Alþýðublaðið - 15.08.1962, Page 15

Yfir Ermarsund
Froskamaðurinn, sem næstur
er á myndinni, heitir Simon
Paterson. Hann setti fyrir
nokkru nýtt met í kafsundi yfir Ermarsund. Var hann 13 stund
ir og 50 mínútur yfir sundið, og bætti þar með með Aemríku-
mannsins Fred Baldascare, sem sett var aðeins tveim vikur
fyrr.
svona
Neville Shute
„Það stóð nú ekki nema stutt“,
sagði ég.
„Hún lék í Picardy Prinsess-
unni í stríðinu. Svo lék hún næst
í Lucky Lady. Mér fannst hún
•alveg prýðileg".
„Hún var of góð fyrir mig“,
sagði ég dálítið biturlega. „Hún
'liaföi tvö hundruð pund á viku
en ég ekki nema þrjú“.
„Var það orsökin til að slitn
aði upp úr þessu hjá ykkur?“
„Það var ein af orsökunum.
Henni var boðið starf í Holly-
wood, svo hún fór þangað og
lenti í einhverju karlastússi og
•skildi við mig“.
„Það var leitt“, sagði hún hæg
látlega. „Konur gera oft herfi-
legar skyssur í svona málum“.
„Þær eru ekki einar um það“,
sagði ég. „Mennirnir eru ekkert
betri hvað það snertir".
Við hlóum bæði.
„Það er sennilega alveg satt.
Við crum öll óttalegir kjánar“.
Hún lauk úr glasinu sínu og
stóð upp.
„Má ekki bjóða yður meira“,
sagði ég. Það var langt síðan ég
hafði átt svoná samtal við nokk
urn mann“.
„Nei, takk“, sagði hún. „Ég á
eftir að aka heim“. Við gengum
að dyrunum. „Má ég koma og
fljúga Moth vélirmi aftur á morg
un?“
„Vissulega. Til dæmis klukk-
an hálf tíu“.
„Það væri alveg prýðilegt. Við
■gengum yfir að bílnum hennar
og ég opnaði fyrir henni dyrnar.
„Ég ætla að hugsa nánar um að
kaupa mér Moth vél“, sagði hún.
„Það er alveg stórkostleg hug-
tnynd“.
„Mcnn leiðast út í ýmislegt
þegar flugið er búið að ná tökum
á þeim“, sagði ég. „Þetta leiðir
allt hvað af öðru“.
Hún hló. „Ætli ég viti það
ekki“.
Þegar hún kom næst lét ég
liana fljúga meira eina. Svo fór
ég að kenna henni ýmsar listir:
Þegar nýjabrumið var farið af
því hafði hún ekkert alltof mik
inn áhuga fyrir spinni og þess
háttar kúnstum. Hun sagði að
sig svimaði bara. En ég lét hana
halda áfram við þetta því það
vai nauðsynlegt fyrir hana að
kunna skil á þessu öllu. Því hún
gat átt eftir að komast í hann
krappann einhvern tíma. Hún
skildi þetta og gerði allt sem ég
sagði henni. En sjaldan gerði
hún neinar kúnstir upp á eigin
spýtur.
Svo fór ég að kenna heppi sigl
ingarfræði. Hún hafði nú ekki
rnikinn áhuga á því til að byrja
með. Henni fannst þetta alveg ó-
þarfi þegar maður gat fylgzt með
vegum og járnbrautarteinum.
Dag nokkun sagði ég henni að
fljúga méð mig til Leeds, því ég
ætlaði að borða liádegisverð í
Yorkshire klúbbnum þar.
Hún áttí sem sagt að finna
stefnuna og fljúga þangað með
mig. Hún gerði allskyns vitleysur
í sambandi við áttavitann og
gleymdi að taka vindinn með í
reikninginn, en það skaðaði ekki
mikið því það var næstum logn.
Þegar við höfðum verið á flugi
í klukkustund og fimmtán mínút
ur. Flugum við yfir stóra borg
og beint fram undan okkur var
stórt fljót. „Er þetta Leeds?“,
sagði hún í talpípuna.
„Nú veit ég ekki“, sagði ég.
„Ég er bara farþegi".
„Ég held að þetta sé Leeds“,
sagði hún. „Það er bara þessi
á hún er ekki merkt á kortið"
„Ég get ekkert að því gert“,
sagði ég. „Mig er farið að
svengja, Það er eftir benzín til
tveggja tíma flugs“.
Hún flaug yfir borgina. Þar
voru stórar bryggjur. Við þær
lágu togarar og hafskip. I{afið
virtist vera í austri. Allt £ einu
sagði hún vesældarlega: „Pascoe,
höfuðsmaður",
„Já“.
„Ég held að við höfum villzt.
Þetta hlýtur að vera Hull. Ég hef
verið að skoða kortið“.
„Þér farið með mig til Leeds“,
sagði ég. „Ég er orðinn svangur
og mér er orðið kalt. Það er eft
ir benzín til að fljúga í klukku-
stund og 45 mínútur“.
sagði hún. „Það eru 35 mílur til
Hún tók beygju og flaug nú í
norðvestur. Eftir stundarkorn
Slierburn, það förum við á 26
mínútum. Ég man ekki hvernig
á að fara að með segulskekkj-
una, á að draga hana frá eða
bæta henni við?
„Bæta henni við til að fá út
scgulstefnuna", sagði ég. „en
hvað um vindinn, reiknið þér
með honum?"
„Ég hef ekkert hugsað um
hann. Ég sé reyk frá járnbraut
arlest, sem er næstum beint fram
undan“.
„Þetta er þá allt í lagi og við
komum til Sherburn eftir 26 mín
útur“.
„Ó“.
„Benzínið sem er eftir dugar í
einn og hálfan tíma“.
Að lokum fann hún flugvöllinn
og lenti þar með miklum ágæt-
um. Þar hittum við flugkennara.
Hún sagði við hann. „Við fórum
nokkuð stóran krók, en við kom
umst hingað fyrir rest“. Svo
sneri hún sér að mér og sagði.
„Mér þykir þetta ákaflega leitt
hvað ég er vitlaus“.
„Þér eruð ekki vitlaus", sagði"
ég.
„Það verður enginn óbarinn
biskup“.
„Ég varð svo rugluð", sagði
hún. „Það lét svo hátt í hreyfl-
inum, vindurinn var svo mikill
og svo hafði ég ekkert til að
skrifa á. Mér fannst ég ekki einu
sinni geta hugsað“.
„Það var nú einmitt, það sem
að var“, sagði ég. „Maður verð-
ur að reikna þetta allt út áður
en maður leggur af stað, og
draga síðan fallegt breitt strik
á kortið".
„Éð setti strikið á kortið",
sagði hún. „Það kom bara ekki á
réttan stað“.
„Komið þér inn“, sagði ég.
„Þér skuluð taka með yður kort
ið og reglustrikuna, svo skal ég
sýna yður hvar þér gerðuð
skekkju", Þegar við komum inn
bauð ég henni upp á eitthvað að
drekka.
„Get ég ekki fengið mjólkur-
glas?“ spurði hún. Ég fór fram
í eldhúsið og sótti henni glas af
ískaldri mjólk. Síðan fórum við
að athuga stefnuna, sem hún
hafði tekið. Svo reiknaði hún út
nýja stefnu og í þetta skiptið var
það rétt hjá henni.
Við fengum okkur matarbita,
og yfir matnum sagði hún: „Mig
vantar meiri æfingu í
flugi. Get ég flogið aftur á morg
un?
„Á laugardaginn“, sagði ég.
„er ég upptekinn allan daginn.
En á sunnudag eða mánudag?
Nei þá er frídagurinn yðar. En
hvað um þriðjudaginn?
„Ég skal kíkja í bókina", sagði
ég. „Alltaf þegar veðrið skánar
verður allt fljótlega upppantað
hjá okkur. Við ættum að geta
flogið á þriðjudag eða miðviku-
dag“.
„Það er ekki fyrr en eftir tæpa
viku“.
„Það er dálítið erfitt að fljúga
langt á vélum klúbbsins að sumri
til, .því þá er svo mikið að gera“,
sagði ég.
„Ég veit það. Ég hef meira að
segja verið að hugsa um að
kaupa mér mína eigin vél“.
„Það er ekki erfitt að fá not-
aðar Moth vélar, ef yður er al-
vara“.
„Mundi ekki vera betra að
byrja með gamla vél? Þegar mað
ur hefur ekki meiri reynslu en
ég hef?
„Það kann rétt að vera. Ætti
ég að hringja til Parkes og vita
hvort þeir eiga einhverja notaða
vél?“
Augu hennar ljómuðu. „Gæt
uð þér gert það núna — í dag?“
„Að sjálfsögðu".
„Þá skulum við koma til baka
og fara svo“.
Ég hló. „Ég er nú ekki alveg
búinn að borða“.
„Þér þurfið ekki að borða
meira, að auki er þessi ostur svo
fitandi. Við skulum koma og svo
hringjum við á eftir“.
Við fórum út og stigum upp í
flugvélina og flugum beint til
Leacaster, sömu stefnu og hún
hafði markað á kortið. Þegar við
vorum lent og komin út úr vél
inni, spurði hún. „Var þetta
betra?"
„Prýðilegt“, sagði ég. „Nú
vilduð þér komast til baka, og nú
voru engir krókar“.
Þegar ég náði sambandi við
Parkes, var mér sagt að þeir
ættu tvær Moth vélar. Önnur var
með Genet hreyfli og hin með
Cirrus Mark hreyfli.
Cirrus hreyfillinn mundi
verða betri fyrir hana. Sú vél
var á verkstæðinu, það var verið
að undirbúa hana fyrir skoðun.
Hún mundi verða tilbúin eftir
viku eða svo. Hún var þegar orð
in all áköf. „Spyrjið hvort ég
geti fengið hana málaða í þeim
lit sem ég vil?“
„Hvaða litur mundi það vera?“
„Hvítur. Með rauðum einkenn
isstöfum og rauðu leðursæti“.
„Það er skítsæll litur“, sagði
ég.
„Allt í lagi. Spyrjið.að því“.
Ég gerði það. „Það verður allt
í lagi en þeir vilja fá að vita
um það fljótlega, Það kostar lít
ið eitt meira“.
„Mér er alveg sama um það.
Hvenær gætum við farið og lit
ið á hana?“
„Ég hugsaði mig aðeins um.
„Á mánudaginn?“
„En það er frídagurinn yðar'*.
„Ég ætla ekki að gera neitt
sérstakt. Við gætum flogið þang
að á mánudaginn. Þá fengjuð þér
að auki dálitla æfingu“.
„Það mundi verða alveg stór-
kostlegt", sagði hún yfir sig
hrifin.
Á mánudagsmorguninn flugum
við til Heston. Það var um
tveggja tíma flug. Moth véðn
var öll sundurtætt, og herrni.
leizt ekki meira en svo á hana'
þannig. Því þá fékk hún svo litlaj
hugmynd um hvernig hún var
samansett. Vélin var vel með far
in. Hún hafði aldrei verið látin
standa úti. Ég sagði henni að
þetta mundu vera kjarakaup.
Sölumaðurinn sýndi henni hina
vélina, sem þeir voru nýbúnir
að gera upp.
Sú vel var tandurlirein og.
falleg. Hún var alveg í sjöunda
himni. Sölumaðurinn tók mig að
eins til hliðar og sagði að ég
fengi tvö og hálft prósent í sölu-
laun fyrir að hafa vísað á þá.
Ég sagði honum að ég vildi
það ekki, en liann gæti- aftur á-
móti dregið það frá upphæðinni,
sem hann hafði sagt henni að
vélin kostaði. Ég veit ekki af-
hverju ég hafnaði þessu boði, en
mér fannst eins og ég væri að
hagnast á nægju hennar.
Við fórum inn í skrifstofuna
og gengum frá aukaatriðunum,
ALÞÝÐUBLAÐI0 - 15. ágúst 1962 J5