Alþýðublaðið - 13.09.1961, Blaðsíða 15

hana til þess eins að fá að
tala við ha,na‘‘ Með stollu
hrosi: „Hún er falleg á að
lí|a“
Rödd Roslyn: „Yiltu koma
ihingað upp Iz?“
„Ég er að koma vina mín.“
Og ivið Guido, sem horfa
upp að glugganum í þeirri
von að s,já slúlkunni bregða
fyrir: „Þú látt að vera örlát
ur. Þú átt ekki að fara eftir
úllitinu — 'hann er spánýr,
skilnaðargjöf frá manninum
'hennar“. ,
„Eru þeir farnir að gefa
skilnaðargjafir líka.“
„Því ekki það? Maðurinn
minn hefur alltaf sent mér
gula rós í potti á skilnaðar
deginum OKICAR. Og í júlí
eru nítján ár síðan.“ Hún er
orðin vinaleg við hann tekur,
um ihandlegg hans og hallar
sér að andlili hans. „Að vísu
greiddi ‘hann mér aldrei með
lagið, en ég myndi aldrei
rukka hann — ef maður vill
það ekki sj'álfur, þá . . . “
Hún gengur að tröppunum.
„Handleggsbrotnaðirðu í
bílnum?“
„Ó, nei. Síðasti leigjand
inn minn — við héld*mi upp
á skilnaðinn hennar og ég ..
ihagaði mér illa. Ég er svo
þreytl-og leið á sjálfri mér!“
Hún virtist gráti næst og
hverfur inn í húsið. Guido
lítur. að glugganum, dregur
fram blað og blýjant og geng
ur umhverfis bílinn og réikn
ár út skemmdirnar.
Isabella flýtir sér inn í
húsið og upp sligann og inn
í herbergi. Þar er allt á ring
ulreið; dragkistuskúffurnar
öþnar; rúmið þakið bréfum,
snyrtivörum, tímaritum og
krullupinnum.
Roslyn kallar innan úr
skápnum: „Getum við farið
afiur yf>- svörin, Iz?“
„Sjálfsagt elskan“. Isa
bella gengur að speglinum
og tekur fram lítinn pappírs
smíða, sem stungið hefir ver
ið í spegilumgjörðina. Hún
sezt á rúmið, heldur gleraug
um að augum sér. „Nú skul
um við sjá. „Hagaði eigin
maður yðar, herra Raymond
Taber, sér grimmdarlega við
yður?“ Það 'heyrist ekkert
svar úr skápnum. ,,Elskan?“
Eflir augnablik. „Já — já“.
Isabella. „Segðu bara já
elskan“.
Gullinhærð stúlka stekkur
úl úr skápnum, rennir upp
rennilásnum á kjól sínum og
gengur að drakistunni, þar
sem hún leilar að einhverju
innan um óreiðu krukkna,
(blaða og allskyns smámuna,
meðan hún virðir fyrir sér
hár sitt í speglinum. Hver
einstakur hluti úilits hennar
er ágætur en heildarsvipur-
nin er lætingslegur; sem
stendur kemst ekkert að
nema útlit hénnar e,n augna
bliki síðan snýr hún höfði.nu
of hratt til 'hliðar til að hár
greiðslan ihaldist í réltum
skorðum og hún krýpur nið
ur og skríður á fjórum fót
•um til að leila undir rúm
inu þó kjóll hennar sé ný
fpressaður. En þó hún sé
snögg í hreyfigum er viss teg
und af ró í augnaráði hennar.
Hún Mtur á Isaibellu.
„Já.“
Hún lagfærir kjól sinn'fyr
ir framan spegilinn og ein
beilir sér um leið að svörun
um. E:,ns og við slvo margt
sem hún gerir svo marga
hluti sem hún skoðar, svo
marga alburði, sem hún lifir.
er hluti af 'henni alltaf ein
mana, eáns og lítið barn í
nýjum íTíóla, furðu loslið ytfif'
hvernig það komst þangað og
leilandi ákaft að vingjarn
legu andliti.
Isabella les áfram: ,.Á
hvern hátt sýndi hann grinid
sína?“
„Hann . . Hvernig er þáð
afiur?“ :■%
„Hann var miskunnarlaus
og tók aldrei hið minnsta til
lit til persónulegs réttar m'íns
n'é óska og það kom nokKr
um sinnum fyrir að hann
sýndi mér líkmlegt ofbeldj.
„Gamla kona leit upp frá
lestrinum. .
„Hann var miskunnar
laus . . “ Hún þagnar, á
hyggjufull. „Ylatið ég Sð
segja þetta? Af hveriu má ég
ekki bara segja að hann hafi
ekki ve/ið ÞAR? Ég á við
að það var hægt að snerta
hann en hann var þar samt
ekki“
„Elsku barn ef það , væri
skiinaðarsök væru ekki
meira en ellefu gild hjóna
bönd i Bandaríkjunum.
Hafðu nú eftir mér . “
Þar heyrist í bílflamu.
Isabella hleypur að gluggan
um. Undir gluganum stend
ur Guido, leggur frá sér blað
ið og segir við hana: „Þeir
ihringja af skrifstofunni og
láta mig vita hvað þeir á-
ætla að verðið verði“.
Roslyn gengur að hlið Isa
bellu og kallar niður: „Þess
ar dældir eru ekki mér að
kenna!“
Guido sér nú Roslyn í
fyrsta sinn, enn hulda af
glugganjim en þó sýnilega.
Hann er undarlega feiminn
og skömmustulegur vegna
feimni sinnar.
„Ég skal mæla með hæsta
verði sem mér er unnt ung
frú. Þér getið ekið honum
núna, Ég er búinn að láta raf
geymir í“.
„Ég ætla aldrei að aka
þessum bíl framar. Við tök
um leigubíl“
„Ég rjkal aka ykkur í bíln
um mínum, ef þið eruð að
fara núna“
„Gott! Eftir tvær mínút
ur! Klæddu þig Iz! Þú átt að
vera vitnið mitt!“
Isabellg fyllist snögglega
innileika og grípur um hönd
'Roslyn. „Þetta vérður í sjö
lugasta og sj‘unda sinn, sem
ég ber xitni í skilnaðarmáli.
Tvær sjö-ur boða heppni elsk
an!“
„Það vona ég Iz“ .. ..
Roslyn brosir. en þó gælir
enn ótta og skelfingar i aug
um henpar. Gamla konan
hraðar sér út úr Iherberginu
og leysir belti sloppsins með
heilbrigðu hendinni.
2. —
Það er lítill garður hand
ann göíunnar sem dómshús
Romo stendur við.Stigar hans
eru alsettir bekkjum og þar
er grænleit stytta af manni,
konu og barni, sem horfa í
átt til dómshússins — fjöl
skylda brautryðjanda til að
minna íbúana á hinar miklu
lestir, sem fóru hér um á
leið sinni vestur. Þarna er
gott að sitja þegar heitt er í
veðri, skuggsæla trjánna er
sjaldgæf í þessu ríki. Gamlir
menn 'og mannleg reköld
sitja 'hér og virða fyrir sér ó
kunna fólkið, sem fram hjá
gengur — slundum situr þar
ungt fólk og /horfir á brúð
kaupsmyndirnar. sem teknar
voru á myndastofunni hinu
meginn' götunnar, stundum
breiða þeir, sem gera tilkall
til lands hér úr kortum sín
um Allt, sem skeður endar
fyrr eða síðar fyrir rétti og
í þessum garði geta málsaðil
ar setið og lesið réttarskýrsl
urnar meðan umferðin
streymir fram hjá.
Bíll Guidos nemur staðar.
Hann stekkur út, gengur um
hverfis bílinn til að opna
dyrnar hinum megin og hjálp
ar Isabellu út.
„Svona nú“.
„Þú ert indæll!“ Isa'bella
kla'ppar á öxl hans.
Roslyn er komin hálfa
leið út úr bílnum, en han.n
tekur samt í lhönd hennar og
hjálpar ihenni miður. Hún
heldur enn dauðahaldi um
'blaðið og gengur fram hjá
honum. ,
Roslyn: „Þakka þér kær
lega fyrir. Við verðum að
hraða okkur“.
Guido gengur í veg fyrir
hana. „Eg vildi gjarnan fá
að sýna þér landið umrverf
is borgina ef þú ert ekki að
|flýta þér auistur á bóginn-
Það er fallegt landslag
hérna“.
Roslyn, sem hefur ekki
hugann við annað en það,
sem bíður hennar í húsinu
sendir honum þakklát augna
tillit. „Mér þætti mjög gam
an að fara, en ég veit ekki
hvað ég geri næst. Ég 'hef
ekki hugsað um j.nnað hérna
©n ihvenær vikurnar sex
væru liðnar“.
Guido: „Má ég hringja til
þín?“
„Eg veit ekki hvar ég
verð, en gerðu það bara“.
Rioslyn leggur aftur á stað
og veifar til hans. „Þakka
þér enn einu sinni fyrir“
Isaibella klappar á hand
legg hans. „Ég heili Isabella
Steers“.
Guldo stendur kyrr og horf
í lagi Isabella. Þú mátt koma
með ef þú vilt“. ,
„Þetla er fallega boðið! Ó,
þið þessir karlmenn í Reno!“
Hún hlær líka og gengur á
eftir Roslyn.
Guido stenlur kyrr Og horf
ir á eftir þe:m þar sem þær
ganga yfir slét ina sem
liggur yfir grasflötina fyrir
framan dómshúsio. Karl
menn, sem sitja á bekkjum
'í garðinum horfa á Roslyn,
þegar hún gengur fram hjá;
þeir taka dagblöðin frá and
litinu til að viiða 'hana fyr
ir sér. ,
Unga konan í dopótta
kjólnum með barnið í faðmi
sér tekur í höndina á lögfræð
ingi á tröppum dómshússins.
Þau skilja. Konen gengur
fram hjá Roslyn. Roslyn og'
Isaibella nálgast t röppurnar.
Roslyn æfir sig á orðunum,
sem standa á blaðinu Hún er
mun áhyggjufyllri nú.
„Ég get ekki munað það,
það var ekki svona“.
Isabella hlær. „Þú tekur
allt svo hátíðiega vina mín!
Segðu þá3 bara; það þarf
ekki endilega að vera satt.
Þetta er ekki geirauna
keppni aðeins réttarsalur“.
Þær leggja af stað upp
tröppur dómshússins og þeg
ar Roslyn lítur upp eflir að
hafa lesið blaðið, nemur hún
staðar. Maður gengur nið-
ur tröppurnar í áilina til
hennar. Hann er vel vaxinn,
hár. á að gizka þrjátfu og
átta ára, með mjúkan strá
halt og skrautlegt bindi.
Hann er alltaf að leilast við
að ná sambandi við umheim
inn, en sambandið er ekki
gott. Hann fer hjá sér núna,
þar sem hann Iþarf að fara
bónarveg; honum hefur geng
ið vel lí lífinu og að biðja
annan er ógnun við virðingu
hans. Hann býst hálfvegis
við sú staðreynd, að hann sé
bingað kominn nægi til áð
sýna konu hans hve sek hún
sé. En hann er fús t.J að fýr
irgefa henni og levf„ henni
að iilbiðja sig á ný- Hann er
Ráymond Táber. eiginmað
ur hennar. Bonum tekst að
brosa, feimnislegu brosi,
sem ber Vott um særðar tií
finninga hans eins oq hann
væri að játa á sig smávegis
yfirsjón.
„Ég er nýkominn úr flug
vélinni. Ég er þó ekki orð
inn of seinn?“
Roslyn lííur á hahn, vax
andn ótti vegna örvggis
sj'álfrar hennar veldur jbögn
hennar. Hann gengur nær
hen.ni.
„Eikki Raymond. Gerðu
það fyrir mig. Ég vil ekki
hlusta á þig“.
Gremja sést í andliti hans.
„Leyfðu mér að tala við þig
í fimm mínútur. Ef'ir tvö
ár er ekki til öf mikils ætlast
að biðja um fimm . . .“
..Þú færð mig ekki ov' nú
viltu mig, iþað er það sem að
Pengur. Gerðu það fyrir mig.
Ég er ekki að ásáka big. Ég
hef aldrei áskað þig. Ég irúi
bara ekki á þetta leugur“.
„Hún stígur fram hjá hon
um og hann tekur um hand
legg hennar.
„Elskan, ég skil. að . .

Alþýðublaðið — 13. sepl. 1961 JJJ