eíkfci heldur
út /fyrir áð svo væri nú, það
hlýiega brosti hann til Julie.
Þau gengu að stóra glugg
anuim, ieii undir lh.onium
stóðu hægindars'tó'larnir sem
Mark var vanur að bjóða
rithöfundum sæti í. Hann
‘benti Juli'e að isetjast g bauð
henni sigarettu. Hún tó'k við
henni áhyggjufull á svip.
Hann kveifcti í sígarettunni
fyrir ‘hana. Hcnum fcom til
Ihugar iive tfjómandi vei
Ihenni tfæri lað sitja þarna
með gamaldags skritfstoifu
tföður hans að bafcsviði. |
Hanin hatfði notað þeissa j
sfcrifstöfu sðan faðir hans, j
Sladdon eldri, fór í viðsfcipta I
erin'dium ti’i Ameríku. Hús- 1
gcgniin voru enn þau sömu i
og verið höfðu ’á dögum afa
hans, þung'lamaleg og k'iunna
leg, álklæðið og gluggatjöld-
in vínrauð og fulllituð. En
þetta sýndi aðein's í iskæru
ijó'si æ-sfcu og llífoþrótt Julie.
Hár hennar var bronsgyllt
og sóliin ivarpaði -geigs'ium sín
um á það. Hún var í meðal
'lági hávaxin og vel vaxin,
Ibrjóst Ihennar istinin og liín-
ur mjaðmia hennar fagrar.
Augu hemnar voru dimm-
forún eins og gljátfægð mag
hónihúsgögnin og í þeim
Voru guDlnir diep'Iar. Það var
engu líkara en niðurbæld
hræðsla 'hennar smitaði
hanm, því hann sagði hálf
hörikulega: ,'Hivað er að?“
Hún leit ií augu hans.
„Sljaddon tforstjóri get ég
ifengi Iteyfi? Ég verð lað fara
Iti'l Ástralíu og é.g get ek'ki
tfreistað þeirri ferð lengur“.
Hoinum leizt ilDa ’á þetta.
Hún var ffúlHfcomdnn einlka-
ritari. Hann gat ail'lis ekki
tfengið aðra Sem kæm,i í henn
iar s'tað eklki einu sinni rtil
skamms tíma. En hann vissi
eimnig að þetta var eitthvað
viðvíikjandli hennar einka-
málum.
„Þér vitið víst að þetta er
m'esti annatími ársinls hjá
cfckur“ hó'f 'hann mál sitt,
en hún greip fram í fyrir
Ihonum.
„Þáð veit ég og miér þyfcir
þetta rnjög Iteitt Slladon for
stjóri. En s'íðan foróðir minn
'lézt eru eigiur hans á iniður
níðslu. Lögtfræðingar hans
skrifa mér að umhirða þeirr.a
sé tilli isfcammar °S þeir segia
að það sé bráðnauðsynlegt
að eiinhver úr fjölsfcýldunni
fcomi til a:ð. .líta á þær. Og
við mamma iögðu aDIt sem
við áittu í sauðfjársbúið. Þeg
ar Jeremy frændi dó og við
fengum fcrgangsrétt til
kaupa eignin* langaði Frank
svo mjög til að 'fara og við
‘keylP'tum hállfa eignina í sam
einingu. Johnnie Brownveil,
vinur okfcar, fceypti hinn
foeliminginn".
—,, En er efcki Brown-
velil þarna enn? Getur hann
efcki &éð um þeítta?“
Andlit hennar varð dap-
urle-gt. „Jú, að vísu en . .
Hún taDaði efcki út. Hún
vissi eikíki hviernig hún átti
að síkýra það íyrir Mark
Sladdon — trausta, árreiðan
lega Mank — hvernig í öllu
'lá. Hlvernig gaeti hann
ndkk.ru sinni sfcilið Johnnie,
Jdhnnie, s'em 'hatfði í fyrst-
kveðin við: „Ég verð að
ifara iþó ég neyðist til að
segjia Upp hérna.“
Það var áfall fyrir hann.
að hún skyildi g©ta hugsað
isér það. Hvernig átti hann
að komast aí án hennar.?
Hún var vel gelfin. ung
istúlka. Það var ekfci nóg
með áð hún kynni aliit til
alls á skriifstofunni, heldur
gat hún einnig ráðlagt hom-
um hvernig bezt væri að
koma fram við hina ým’su
rithötfundia. Hún hatfði til að
foera næstum því óhugnan-
Óegt innsæi í skapgerð fólfcs
og fann á sér hvernig bezt
væri að fcoma fram við
iþennan eða hinn til) að
isamningair tækjust, isem
foáðir aðilar væru ánægðir
með.
„Mér kæmi aldrei til hug
ar að segja yður upp. Þér
tfáið vitanlega leytfi etf yður
er alvara með þetta. Verðið
nær þér hafið hugsað yður
að fara.“
„Ég ætla að atihuga í há-
degnu hvenær ég get fengið
fflugfar.11
'Þegar Julie kom heim um
fcvöldið sagði hún móður
sinni og yngr.i systur þær
fréttir, að að hún væri á bið
iista um flugfar til Ástral-
íu. Henni létti við að taka
ákvörðun, en það var eklki
aðeims léttir, sem olli því
að blóðið rann örar um seð-
ar hennar. Hún hlakkaði
einnig til.
Julie bjó í Wimlhleton á-
samit móður sinni og sýst-
ur. Þær bjuggu í viðkunn-
anleigu gömlu húsi. Turnar
þess og spírur féllu efclki í
smiéfck inútímiamanns, en
húsið vair virðulegt samit.
Móðir Julie var ekkja.
Hún hafði elslkað mann
sinn, en ekfcjustaðan þrúg-
aði ’hana ékki. Hún var
vinamissis cg
a
unni iverið drengurinn í
næsta húsi og ihafði sm'átt og
Bimiátt orðið einn áf þeim.
J'oihnniie, siem hún hafði til
beðið í æsku og sem hún
elslkaði enn þrátt fyrir skap
clís,a hans og þunglýndi
sem gerði hann að ókunnum
mianni í augum þeirra, sem
elskuðú hann og sem 'hann
elslkaði. En ást leiðir með sér
'sfcilnin.g og það hafði verið
gert i’áð fyrir því þegar Jo
hnnie og bróðir hennar fóru
t,il Ástra'Iíu að hún 'kæmi
seiuna og gitftist Johnnie og
liti ctftir þeim báðum. En
síðan hann síkriíaði og til
ikynnti henni stuittlega að
Johnnie hétfði Dátist af völd
um voðasfco'ts dag nokkurn
er þ'eir Voru á kaninuveið-
urn, haifði hún ekki heyrt frá
honum. Og nú voru tíu m'án
uðir liðnir. Hann ’háfði
ekki einu sinni svarað bréf
um hsinnar. _ _ (
Þ’að haifði sært hana djúpit
Það kom öft fyrir að hún
var andvafca um næ'tur. En
húm var sannfserð um að
samband þeirra myndi tfær
aliit í foietra hortf ef hún hitti
hann aftur. Móðir henmar
þurtfti Hífca að fá tefcjurnar
af sauðfjárfoúinu.
„Hviað um það “ spurði
Marfc S’iaddon.
„Jdhnnié hefur all'tatf ver
,ið penmala'tur,11 sagði hún
Ilágt „Ég ó'ttast að við miiss
um all't etf við látum þetta
fi'iga sig.“ Svo bætiti hún á-
Maisie Greig:
ástarinnar
þér lengi á brott?“
„Ég vei ekki hve l'angan
'tiíma tekur að kippa þéssu
í lag.“
„Gætuð þér etoki selt yð-
ar hlut í ei@ninni?“ spurði
hann.
(Hún hristi höfuðið, „Eíkfci
nema Johnnie samþykki
það. Það var samið um það.
Kn ég þakka yður fyrir leyf
ið, Siaddon forstjóri. Ég
vóna að ég hatfi efcki talfið
yður um olf. Þér eigið að
foorða méð amerísfca rithöf-
undinum Swa'Ilow í daig.“
Hann leit á haina með
virðingu cg jatfnvel öðru
imeira í svipnum. „Þér
gleymið aldrei neinu!"
Hún hló. „Ef ég gerði það
væri ég lélegur einfcaritari
varaforátjóra Sladdons hi.“
„Ég vddi óska að ég
neyddi’st öfcki til að borða
með Swallow. Ég hetfði Ikos
ið að bjóða yður heldur út“
Það kom hemni á óvart
hve álvarleg rödd han's var.
Þó hún væri óróleg og ó-
hamingjusöm fann hún hve
foreytt framikoma hans var.
En eftir smáþögn sagði hamn
aðeins: „Látið mig vita hve
gronn,
hennar
vann á
1
lagleg bona, hár
var grátt cg hún
bófcasaíni nágrenn-
isins og vann jafnmikið og
dætur hennar. „Við vinn-
um alllar úti,“ sagði Julie
'stundum og hló við þegar
hún tálaði um heimili sitlt.“
Mér tfinnnist otft furðulegt
-að hugsa til þess að Marie
skuli Vera móðir m'ín.“
Sanah yngri sysitir hennar
Var ljóshærður villingur.
Hún var yn.gsti meðlimur
rit'stjórnar kvennafolaðs. Það
var ekki furðulegt að þær
skyldu aillar haifa valið sér
foóikmemntir að aitvinnu,
hlver á sinn hátt, því faðir
Julie hatfði verið ritstjóri
eins stórblaðs Londfonar.
Þær g'átu rætt um hvað sem
var .— en Julie háfði efcki
minnzt lengi á Johnnie.
Frú Innes hafði þótt vænt
um Johnnie meðan hann
var óþefckur strláfclingur. En
þegar hann þrosfcaðist olilu
reiðifcöst hanis og þunglyndi
henni áhyggjum. Og enn á-
Ihyggjúfyllri Varð hún þegar
hún sá að barneleg aðdáun
Julie ihatfði foreytzt í ást.
Þrátt fyrir a'Wa persónutötfra
jfohnnie Brownell hefði hún
pifcfci kosið hann sem eigin-
mann Julie. Hann gæti aldr
ei gert hana hamingjusama.
En hún var það vitur kona
að hún skildi að það er
rangt að sfcipta sér af ann-
arra á'stairuálum. Það leiðir
áðein's tiT
vandræða.
Julie kom seint heim um
íkvöldið. Hún halfði talgð við
Mark eftir vinnutíma. Hún
sagði honum að hún hefði
létið Skrá sig á biðlista oy
meðan hún biði eftir fari
ætlaði hún að kenna Susie
Mitford starf sitt. „Ég er
viss um a ðþér kunnið vél
ivð hana, S'laddon forsjóri.
Hún er jafn dugl'eg og ég.“
„Ég hata allar breyting-
ar,“ sagði hann. „En það er
víst ekki um annað að gera
en sætta sig við þær á okk
ar tímum.“
„Þetta er líka aðeinS til
SkammS tíma.“
Hann leit undarlega á
an:a. „Það verður ef til vill
margt breytt þegar þér kom
ið aíftiur, Julie.“
Þegar Julie kom heim,
heið Sar.ah hiemnar í forstof
unni „Jæja, sagðirðu karl-
inum að þú værir á 'lieið till
Ástraláu? Hverng tófc hann
því?“
Julie gretti sig. ”Hann
veitti mér iaylfi, en honum
var það þvert um geð.“
Móðirin, sem var að
leggja á borð, ieit á hana.
„Áttu við að Slad'don for-
istjóra hafi fundizt það órgð
>atf þér að 'fara til Ástrallíu
og liít.a g búið?“
„Það var elkki það. Ég
held að hainn blafi halfit á-
hyggjur af sfcritfstfofunni
meðan ég er á brott.“
„Var það aftit og sumt?“
spurði móðir henr^ír undr-
andi.
„Hvað gæti þau verið ann-
'að?“
,EiMcert, lalis lekíki neiitt“.
Frú Innes andivartpaði og
hélt áfram við verk isitt. En
íhenni hafði af og' til fund-
ist að Mark liiti efcki aðeims 1
á Julie sem fullfcomna einka
ritara. Það va,r von — semi
hún hafði alið í brj'ósti síð i
an Franik dó. Henni fanst
dft og tíðum erfitt áð sfcilja i
að Fraufc skilijli vtera 'látinn t
— einlkasonur henniar sem \
hún hafði unnað svo m’jög.
Þetta var lífea svc frgmun'a
ilega heimsfculegur dauð- i
dagi — voðaSkot á kanínu-
veiðum. Þau höfðu alltaf
verið svo samrýmd og hana
hatfði dreymt unr þá tíð þeg
ar hún .gæti hætt að vinna í
h'álffr’öikkri bókaSaffnsins og
haldið til hinuar sólgullnu
Ástralíu. N'á var sá draum
ur hetnnar forostinn. En toún
vonaði að yrði að vteru- ,
leifca. Draumum Juþe og
Marlk Sladdon. Hann var ein
mitt maður handa Julie, —•
virðulegur og dulgliegur, mað
ur, sem gat verndað og alúð
að konu sinni, sem gat hMfft
Ihenni við áhyggjum og sorg
um. já, jafnvel vdð erfiði
daglegs il'ífs.
LEIGIÐ BÍL
ÁN BÍLSTJORA
Aðcins nýir bílar
S i m i 1 6 3 9 8
Alþýðubla®ið — 10. júní 1961 J5