Alþýðublaðið - 01.03.1962, Blaðsíða 15

„Ertu viss um að þú hafir gáð
allsstaðar í húsinu?" spurði
liann.
„Já”, sagði Johnny. „Ég
kveikti ljósin. Ég fór meira að
segja niður í kjallara. Ég gáði
inn á bað og allsstaðar”.
„En í garðinum?”
„Ekki mjög vel”, svaraði
Johnny, „en ég lýsti í kringum
mig og ég sá engan”.
Hann beygði fyrir hornið og
' stefndi til austurs. Hann nam
staðar við hvert rautt ljós. Ben
kreppt.i hnefana og sagði:
„Gcturðu ekki flýtt þér?”
„Ég geri mitt bezta”, sagði
Johnny lágt. Hann var tveim
eða þrem árum eldri en Ben og
stóð sig vel í stöðu sinni hjá stál-
fyrirtækinu, sem hann vann hjá.
Hann var horaður og alvarleg-
ur, vcl gefinn þó hann vaeri ekki
frábærlega gáfaður, hann var að
verða sköllóttur og örlítið
lirokafullur. Þeir Ben voru vin-
ir af tilviljun en ekki sam-
samkvæmt eigin vali og vinátta
þeirra var góð þótt hún ætti sér
ekki djúpar rætur.
„í guðanna bænum lagaðu
handa þér kaffi og fáðu þér
brauð. Þú ert alveg að farast.
Ég ætla að fara yfir í næsta hús
og tala við vini þína þar. Ef til
vill hefur frú Petit séð eitthvað”.
Ben fór fram í eldhúsið. Ernie
hvarf út um framdyrnar. Ben
hreyfðist eins og í þokukenndur.,
draum, hann setti heitt vatn og
kaffi í bolla og fékk sér matai
leyfar. Hann langaði ekki til að
borða. En hann vissi að Ernie
hafði á réttu að standa og hann
kyngdi og fékk sér rneira kaffi.
Hann neyddi sjálfan sig til að
hugsa ekki. Hann gerði þetta
af því að hann varð að gera það.
Ernie kom til baka og hristi
höfuðið. Johnny Pettit var með
honum.
„Frú Pettit var ekki heima frá
því í morgun þangað til klukkan
liálf fjögur í dag. Hún sá Carolyn
þegar hún kom heim eftir að
hfa ekið þér til borgarinnar en
liún sá hana ekki aftur og hún
sá ekki neitt einkennilegt eftir
klukkan hálf fjögur. Engan ó-
kunnan bíl, ekkert fólk, ekkcrt
þess háttar. Börnin voru að leika
sér fyrir utan en þau sáu ekki
lieldur neitt. Svo það e1 •
neins nema eftil vill að ákveða
tímann nánar. Við skulum athuga
það betur, þú getur hjálpað mér
Ben. Hvað um diskana hérna?"
„Þeir voru hérn þegar ég kom
inn,“ sagði Johnny. „Nákvæm-
lcga svona.“
Ben kinkaði kolli. „Eftir há-
degisverðinn. Hún hatar að haf.a
diska í vaskinum Hún þvær upp
eftir morgunverðinn um leið og
hún kemur heim.“
Ernie taldi diskana. „Bolli og
urídirskál, diskur, aukadiskur
sem afgangar hafa verið á. Gott
og vel, hún hefur ekki farið út
fyrr en eftir að hún hafði snætt
hádegisverð.. Klukkan hálf eitt.
Og svo er það annað. Við vitum
að hún var ekki hér klukkan tíu
mínútur gengin í sex þegar
hringt var af skrifstofu þinni.“
„Hún hlýtur að hafa farið fyrr.
Mikið fyrr. Hún er alltaf búin að
búa sig undir kvöldverðinn, þeg-
ar hún fer klukkan hálf fimm
svo hún sé fljótari að elda mat-
inn þegar við komum heim“.
Hann reyndi að hugsa. „Kjöt-
búðing. Hún ætlar að hafa kjöt-
búðing í kvöld. Hann ætti að
vera í ofninum“.
Ernie opnaði ofndyrnar. Ofn-
inn var tómur og kaldur. Hann
lcit inn í isskápinn. Pakkinn
með kjötinu var ósnertur þar
inni.
„Við getum gert ráð fyrir að
Carolyn hafi ekki verið farin að
hugsa um kvöldverðinn". sagði
hann. „Þá getum við ef til vill
reiknað með að hún hafi farið
milli hálf eitt og hálf fjögur. Þér
sögðust hafa farið inn bakdyra-
meginn herra Petit. Voru dyrnar
opnar eða ólæstar".
„Ólæstar“, sagði Johnny. „Ég
tók í húninn á útidyrunum, en
þær voru læstar. Ég fór bak-
dyrameginn og dyrnar opnuð-
ust. Þær voru ólæstar”.
„Hefur Carolyn dyrnar oft ó-
læstar?”
„Hún er ekki hræðslugjörn”,
svaraði Ben. Og svo ég segi þér
sannleikann þá erum við ekki
hrædd við innbrjótsþjófa hérna.
'Ég held að henni finnist þægi-
lcgra að hafa dyrnar ólæstar. Þú
veizt hvernig það er. Þú ferð út
og dyrnar skellast aftur og þú
ert lykilslaus, þú veizt við hvað
ég á”.
„A-ha”, sagði Ernie. „Náðu í
frakkann þinn Ben. Þú getur
setið í hjá mér”.
Nú voru einkennisklæddir
menn allsstaðar. Ernie talaði við
mennina og við tvo aðra menn,
sem komu i bíl frá rannsókna-
stofu lögreglunnar í litlum
scndiferðabíl sem leit út eins og
mjólkurbíll en var málaður
svartur. Johnny Petitt sagðist
koma líka. Ben fór i frakka og
út. Lögreglumennirnir skiptu
sér í tvo hópa og þrír menn
urðu eftir. Einn hópurinn fór
niður að læknum og dreyfði þar
úr sér, ljósin frá vasaljósum
þeirra dönsuðu í myrkrinu. Hinn
hópurinn fór yfir götuna og yfir
á skógivaxna svæðið hinu megin
liúss Förbess hjónanna. Ben fór
inn í bíl Ernies og sat þar skjálf-
andi og heyrði fátt af því sem
Johnny sagði. Lögreglumennirn-
ir þrír settust inn í bílana, sem
þcir komu í og óku af stað.
„Þeir fara i öll húsin”, sagði
Ernie. „Við förum eftir veginum
út að þjóðbrautinni”.
Hann lagði af stað og þeir óku
hús frá húsi og spurðu um Caro-
lyn.
Þetta var undarlega slitrótt
ferðalag. Þeir lögðu oft af stað,
númu oft staðar, gengu upp alls-
kyns tröppur. Hundar hlupu út
og geltu að þeim. Dyr opnuðust
og andlit birtust og i'addir heyrð
ust. Sumar þekkti Ben. Sumar
vissi hann ekki hvort hann
þekkti eða ekki. Flestar voru ó-
kunnugar. Húsin voru ólík
venjulegu húsunum sem hann
hafði svo oft ekið fram hjá.
Landsvæðið milli þeirra var ó-
ræktaðra og dimmra. Hann var
orðinn sannfærður um að þeir
væru alls ekki á Lister Road.
Þegar þeir komu að þjóðbraut-
inni og sneru aftur við að því
er honum fannst áratugum síðar
var ótrúlegt að svo margt fólk
gæti búið við eina götu án þess
að veita því eftirtekt þegar einn
meðlimur götunnar hvarf.
Svo var annað líka.
„Sjáðu þau”, sagði hann bitur
og benti á Ijósgeislana sem döns-
uðu um loftið fram undan þeim.
Nokkrir karlmanna og drengir
og konur höfðu tekið þátt í leit-
inni. Flest þeirra voru æst eins
og fólk, sem horfir á eld, sem
ekki kemur þeim við. Hann
heyrði háværar unglingsraddir
og hlátur. Hundar geltu og ýldu.
„Guð minn”, sagði Ben. „Mað-
ur gæti haldið að þetta væru
refaveiðar”.
'„Hvaða máli skiptir það”,
sagði Ernie, „cf þeir finna
liana?”
Og hvernig finna þeir hana?
hugsaði Bcn. Lifandi eða deyj-
andi eða jafnvel dána?
Hann greip um hurðarhúninn.
„Ég vil fara út. Ég ætlaði að
leita að henni”.
Hann opnaði dyrnar. Um leið
hallaði Johnny sér áfram í aftur-
sætinu og greip um axlir hans.
Ernie bremsaði. Hann ók hægt
og bíllinn nam svo til strax stað-
ar. Hann hélt Ben líka.
„Ég þarfnast þín í húsinu”,
sagði hann. „Þú getur ekki gert
neitt hérna fyrir utan sem ekki
verður gert”.
Þeir Johnny lokuðu dyrunum
og læstu þeim og óku af stað.
Ben starði út um gluggann.
Hann sagði ekki meira. Þegar
þeir komu aftur að húsinu sagði
einn af mönnunum frá rann-
sóknarstofunni að kona að nafni
Grace Vitelli hefði hringt og
það var allt og sumt.
Þeir fundu ekki Carolyn,
hvorki lífs né liðna.
Leitinni var frestað til morg-
uns og lögreglumennirnir fóru.
Ernie var kyrr. Hann gaf Ben,
sem var ekki drykkfelldur, þrjá
stóra sjússa og sagði honum að
liátta. Rétt áður en Ben sofnaði
heyrði hann Ernie tala í sím-
ann. Svo hvarf hann í myrkra-
heim þar sem ótti og einmana-
leiki kvaldi hann og þar sem
Carolyn var einhversstaðar óséð.
Hann vaknaði og draumurinn
fylgdi honum, óhugnanlegri en
nokkru sinni fyrr í dagsbirtunni.
Um hádegi var búið að leita í
nágrenninu. Engin ummerki
fundust. Engin skilaboð komu.
Mennirnir frá rannsóknarstof-
unni fundu cngin fingraför á
bakdyrunum nema fingraför Ca-
rolyn, Ben og Johnny Petit. Eng-
in óvenjuleg fingraför inni i hús-
inu. Engir blóðblettir. Engin um-
merki innbrots. Það leit út
fyrir að Carolyn Forbes hefði
3
hætt að vera til án allra um-
merkja.
Ben fór niður á lögVeglustöð-
ina með Ernie Mac Grath. Hann
skrifaði skýrslu í herbergi með
útsýni yfir dómshúsin, sem hann
hafði horft á kvöldið áður. Hann
lýsti Carolyn nákvæmlega og
bætti því við að hún hefði aldrei
áður átt vanda til minnisleysis
eða yfirliða. Ernie var þegar
búinn að tala við lækni Carolyn
sem studdi þetta. Ben lagði
fram myndir af Carolyn fyrst
handa lögreglunni og seinna
handa blaðamanni, sem einnig
lagði margskonar spumingar
fyrir hann. Ernie sagði að þeir
myndu umsvifalaust láta leita
hennar í fimm ríkjum og gera
allar venjulegar ráðstafanir til
að finna hana. Eraie varð sjálf-
ur að snúa aftur til vinnu sinnar.
„Ég get hvort eð er ekkert
gert”, sagði hann. „En ég skal
fylgjast með öllu sem skeður.
Ef þú fréttir eitthvað skaltu láta
mig vita strax”.
Ben þakkaði honum fyrir. Svo
settist hann niður og beið.
Hvort sem hann var heima
eða á skrifstofunni þann dag
starði hann á símann. Um nótt
ina svaf liann eða mókti í stól
við hliðina á símanum. Hann
greip hvert bréf og lilustaði eft-
ir fótataki símsendlanna. Hann
vann lítt eða ekki. Hann gat ekki
haft hugann við starf sitt meira
en fáeinar mínútur í einu en
hann þóttist vinna því hann
hann vissi ekki hvað hann átti
annað að gera. Hann borðaði
ekki mikið. Hann leit á fólk án
þess að sjá það og talaði við það
án þess að vita hvað hann eða
það var að segja. Honum leið
undarlega eins og hann hefði
verið hengdur upp sem rann-
sóknarefni í lofttómt rúm og biði
eftir taugaáfallinu, sem annað
hvort bjargaði honum eða eyði-
lagði hann.
Klukkan sjö mínútur yfir hálf 1
níu að kvöldi þriðja dagsins, sena
var ellefti nóvemberð kom það.
Síminn hringdi.
4.
<
Hann hét Albert William Gu-
thrie Allir kölluðu hann Ah
nema hvað hann var einstöku
sinnum kallaður Tuddinn. Hanu
var önnum kafinn við að taka
kartöflur upp úr stórum poka og
láta þær í tvær litlar körfur.
Hann gerði það silalega eins og
honum finndist ánægjulegt að
draga það sem lengst og af og til
rétti hann fram höndina yfir að
óhreinum vaskinum og tók
flösku, sem stóð þar og fékk sér
sopa. Hann var drukkinn. Hann
hafði verið drukkinn í marga
daga og eftir allskyns klif og
föll hafði hann komizt á það
stig að hann gat haldið áfran*
óendanlega meðan hann vildi
ekki hætta. Honum leið veL
Honum fannst gaman að því sem
hann var að gera. Hann brosti
og talaði um það við sjálfan sig.
Sólin skein á hann inn um ó-
þveginn gluggann. Það var gotb
veður og dagurinn var áttundl
nóvember.
Þegar hann hafði lokið við
kartöflumar reis A1 á fætur og
dustaði af sér rykið og þerraði
hendur sinar á handklæði svo á
það komu brúnir moldarflekkir.
Hann fór inn í fremra herbergið
og náði í jakkann sinn. Hann
ÓDÝB NÆRFÖT
fyrir böm og fullorðna.

Miklatorgi við hliðina á ísborgj
.li I
VIÐ VILJUM
GJARNAN SENDA
YÐUR BLAÐIÐ
HEIM. ÁSKRIFTAR-
SÍMI OKKAR
ER 14-900. "
ÍSD^íMI)
Alþýðublaðið - 1. marz 1962