Alþýðublaðið - 02.09.1961, Blaðsíða 15

Veslingarnir litlu — þau
urðu svo Ihrædd þegar ég
kom ekki aftur. Ssm betur
fer 'hafði nágrannakona mín
séð þegar mér var ekið á
sjúkraíhúsið. Hún hafði séð
um tvíburana og hringt
fyrst til Peters og svc til
Davids Swanell. David tók
þetta mjög nærri sér. Hann
sendi mér blóm og skrifaði
mér en mér fannst ekki til
neins að segja honum það
sem verra var. ,
Ég veit að það var heimsku
legt af mér að biðja Peter
ekki um að taka ,barn. En ég
gat það ekki því skugginn af
Jill stóð í vegi fyrir því. Ef
hann segði sér: „Þú gazt það
einu shmi og vildir það
ekki. Hvernig kemur þér til
hugar að ég vilji fá ókunn
ugt bar> þegar ég fékk ekki
Jffl?“
Vikurnar urðu að mánuð
um og mánuðirnij. ag árum
og hvorugt okkar þorði að
ræða málið Pete* heimsótti
Jill í hverjum mánuði. Hann
leyndi mig því ekki en hann
bauð mér aldrei að koma
með. Ég sendi Jill jóla og af
mælisgjafir en Peter fannst
svo litið til þess k:oma að ég
skildi að hann áleit að það
•væri hræsni ein eða frið
þægingarfórn.
Þegar Jill var þriggja ára
sendu fósturfcTéldrar he.nnar
mér litla mynd af henni. Ég
'braut heilanum um hvað Pet
er myndi segja þegar ég
stillti henni ubp á náttborði
mínu.
„IHvar hefurðu fengið
þetta?“ spurði hann um
kvöldið þegar við vorum að
hátta.
Ég sagði honum það og
bætti við: .,Finnst þér mjmd
in ekki góð?‘‘
Hann lét sem hann heyrði
ekki spurningu mína, lagði
myndina frá sér og sagði að
eins: ,,Þú ert undarleg mann
eskja“.
,,Af því að ég skrifa frú
Corligs? Mér finnst það ekki
einkennilegt. Liz var ekki
síður vinkona mín en þín og
ég get ekki skilið því þér er
það sv0 mikið á móti skapi
að ég sendi Jill gjafir , . .“
„Mér er það ekki á móti
Ekaj;-J“, fjreip ..hann ifram í
fyrir mér. „Ég hélt bara . , ,
það skiptir annars engu
máli. ,
Af hverju vildi Peter ekki
að ég fengft að íhitta JiH?
Hann áleit þó ekki að ég
væri afbrýðissöm við
■ þrigggja ára bar.n þó aldrei
nema hún væri lifandi eftir
mynd móður sinnar? En
þeim mun meira sem ég hugs
aði málið þefrm mu.n sann
færðari var ég um að Peter
kæmi ,qVona fram af tillits
semi við tilfinningar mínar.
Ef ti’l vill áleit hann að mér
þætti miður að hann sýndi
Jill þær tilfinningar sem
hann hefði átt að sýna okkar
harni.
Ég hefði alltaf vitað að
fjárhagur okkar myndi batna
iverulega þegar Peter yrði
MELODY
CHASE
tuttugu og fimm ára cg hann
bauð mér í mat í tilefni
dagsins. ......
Ég var farin að vinna aft.
ur og Peter hafði heimtað
að ég fengi mér vinnukonu
til að ég hefði ekki of mikið
að gera. Það kom mér'á ó
vart þegar hann stakk. upp
á því á afmæligdaginn sinn
að við fengjum okkur stóft
hús og réðum bæði ráðskonu
og eldahusku.
„Við þurfum að fá okkur
stað sem við getum haldið
«kikkanleg boð á“, sa§fi
hann“. Þegar ég er orðinn að
almaðurinn í' fyrirtækinu
verð ég að standa fyrir því
bæði inn á við og út á við.
Ég vil ekki að þú sitjir ein
Ih-eima /cg látir þér leiðast,
svo . , , “
Ef ti'l vill hefði ég átt að
hrífa-st af þessari umhyggju
hans en mér annst hún þreyt
andi. Var Peter að reyna að
segja mér að ég myndi ekki
sjá hann jafn oft hér eftir
og hing/ð til? Að hjó.naband
okkar væri komið á það stig
að ljóminn væri horfinn og
vð yrðum ánægðari í samfé
lagi vina okkar og vanda
manna en tvö ein? Um hvað
var hann að hugsa? Ham
ingju mína eða frelsi sitt.
Eða var ég að ýkja að
venju og haga mér eins og
smábam?
En við ætluðum að halda
daginn hátíðlegan. Ég er
sannfærð um að Peter vildi
ekki rífast vf3 mig. Það var
ef til vill rétt að tillaga hans
væri tilraun til að hjálpa mér,
því að hann vissi að ég hafði
ekki enn náð mér eftir sonar
missirinn.
„Ræddu málið við mömmu
þína“, sagði hann vingjarn-
lega. „Ég er viss um að hún
hjálpar þér að finna heppi-
legt hús, helzt nálægt tennis
velli, það er heil eilífð siðan
þú spilaðir tennis síðast“.
Ég hefð víst átt að vera
bæði þakklát og hamingju-
söm yfir að eiga svo góðan
eiginmann en ég var það bara
ekki.
En áður en af því yrði að
við keyptum húsið brauzt
heimsstyrjöldin út og við
fengum um annað að hugsa
og hafa áhyggjur af.
15.
Þó ég ræði ekki mikið um
stríðsárin er það ekki vegna
þess að ég álít að mín eigin
vandamál séu meira virði
heldur en vandamál heims-
ins, heldur er ástæðan sú að
um heimsstyrjöldina hafa
verið skrifaðar margar millj-
ónir orða og mörgum millj-
ón sinnum betur en ég er fær
um. Ég ætla því rétt að minn
ast á hvaða áhrif stríðið
hafði á líf okkar.
Peter fór fljótlega í ein-
kennisbúning þó hann væri
ekki sendur af landi brolt
fyrr en innrásin í Norður-
Áfríku hófst. En lön.gu áður
en það var fengum við þær
fregnir að fósturfaðir Jill
hefði fallið við Dunkirk.Það
gladdi mik mjög að Peter var
það vel staddur fjárhagslega
að hann gat stutt Jill og fóst
urmóður hennar peningalega,
þó Betty Corlss væri þvert
um geð að taka við pening-
um frá okkur. Hún fékk eflir
laun eftir mann sinn og hún
fékk sér vinnu en líf þeirra
hefði verið erfitl án hjálpar
Peters.
'Við fengum annað áfall
1940 þegar sprengjuárás-
irnar á London voru sem
verstar. Móðir Peters hafði
þrátt fyrir þrábeiðni hans
neitað að flytja úr borginni-
Hún dó samstundis þegar
sprengja féll á hús hennar og
foreldra minna, sem voru hjá
okkur það kvöld, ella hefðu
þáu hlotið sömu örlög. Ég
verð að játa að tengdamóðir
mín átti fleiri óvini en vini,
en ég syrgði hana af heilum
hug því hún hafði alltaf ver-
ið mér mjög góð. Fáeinum
vikum seinna var Peter í
leyfj og eftir að hann hafði
heimsótt lögfræðng sin.n,
sagði hann:
„Ég vil ekki að þú verðir
skelkuð elskan mín en ég hef
gert nýja arfleiðsluskrá. —
Það er heimskulegt að hafa
ekki allt í lagi.
Eins og pú veizt fær Betty
Corliss 1800 krónur frá mér
á mánuði. Ef eitthvað kæmi
fyrir mig myn.di þeim greiðsl-
um verða hætt og ég hef séð
um að svo fari ekki. Ég hef
keypt lífsábyrgð handa Jill,
fimm pund á viku meðan hún
lifir. Ég hefði gjarnan haft
upphæðina hærri en Betty er
stolt í peningamálum og ég
vil ekki ergia hana að ósekju-
Ég vona að þú hafir ekki
neitt á móti þessu?“
„Vitanlega ekki“, sagði ég
blíðlega og bælti því við að
ég óskaði þess að hann leyfði
mér að koma með þegar hann
heimsækti Jill. Ég sagði að
það myndi auðvelda frú Cor-
liss að tala vð mig ef ég gæti
eitthvað fyrir han.a gert.
„Það er failega gert af þér
vina mín en hún veit það“,
sagði Peter. „'Sem belur fer
búa þær ekki í London. Ég
vildi að þú flyttir líka upp í
sveit. Ég veit að þér finnst
ég alltof hræddur um þig en
það er hægt að hjálpa til ann-
ars staðar en í A. R. P-“
Ég hafði hætt í stöðu minni
þegar stríðið brauzt út og tek-
ið að mér að gæta skiftiborðs
ins hjá A. R. P. og mér fannst
ég gera gagn þar.
„Ég get ekki svikið þá
núna“, mótmælti ég. „Nema
ég gerist hjúkrun.arkona- —
Segðu nú ekki að ég sé of
feit til að ganga í einkennis-
búningi.
Vð hlógum bæði tvö og ég
gleymdi því að Peter vildi
ekki fá mig með í heimsókn
til Jill. Þetta sama endurlók
sig í hvert skipti sem ég vmpr
aði á þessu og þegar Peter
fór til Norður Afríku hafði ég
aldrei hitt Betty Corliss.
Stríðið leið hjá mér eins
og hjá svo mörgum öðrum. Ég
hélt áfram að virna og það
henti margt óþægilegt og
leiðinlegt en það voru smá-
munir einir hjá öllu hinu.
Það gladdi mig að hafa nóg
að gera og þurfa ekki að
silja heima og bíða þess eins
að síminn hrirgdi eða skeyti
kæmi.
Og loks fóru Randamenn
að hafa betur en rétt áður en
friður var saminn fengum
við þær voðafregnir að Robin
hefði, verið skotinn niður yfir
Beriín.
'Veslings mamma! Hún
hafði tekið hraustlega missi
heimilis síns og eigna, en hún
náði sér aldrei eftir lát Ro-
bins. Ég minn st þess þegar
þau pabbi komu að heim-
sækja mig fáe'num vikum
eftir dauða Robins og ég
ég skildi í fyrsta sk'.pti að þau.
voru að verða gömul. Ég var
alltaf hrædd um Peter. Ég
ætla ekki að reyna að lýsa
tilfinningum mínum hér en
ég skildi vel hve háðslegt það
var að flagga og fagna sigri
þegar fólk hafði misst jafn
mikið og jafnvel meira en
foreldrar mínir.
Peter kom til Englands í
oktöber og gekk úr hernunr
fyrir áramót.
Ég sagði við sjálfa mig að
nú væri tækifær til að hefja
'lífið á nýjan leik og standa
sig hetur.
16.
Ef til vill hef ég verið of
ibjartsýn þegar ég áleit að við
gætum l'átð sem ekkei’t stríð
hefði nokkru sinni verið. Eða
reyndi ég of mikið? Ég get
vel skilið .að of kurteis og lil
li'tssöm eiginkona sé áliíka
leiðinleg og sú nöldurgjarna.
Peter fór að vera órólegur
þegar er fyrsta hrinfing yf-
ir að kfcma aftur heim fór að
sölna. Ef til vill var það ekki
mér að kenna ef tii vill voru
þetta eftirstöðVar S‘tríðsins.
Peter hafði yfir engu að
kivarta. Hann hafði góða
stöðu og átti mikla peninga.
Peter keypti fallegt 'hús í
Ohelsea og þó undirbúning
urinn og vinna við það tæki
langan tíma varð það að
húsi sem hver og ein kona
ihefði verið stolt af.
Samt gem áður var hjóna
band okkar Peters ekki eins
og það hafði áður vsrið. Dag
inn eítir að hann kom heim
sagði hann hranalega eins og
hann gerði ráð fyrir að ég
myndi mótmæla honum, að
hann ætlaði að heimsækja
Jill.
„Gerðu það, hún varður
mijög hrifin yfir að sjá þig“,
sagði ég létt í máli. Mig lang
aði að fara með honum en ég
fann að hann vild það ekki
„Ég bið að iheilsa henni“,
bætti ég við en hann svar
aði því engu.
Ég spurði hann hvernig
hefði gengið um kvöldið.
„Jiil líður vel“, svaraði
hann. „Hún er orðin stór
stúlka“.
„Ég veit það, hún sendi
mér mynd af sér“, sagði ég.
„Peter hrukkaði ennið svo ég
flýtti mér að spyrja livernig
Jill gengi dansnámið.
„Mér hefur skilist að hún
sé óvenju efnileg en það er
ekki meira en við vjrr að
búast“, s>varað hann.
„Finnst þér hún ekki ótrú
lega Tík Liz“. „
Péter hrukkaði aftur enn
ið s'VO tautaði hann. „Það var
> » > » » » » » »30
AlþýSublaðið — 2.. sept, 1961 J5