Alþýðublaðið - 18.04.1962, Side 15

eftir Jeari Cárceau \
„Já, vitanlega", svaraSi af-
greiðslumaðurinn.
Þá tillcynnti gamla konan að
hún vildi fá herbergið strax og
hún sagði: „Það má ekki skipta
á rúminu HANS“.
. Clark og Carole komu heim á
búgarðinn eftir hádegi. Þegar
Carole hafði heilsað mér fór hún
upp á loft en Clark dvaldi á
skrifstofu minni í klukkutíma og
lýsti ferðalagi þeirra og sagði
mér hvað Howard Strickling
hefði^séð vel fyrir öllu og hve
hreykinn iy m hefði vcrið af feg
urð og yndisþokka Carole. „All-
lr lágu fyrir fótum hennar“,
sagði hann:
„Ég reyndi að láta sem minnst.
á mér bera“, sagði Carole mér
seinna. „Þetta var dagur Pa“.
Daginn eftir að Carole kom
frá Atlanta fórum við að kaupa
jólagjafir.
í gólavikunni skreytti Carole
alla neðri hæðina með greni og
í stofunni setti hún upp risa-
stórt hvítt jólatré skreytt með
silfurskráuti. og fögrum blóm-
um. Hún var svo góð að gefa okk
ur hjónunum nákvæmlega eins
skraut.
Bessie og bróðir Carole, faðir
Clarks og Edna og Pinke voru
boðin í mat.
„Við ætlum að hafa það mjög
gott og skemmta okkur mjög
vel“ sagði Carole.
Þegar ég fór árla aðfangadags
gaf Carole mér dásamlega fall-
ega skinnslá og háa ávísun frá
Clark lét hún í tösku mína. Hún
gaf Russ mairni mínum bíljakka
og litlu skólatelpunni sem aðstoð
aði mig heima við, sendi hún
líka gjöf.
Þetta ár gaf Clark Carole
stórt hjarta úr rúbínstein auk
alla minni gjafanna svo sem
greiðaslóppa, veski, peysur,
klúta og ilmvötn aðallega Chann
el nr. 5 sem var eftirlætisilm-
vatn Carole.
Carolc naut þess að gefa Clark
eitthvað af því sem hún vissi
að hann lcunni að meta svo seiji
utanborðsvél, fiskiáhöld, svefn-
poka eða einhver önnur tæki.
Þessi jól gaf hún fionum mjög
falleg náttföt úr, skilki og slopp
af sömu gerð. Þau voru bæði í
fölhvítu silki frá Hong Kong,
sloppurinn var með sjalkraga og
bæði sloppur og náttföt voru
með upphafsstöfum hans. Clark
dáðist að þessum náltfötum og
liann lét sauma sér önnur eins
ár eftir ár. Hún gaf honum líka
peysur og önnur föt.
Clark átti mjög gott fatasafr>
hann klæddist vel og hugsaði vel
um föt sín. Skórnir hans voru all
ir handsaumaðir í Englandi og
Miriam hélt þeim spegilgljá-
andi. Hvort sem Clark var í kjól
og hvíttj eða gallabuxum bar
hann föt /sín vel og hann var án
efa einn bezt klæddi kvikmynda
leikarinn.
Honum þótti sérstaklega vænt
um gömlu hattana sína. Þó að
hann væri óaðfinnanlega klædd-
ur að öllu leyti var eitt að, hann
vildi aldrei láta hreinsa hattana
sína.
Clark hafði mikinn áhuga
fyrir klæðaburði kvenna og
Carole klæddi sig til að þókkn-
ast honum. Hún var mjög smekk
leg og hafði óvenjulega gáfu til
að ganga ætíð vel til fara og
föt sín bar hún eins og drottn-
ing. Föt hennar voru í þeim lit-
um sem hún vissi að Clárk
þóttu fallegastir — hvítt, drapp
— grátt, svart. Skinnfeldir hénn
ar voru úr minka eða silfur-
refaskinni. Gimsteinar hennar
og skartgripir voru dásamiegir.
Carole elskaði hatta. Þeir
mun brjálæðislegri sem þeir
voru, þeim mun betri. Eg sá
hana einu sinni kaupa sér tylft
í einu.
„Eg set þá víst aldrei upp,“
sagði hún. „Mig langar aðeins
til að fara með þá heim svo
Pa hafi eitthvað til að skemmta
sér yfir.“
8.
Hvenær sem tækifæri gafst
fóru Gable hjonin á veiðar. Þau
voru bæði mjög góðar skýttur.
Carole hafði æft sig mikið áður
en hún lærði að fara með
byssu og nú fannst henni jafn
skemmtilegt að veiðá og Clark.
Hún var mjög snögg, en hún
var hittin.
Fólk var vant að dást að því
hve mjög Carole hefði breytzt,
hvernig hún væri orðin í-
þróttakona Clarks vegna, en
enginn nema mjög nánir vinir
skildu að Carole var líka að
breyta Clark.
Hún var svo þrungin lífsfjöri,
svo þrungin lífsgleði, að allt og
allir hrifust af glaðiyndi henn-
ar. Andrúmsloft ástar og vin-
áttu, það að Clark gekk alltaf
fyrir, varð tii þess að Clark hætti
síður til að fá þunglyndisköst
sín.
Einn vinur þeirra segir:
„Unz Clark giftist Carole
trúði hann aldrei á velgengni
sína. Hann bjóst alltaf við að
hún myndi hverfa eins og dögg
fyrir sólu og hann yrði aftur að
vinna erfiðisvinnu. En Carole
kenndi honum að slaka á, að
vera frjáls, að" losa sig við gamla
óttann og þunglyndið.“
★
Um vorið 1940 fór Clark að
leika í ,, Hér vantar nafnið —
á móti Claudette Colbert, sem
hann hafði ekki leikið á móti
síðan þau léku saman í „Það
skeði um nótt“. Meðal leikara
voru Spencer Tracy. Frank Mor-
gen og fegurðardísin Hedy La-
marr. Þau skemmtu sér vel sam-
an og Clark fannst mikið til um
að leika á móti Spencer, sem
hann leit mjög upp til.
Kvikmyndin gerist á olíu-
svæði og Clark hafði mjög gam-
an af að fara og skoða öll nýju
tækin sem þar var að finna á
borstöðvunum.
„Það hefur svei mér orðið
breyting á síðan við pabbi unn-
um við þetta,“ sagði hann. „Þá
voru engir jarðfræðingar til að
segja manni hvar ætti að bora.
Við fórum eftir eðlisávísuninni
og boruðum af krafti."
Clark fékk frí á fyrsta gift-
ingarafmælinu þeirra. Þau Ca-
role héldu daginn hátíðlegan
með því að fara á hestaveðhlaup
in í Santa Anita nálægt Arca-
dia. Hvorugt þeirra vildi veðja
miklu svo þau námu aðeins
staðar við tveggja dala glugg-
ana.
Clark kom heim sem sigur-
vegari með 36 dali og 80 cent í
gróða; Carole tapaði tíu dölum.
„Eg reyni að veðja á þann, sem
mér virðist muni sigra,“ sagði
Clark, „en Carole fer eftir því,
hvort henni lízt vel á litinn, sem
knapinn er í.“
Gable-iijónin voru ekki mik-
ið fyrir veizluhöld en einu sinni
á ári héldu þau samsæti fyrir
átta eða tíu framámenn kvik-
myndaversins.
Og ú hverju sumri hélt Car-
ole tuttugu beztu vinum þeirra
veizlu.
Hún lct búa til danspall í
garðinum og umkringja hann
með veggjum úr þykku sellófani
og allt svæðið var , lýst upp af
glæsilegum ljósaútbúnaði.
Borðin voru litil og þakin
rauðköflóttum dúk og olíulahip-
ar stóðu á þeim. Hún lét setia
Ævisaga CLARK GABLE
upp laglegan bar og skraucleg-
an pylsuvagn. Lítil hljómsveit
var leigð til að leika undir borð
um og fyrir dansi.
Bob, yfirmatsveinn „Brown
Derby“ var ráðinn til að sjá um
matinn. Carole var einhver bezti
viðskiptavinur hans og hann
naut þess sjálfur, að sjá sjálfur
um veizlur hennar. Meðal sér-
rétta hans vor'u litlar, þunnar
steiktar sneiðar, sem bornar
voru fram sjóðheitar sem for-
réttur.
í pylsuvagninum fékkst steik,
kalkúni, baunir, salat, ís og
súkkulaði kaka.
Stuart, bróðir Carole var jafn
fyndinn og glaðvær og hún og
þau sáu svo um, að allir
skentmtu sér vel.
„Við gerum svo sem ekki
neitt'," sagði Carole, þegar ég
spurði hana hvernig kvöldið
hefði verið, , „en við hlæjum
lirein ósköp og Pa skemmtir sér
vel.“
Clark hataði næturklúbba og
þau fóru mjög sjaldan þangað
eða í samsæti en þau fóru stöku
sinnum í héimsókn til' vina
sinna.
Kvöld nokkurt fóru þau í boð
til Fred MacMurray hjónanna
í Bel Air. Irene hafði teiknað
mjög fagran hvítan kvöldkjól
handa Carole og nú var hún í
honum í fyrsta skipti. Um kvöld-
ið fór hún að dansa umhverfis
sundlaugina og féll í liana. Hún
lét það ekki á sig fá, heldur var
hin ánægðasta áfram í greiðslu
slopp MacMurrays.
Næsta dag> hringdi hún til Ir-
ene og sagði henni fréttirnar.
„Það hefðu allar aðrar konur
orðið leiðar yfir að eyðileggja
fallegan kjól,“ sagði Irene, „en
ekki Carole. Henni fannst það
stórkostlega fyndið. Eg sagði
henni að koma með hann og
leyfa mér að líta á hann, en1
hann var gjörónýtur. Carole hió ,
bara og bað um annan eins.“ j
9.
Viðtokurnar, sem „Hér vantar _
nafn“ fékk voru svo góðar, að
kvikmyndafélagið ákvað aS láta :
Hedy Lamarr leika á móti
Clark Gable í „Félagi X“. Clark
lék þar amerískan' blaðamann,
sem fer til Rússlands og verð-'1
ur ástfanginn af Hedy, sem leik
ur fallegan sporvagnsstjóra.
Clark var með alskegg í þess-
ari mynd og hann varð að vakna
klukkutíma fyrr um morgun-
inn til að fara til kvikmyndavers
ins, því það tók Stan mjög lang
an tíma að setja skeggið á hann.
Clark fannst Hedy fögur og
hann kunni mjög vel við hana,
en hann stríddi henni óspart
með því, hve miklum tíma hún
eyddi í að laga sig til. „Svona,
nú“ sagði hann við hana,
gleymdu á þér andditinu — og
reyndu að leika.“
„Þegar hún kom ómáluð á
morgnana," segir Stan, „þá var
hún svo fögur, að mér fannst
það synd að neyðast til að farða
hana.“
Hedy þekkti ekkert til leikað-
ferða Ameríkumanna í kvik-
myndum og hún var mjög ó-
styrk. Clark var þolinmóður við
hana og reyndi að róa hana.
Það gekk aftur á móti tölu-
vert á hjá RKO, en þar var Ca-
role að leika í „Herra og frú
Smith“ á móti Robert Montgo-
mery og Gene Raymond undir
stjórn Alfred Hitcliock.
Þessi gamanleikur var eftir
Norman Krasna og Carole vein-
aði af kátínu, þegar hún las
handritið, — en það fjallar um
Clark var einn af vinsælustu borgurum Hollywood. Eins og geta má
átti hann mikinn sæg vina, ekki sízt úr hópi kvikmyndaleikara. Hér
hafa tveir ágætir kunningjar hans skroppiS meS hcnum á skfSi,
þau Ingrid Bergman og Cary Cooper.
/ ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 18. apríl 1962 |,5