Alþýðublaðið - 02.03.1963, Side 15

henni leið strax betur. En. það
stóð ekki lengi, svo að hún fékk
sér annað, og nú, með fjórða glas
ið í hendinni, leið henni vel.
Henni var jafnvel sama. þó að
hún væri ein í setustofunni með
Nicky.
„Ég verð að tala við ein-
livern“, sagði Nicky. „Þegar ég
var þarna inni hjá lækninum,
vildi hann ekki heyra um neitt,
nema þegar Dómarlnn dó. Áð-
ur en nokkur veit af verður
hann farinn að tala um sögu
Forn-Grikkja til að sanna eitt-
hvert atriði.“
„f>að getur svo sem vel ver-
ið“, sagði Fern. „Johnny er klók
ur karl, og það er sem mig
minni, að Forn-Grikkir hafi upp
hugsað flest það, sem nútíma
sálfræðingar nota. Þeir nota
jafnvel fríek heiti.“
„Della“, sagði Nicky. „Ég skal
segja þér, að bróðir minn er
leynilögreglumaður í lögregl-
unni í Riverton."
„Ég vissi það ekki“, sagði
Fern. „En nú skil ég ástæð-
una fyrir glæpaöldunum ný-
lega.“
„Það hafa ekki verið neinar
glæpaöldur“, sagði Nicky.
„Er það ekki? En skrítið!”
sagði Fern,
„Þú ert vitsmunavera, eins og
allir aðrir hér“, sagði Nicky.
„Það eru nú meiri vitsmuna
verurnar!“ sagði Fern. „Við höf
um öll setið á eldfjalli í sex ár,
án þess að hafa hugmynd um
það.“
„Sjáðu til, ég hef verið að
hugsa“, sagði Nicky. „Á með-
an þessi asni þarna inni er að
reyna að láta eitthvað, sem gerð
ist fyrir sex árum, gefa sér svör
við því, sem gerðist í gærkvöldi,
hef ég verlð að reyna að taka
staðreyndimar, sem við höfum,
og fá þær til að passa saman.“
Nicky hafði dregið fætuma
undir sig í stólnum og leit út
eins og svarteygur dvergur.
„Horfðu þaraa yfir að dyrunum
að stigaganginum", sagði hann.
„Falleg hurð“, sagði Fem.
„Fallegar hjarir.“
„Láttu ekki eins og asni“,
sagði Nicky. „Aðalatriðið er, að
það er ekkert teppi innan þriggja
metra frá henni. Ef stóll hallað
ist nokkurn tíma upp að hurð-
inni, hefði ekki verið hægt að
velta honum innan frá, án þess
að valda geysilegum hávaða."
,J>að var þess vegna sem Jeff
setti hann þar“, sagði Fern og
fyllti glasið.
„Ókei. Svo að Jeff var sof-
andi þegar hann var á verði Hann
hálf-beið eftir að heyra hljóð-
ið. Hefði stóllinn fallið, hefði
hann vaknað“.
„Svo að það kom énginn nið
ur“, sagði Fern.
„Ekki þá leið!“ sagði Nicky
og augu hans skinu.
Fern sneri höfðinu hægt.
„Hvað áttu við með ekki þá leið?
Um hvaða aðra leið er að ræða?"
„Við -endann á ganginum uppi
er gluggi", sagði Nicky. „Ég
skoðaði húsið vandlega, þegar
við komum hingað. Sá gluggi
snýr út að þakinu á baksvölun-
um. Það er aðeins rúmur metri
frá þakinu að brúninni aftan á
húsinu. Það væri ekki nokkur
vandi að komast niður utan á
húsinu.“
„Ágætt", sagði Fem. „George
og Jeff höfðu Iæst öllum útldyr-
um til þess að mark kæmist
ekki irvn. Þær hefðu staðizt alla
aðra."
„Kannski", sagði Nickj'.
„Nema maður hefði lykil og gæti
opnað utan frá og komið inn“.
„Mark?“
„Gæti verið“, sagði Nicky, „en
ég var ekki að hugsa um hann.
Ég var að hugsa um einhvern,
sem þurfti að komast aftur upp
og gat ekki hætt á hávaðann,
sem hann mundi valda, ef hann
klifraði aftur upp á þakið. Svo
%ð hann kom hingað inn aftur,
færði stólinn, fór upp, opnaði
dyrnar hjá mér, svo að grunur
félli á mig, eins og hin, og bjó
sig svo undir að bíða.“
„Eins og til dæmis?“ sagði
Fern.
„Komdu með mér“, sagði
Nicky. „Ég skal sýna þér.“
Þó að Fem væri það um hug,
var áhugi liennar vaknaður.
Hvað sem manni kunni að finn
ast um Nicky, þá var hann klólc
ur. Hann lffði á klókindunum.
Kannski liafði hann rekizt á eitt
hvað.
Hún stóð upp úr stólnum,
byrjaði að ganga á eftir honum,
sneri síðan við og hellti sér ein
um sjúss í viðbót. Nicky hik-
aði fyrir neðan stigann og hlust
aði.
„Þau em öll frammi í eld-
liúsi“, sagði hann, „með áhyggj
ur út af mat Komdu. En hafðj
ekki hátt.“
Hann gekk hratt og benti
henni að fylgja sér. Skyndilega
fannst Fem sér sortna fyrir aug
um. Hún horfði mjög vandlega
á stigann, lyfti síðan fætinum ná
kvæmlega svo langt, sem henni
þótti við þurfa. Hún fann til
stolts yfir viðbrögðum sínum.
Henni hafði tekizt það! Góði
gamli Nicky. Að minnsta kosti
hafði hann bætt svolítilli marg-
breytni í dagskrána, leynilög-
regluleik. Auðvitað mundi ekk-
ert koma út úr þvf. Hún gekk
upp og hélt fast I handriðið.
Nicky, sem leit út eins og krækl
ótt, lítil brúða, var að veifa til
hennar af miklu ákafa. Hún
hélt áfram alla leið upp. Hún ósk
aði þess að hún hefði ekki farið
úr stólnum. Hann hefði getað út
skýrt þetta fyrir henni, án þess
að fara f þessa fjallgöngu.
Hún hafði alltaf kunnað illa
vlð þennan gang. Þetta var bara
ein ógurleg lengd með teppi á
og nákvæmlega eins hurðum
öðru megin. Hún minntist þess,
að hún hefði alltaf verið vön að
telja dyrnar frá stigaskörinni til
að finna sitt herbergi. Verst, að
hún mundi sjaldnast töluna.
Hún sá, að Nicky valhoppaði á
undan henni, bendandi. Hún
hafði aldrei átt að gera þetta,
sagði hún við sjálfa sig. Það
hafði varla verið um neinn morg
unverð að ræða, og hún hafði
misreiknað styrkleika whiskýs-
ins.
Nicky opnaði dyr og hvarf.
Hún stanzaði og hallaði sér upp
að veggnum. Hann birtist strax
aftur og henti henni aftur. .
„Já, svona“, sagði hún.
„Svona.“
Hún eltl hann að herbergisdyr
unum og gekk inn. Hún heyrði
dyrnar lokast að baki sér. Hún
liafði ekki liugmynd um hvers
herbergi þetta var. Hún var satt
að segja búin að missa áhug-
ann. Bezt væri að hypja sig nið
ur í stóra stólinn sem skjótast og
fá sér dúr. Kannski tvo.
„Sjáðu!“ sagði Nicky.
Hann sveiflaði einhverju, sem
glamraði og glitraði fjTÍr fram
an nefið á henni. Hún reyndi að

festa nærsyn augun a pessu,
sem það var.’
„Lyklar", sagði Nicky. „Auka
lyklar að hverri einustu hurð í
húsinu. Það var lafhægt að kom
ast niður yfir þakið, opna bak
dyrnar, drepa Peg, koma aftur
innanhúss, opna dyrnar mínar
og bíða eftir' því að mér yrði
kennt um allt. Það er það, sem
hún hefur alltaf viljað — að mér
yrði kennt um.“
Þetta var að verða of flókið
fyrir Fern — niður, upp, inn,
opna. Það varð enn flóknara,
þegar einhver annar fór að tala,
og hún sá Nicky kippast við,
eins og hann hefði verið stung-
inn með prjóni.
„Væri ykkur sama, þótt þið
segðuð mér, hvað þið emð að
gera í herberginu mínu?“ spurði
röddin. Fern fannst hún vera
kuldaleg og fjandsamleg. En svo
skildist henni, að það var vit-
leysa, því að þetta var rödd Kay.
„Halló, elskan“, sagði Fem.
Hún sneri sér við til að horfa á
Kay. Það voru tvær Keyjur, önn
ur, sem st.óð hálfvegis út af
hinni. Þetta gerði hlutina svolít
ið óskýra, svo að hún gat ekki
almennilega séð svipinn á and
liti Kay.
„Ég vildi hafa vitni!“ var
Nicky að segja með skrækri og
stríðri röddu. „Geymdu því
ekki, Fem. Þú sást þá. Þú sást
hvar ég fann þá.“
Fern hristi höfuðið. Fann þá?
Fann hvað? Ó, lykla, glamrandi,
glitrandi lykla.
„Hvar fannstu þá, Nicky?“
rödd Kay var köld.
„Barna einhverjir gamlir lykl-
ar“, sagði Fern. „Hann vildi
endilega sýna mér þá, elskan.“
„Hvar fannstu þá?“ endurtók
Kay.
„Þarna sem þú settir þá!‘ hróp
aði Nicky. „Á botninum í efstu
kommáðuskúffunni þinni — þar
sem þú gazt gengið að þeim aft
ur, ef þú þurftir á þeim að
halda“.
Nota þá aftur? Fern velti
þessu fyrir sér. Ó, já. Eitthvað
með þakið að húsabaki — og
það var ekkert teppi á gólfinu
í setustofunni — og það var
komið niður utan á og farið aft-
ur innanhúss.
\
I I
• t
/
„Ég held“, sagði Fern, „að ég
sigli niður í stofu. Það er eins og
ég þurfi að fá drykk.“
„Bíddu!" sagði Kay snögglega.
i)0
Æskulýbs
dagur
Framh. af 3 .síðu o
Síðdegis á æskulýðsdaginn verð-
ur svo sérstök útvarpsdagskrá,
þar sem m. a. kemur fram ungt
fólk og fjallar um ýmiss atriði
hins kirkjulega starfs, sem þáð
hefur verið þátttakendur í. Elnnlg
verða víðs vegar um landið séíf-
stakar kvöldvökur, sem unga fólk
ið býður foreldrum og vinum að
sækja.
Merki munu einnig verða boðin
til kaups, en allur ágóði af sölu
þeirra rennur til byggingu sumaf-
búða, sem kirkjan annað hvorfc
er að reisa eða senn verður haf-
izt handa um. Er mikið grózka f
þeim málum, og mjög margir á‘-
liugasa'mir menn hafa lagt sim»
skerf fram til þess, að þetta starf
megi bera sem ríkulegastan á'-
vöxt. Eru foreldrar hvattir til þess
að leyfa börnum sínum að selja
merkin.
Æskulýðsstarf kirkjunnar vill
ekki breikka þá gjá, sem oft virð-
ist vera milli foreldra og bama
þeirra, sérstaklega hinna stálp-
aðri, heldur reynir kirkjan að
brúa bilið milli kynslóðanna. Þess
vegna er vonazt til þess, að æsku-
lýðsdagur kirkjunnar megi jafn-
fraínt verða kirkjulegur fjölskyldu
dagur, og í sem flestum kirkjii-
bekkjum megi sjá foreldra með
unglingunum. Verði sá raunin ó,
mun boðskapur kirkjunnar þennan
dag sem alla aðra, stuðla áð
traustari fjölskylduböndum og sam
stilltari einingu innan heimilanna.
Ég hef verlff a« skemmta ykkar gestum £ allt kvölð. Hvers
vegna má ég ekkl gera eltthvaff fyrir sjálfa mig?
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 2. niarz 1963