Alþýðublaðið - 18.01.1962, Blaðsíða 13

uBugur"
sKrifar hann
Svar til Óla Vals Hanssonar
lega chæfum manni verður
sennilega erfitt að hefja skól
.anD til meiri „vegsemdar“
undir hans forustu.
í fyrri grein sinni viður
kenndi greinarhöfundur, að
Garðyrkjuskólinn hefði verið
fjárvana stofnun frá upp
'hafi. Þá hlið málsins ræðir
hann ekki nú', en telur að
ástæðan sé sú hversu illa
hafi til tekist, að han3 dómi,
sé vegna takmarkana minna,
eins og hanr. brðar það-
Ráðunautur Búnaðarfélags-
ins er svo ákaflega hróðugur
yfir því að hafa fengið því á
orkað, að allir, sem hann
hafi túlksð rríál sit.t við séu1
honum sammála. Mun því of
mælt að cQcria að ráðunaut
urinn sé iðjulaus.
Vegna stofr.unarinnar,
sem ráðist er á, og lesenda
Albbl. verður ekki komist ,
hjá að leiðrétta helztu atriði
greinarinnar.
MARIA CALLAS hefur
látið svo lítið að syngja
í Scala-óperunni í Milanó,
en þangað hefur hún ekki
stigið sínum fæti síðan
árið 1958, að hún rauk
þaðan út í reiðikasti.
Allir miðar seldust að
sjálfsögðu upp á svip-
stundu á söngskcmintun
Callas og gengu síðan kaup
um og sölum manna á
milli. Sagt er, að miðarnir
liafi margir hverjir komizt
upp í 3500 krónur á svarta
markaðsverði.
Þegar Callas kom út
úr óperunni vildi einn að-
dácnda færa henni rauða
rós, — en söngkonan gekk
snúðug framhjá með kulda
legum svip.
Eins áheyranda var
saknað í óperunni, Onassis.
ÞEGAR ég þann 7. des. s.
1. hafði í Alþýðubl. lesið
grein Óla Vals Hanssonar
um Garðyrkjuskólann rétti
ég blaðið herbergisfélaga mín
um í Baejarspítalanum, mjög
vel gefnum manni og bað
hann uin álit hans á, hvers
vegr.a og í hv.aða tilgangi
grein þessi væri rituð. Grein
arhöf. virtist gefa þá skýr
ingu, að 'hann bæri hag stofn
ur arinnar mjög fyrir brjósti,
en þar sem hann í greininni
sáir fræjum vantrausts og tor
tryggni eftir beztu getu, virt
ist sú skýring furðuleg. Eft
ir að hafa lesið greinina fékk
ég svaVð: ,,Óla Val Hanssyni
er greinilega mjög illa við
þig persónulega, af einhverj
um ástæðum', og ekki er ótrú
legt að hann hafi löngun til
að taka við starfi þínu“. Ég
fór að hugleiða þetta svar.
Hann hafði verið kennari
skóla.ns i nokkur ár og veru
legur ágreiringur, er gæfi til
efni til persónulegrar óvild
ar hafði aldrei átt sér stað.
Grein hans í Alþbl. þn. 9.
jan- s,l, ber þess vott, svo
ekki verður um villst 'hversu
mikla lörgun maðurinn hef
ur til að skaða mannorð
mitt —- Og enn kemur afsök
un. — Vegna þes3 að harn
sé starfsmaður Búnaðarf'élags
ins. verði b-nn ^ hnfa af
skipti af Garðyrkjuskólan-
um. Garðyrkjuráðunauur B.
í. fær mig ekki tjl að trúa
því, að B'inaðarmálastjóri
hafi fel1* hom,,m að ckrif.a
þessar blaðagreinar, eða um
tala skóinnn. eirs oa hann
gerir. Annars virðist samvizk
an eitthvsð ónáða harn, því
hann telur sig verða að skrifa
um skólnnn „rauðugur“,
hann viti sem sé .að ég sé
ekki hedl h=;hu, og það sé
næg afsöknn til h°ss "að vera
ekki í remn orðakasti við
mig. Hinc jtiim vaf-a
laust flestum virðast það und
.arleg tillitsemii og umhyggja
að þrávh r'vq'-t a, Kví, að fyrri
störf mfn Hn-fi nlgiörlerna mis
henpnat'+ ctiorf-,,viiri có
heppnuð, að hann kenni í
brjósti um nemendur skólans,
sem eyð: fímic sínnm við bág
borin rn °n v, +, 1 wn rckfþrrði. að
slofnunin hafi aldrei verið
í rreiri n.’^n-lmcrinrru en nú,
enda ?é ho#s oftijiocft bar sem
skólastjó^nn sé óhæfnr,
bæði sem cVó-jq Q,t gnrðyrkju
maður o" rri,'ó’’-n'iiddur sara
s+arfsvil1’° T 'fkur svo grejn
inn{ með áibendincru til
kennriumiá1r>ráAuneytisins að
hefja vefi5'! ckábnn til m°iri
,,vpg..emr1n'’“. Þar sem skóla
stjcrunum er lvst ssm algjör
Greinarhöf lalar um að ser
rerni tjl rifja hin hágbornu
menntunarskilyrði. Við skól
ann starfa eftirfarandi úr
valsker.n.arnr: Axel Magnús
son garðvrkjukandidat, Krist
inn Jénsmn, Táðurautur,
Benedikt Bogason, verkfræð-
irgur, séra Helgi Sveinsson
og Hiörtur Jóhannsnon, í-
þrcttakennari. Vafalaust
mætti cækja ráðunautirn til
saka fyrir þsssi ummæli
hans. en í sinni sjúklegu
ástríðu sð berja á miér, gæt
ir hanr sfn ekki og löðrung
ar einnig aðra kennara skól
aT af dæmafárri ósvífri.
Grcinarh ',ic. leyfir sér að
fullyrða, að vist sé, að sjald
an hafi niðurlæging Gurð
yrkjuskólans verið meiri en
nú. Hvort Óla Val Hanssyni
líkar betur eða ver, verður
beirri staðrevnd þó ekki hagg
að, að skólinn er nú fullskip-
'iður n°mendum, sem aldrei
hafa verið duglegri, né á'huga
ramari. pn nú. Það er einrin
staðreynd, að nemendur skól
ar.s. sem stundað hafa fnm
haldsnám og starfað erlsndis
bafp ár iTwd.priteknirgar get
ið sér hins bezta orðs.
Greiníirhöfur.dur telur að
starfskraftar eina fasta kenn
ara skólans gsti tæplega tal1
ist fullnýttir. Hér imm átt
við Axel Magnússon, en hann
hsfur ur.darfarjn ár starfað
sem ráðunautUr garðyrkju
bænda við jarðvegsrannsókn
ir m. m. 8 fnánuði ársirs, al
gjörlega í þeirra þágu, enda
þótt stofnuninnj væri full
iþörf fyrir starfskrafta ’hars
við verknlámskennsluna. Er
þetta vafalaust ein sönrunin
rm sko-t skólastjórans á sam
' starfsvilja.
Um ræktunarctarfsemi
skólans gefur ráðunauturir.n
þær upnivsingar „að þar hafi
aidrei lánart svo ræktun {
ne’T-ní rrrsin að ástæða hafi
v°rið pð haldo þv*í á lofti.“
Tilnino":']it;s mUn að dsila
v:ð r°ðUnautinn Um þetta at
riðii, pr va- 'hann sjálfur ekki
^-erirn á m skenn.ari skólan3 í
flpiri ár?
Greinarhöfundur telur að
ýmsar fjár'veitir,gar, t. d. til
h.it.aveitii og á'haldakaupa
'h-f’ ho"fið í ih-ít reksturs
Tc'ikr>:7vs nróðr.arstöðvar, en
. ekki komið fram á réttum
p+öðnm“. Hér varða aðeins
tvö dæmi tekin um sanrl?iks
ást greinarhöfundar. Árið
1960 voru veittar aðeins kr.
40.000.00 til hitaveitui, en not
aðar kr. 128.000,00, enda þá
boruð mjög verðmæt borhola.
Árið 1961 voru veittar kr. 50.
000.00 til áhaldakaupa, en r.ot
aðar yfir kr. 100.000.— Mis
mun þessara upphæða og
flestra annara hefur nikólinn
ekki fer.gið gre.idd.ar sem um
framgreiðslu úr níkissjóði,
enda þótt rotað hafi verið
meira, en fjárlög heimiluðu.
Skólia'búið hefur ávalt skilað
rekstrarhagnaði, sem varið
hefur verið til uppbyggingar
stofrunarhmar, en ekkj öf-
ugt.
Hvað snertir brottför ráðu
nautsins fná skólanum, má
benda bonum á, að mier.n geta
hröklast frá stofnun, erda
þótt þeir séu ekkj reknir, t.
d. ef þeir treysta sér ekki til
að ráða við þau verksfnj, sem
þeim er ætlað að leysa af
her.di.
Óli Valur Hansson, garð
vrkjuiáðunautur Búnaðarfé
lagsins telur sig ,,naUðugan“
'og af „nauðsyn“, vegna þess
Framhald á 14. siðu.
Alþýðublaðið — 18. jan. 1962 |_3