Alþýðublaðið - 17.04.1963, Blaðsíða 12

ÍAhora! you wilu
WHAT5 THE
MESSAöE
AH/ SENoe,lT
IS FEOM A ,
-AH-LApy/,
TELUWHY yoi) rOLLOW
SENCSITA CONStlELO
MtlKCIA To PANAMA
CITy! <í
USE THS
PASS K=y
NOWj (
k Holmes fyrir unglinga
Etfir A* Conan Doyie
SCOT
„ÉG ER með sbjöl hér,“ sagrði
vinur minn Sherlock Holmes,
er við sátum vetrarkvöid citt
við eldinn, „sem ég heid sann-
arlega, Watson, -að þú ltefðir
g’aman af að kynnast. Þetta eru
skjölin í hinu furðulega máli
um skipið GLORIU SCOTT, og
þetta eru skilaboðin, sem ollu
snöggum dauða Trevors dóm-
ara, er hann las þau.“
Hann hafði tekið upp úr
skúffu dálítinn, fölnaðan vönd-
ul, og er hann liafði vaíið band
ið utan af Iionum, rétti hann
mér gráleitt blað, sem nokkrar
línur höfðu verið krotaðar á.
„Allt fasana ungviðið er enn
ekki komið, né kemst, upp. —
Yfirdyravörðurinn Hudson hér
og hefur víst örugglega sagt
um það allt, Fasanahænurnar
allar flýðu, og það strax.“ Þann
ig voru skilaboðin.
Þegar ég leit upp úv lestri
þessa furðulega plaggs, sá ég,
að Holmes var að hlæja með
sjálfum sér að svipnum Á and-
liti mínu.
„Þú virðist dálítið ruglaður,“
sagði hann.
„Ég fæ ekki séð, hvernig slík
skilaboð sem þessi hafa gctað
valdið skelfingu. Mér finnst
þetta miklu fremur kátbros-
legt en nokkuð annað.“
„Ekki er það ólíklegt. Þó
stendur sú sfaðreynd, að sá,
sein las það, stór og stæðilegur
maður, féll algjörlega af því,
eins og hann hefði verið stein
rotaður með byssuskefti.“
„Þú æsir upp íorvitni mína,“
sagði ég. „En hvers vegna sagð
irðu rétt áðan, að sérstök á-
stæða væri til, að ég kaimaði
þetta mál?“
„Af því að það var fyrsta
málið, sem ég Iiafði afskipti
af.“
Ég hafði oft reynt að veiða
upp úr félaga mínum, Iivað það
hefði verið, scm fyrst beindi
huga hans að rannsóbmun á
glæpum, en ég hafði til þessa
aldrei hitt á hann í því skapi,
■ að hann vildi nokkuð segja um
það. Nú fævði hann sig framar
I stóinum og breiddi úr skjöl-
unum á hnjám sér. Síðan
kveikti hann í pípunni og sat
nokkra stund og reykti og blað
aði í þeim.
„Þú hefur aldrei heyrt mig
tala um Victor Trevor?“ spurði
hann. „Hann var eini vinur,
sem ég eignaðist í háskólan-
um. Ég hef aldrei verið mann-
blendinn, Watson, venjulega
; viljað heldur hanga inni og
þroska með mér þankagang
minn, svo að ég umgekkst al-
drei mikið þá, sem voru á sama
ári og ég í skólanum. Að und-
anskildum skilmingum og hnefa
leikum fékkst ég lítið við íþrótt
ir, og nám mitt var gerólíkt
námi hinna piltanna, svo að við
áttum bókstaflega ekkert sam-
eiginlegt. Trevor var eini mað-
urinn, sem ég þekkti, og það
varð að'eins vegna þess, að hund
urinn haus beit mig í fótinn
einn morgíininn, þegar ég var á
léið til morganbæna.
„Það var ósköp ómerkilegt
tiiefni til vináttu, en það bar
árangur. Ég þurfti að liggja í
tíu daga, cg Trevor var alltaf
að koma og spyrja um líðan
mína. í fyrstu röbbuðum við
aðeins sarran í svo sem mín-
útu, en brátt urðu heimsóknir
hans Iengr', og áður en háskóla
árinu lauk vorum við orðnir
nánir vinir. Ilann var glaðvær
og sterkar náungi, fullur af
gáska og krafti, algjör andstæða
mín í flestum atriðum. En við
fundum, að við átíum ýmislegt
sameiginlegt, og það styrkti enn
vináttu f'J ' nr, er ég komst að
raun um, að hann var jafn vina
snauður og ég. Loks bauð hann
mér heim til föður síns I Donni
thorpe í Norfolk, og ég þáði
boð hans um að dvelja þar í
mámið -í sumarleyfinu.
„Trevor garali var sýnilega
vel ríkar og virtur maður, frið-
ardómari og landeigandi. Húsið
í DonniMiorpe, sem er smáþorp,
var garas’dags, víðáttumikið
múrsíeínshús með þykkum eik-
arbituia og lágu fallegu trjá-
göng ayp að því. Það var ágætt
til anáaskytteríis í mýrunum,
prýðisgóð veiði í ám, Iítið en
vel vaíið bókasafn, sem mér
skildist að hefði verið keypt
með húsinu, og vel þolanleg
matreiðsI"kona, svo að það
Iiefði mátt vera I meira lagi
vandf -' ií.n>! naður, sem ekki gat
eytt ánæg: Tcgum mánuði þar.
„Trevor eldri var ekkjumað-
ur, og vur.ur minn var einka-
barn. Dóttir hafði dáið úr barna
veiki í Birmingham. Faðirinn
vakti mjög áhuga minn. Hann
var lítill menningarmaður, en
hafði til að bera talsvert mik-
inn ótaminn kraft, bæði Iíkam-
lcga og andlega. Hann hafði
varla hugmynd um bækur, en
hann hafði ferðazt mikið, hafði
séð heilmikið af heiminum og
hafði munað allt, sem hann
hafði lært. Hann var þrekvax-
inn og sterklegur maður, með
þykkt hæruskotið hár, brúnn
og vAturbitinn í framan og með
biá augu, sem voru svo skörp,
að hélt við ofsa. Þó hafði hann
á sér orð fyrir góðvild og um-
burðarlyndi í sveitinni og þar
þekktur fyrir væga dóma í rétt
inum.
„Kvöld nokkurt, skömmu eft
ir komu mína, sátum við yfir
portvíni eftir kvöldverð, og fór
Trevor yngri þá að tala um
þann vana minn að taka ná-
kvæmlega eftir og draga álykt-
anir, sem ég var þá þegar bú-
inn að binda í kerfi, þó að ég
hefði enn ekki gert mér grein
fyrir því hlutverki, sem hann
átti eftir að leika í lífi mínu.
Gamli maðurinn hélt auðsjáan
Iega, að sonur sinn væri að
ýkja, er hann sagði honum af
einu eða tveim smátilvikum,
sem ég Iiafði unnið.
„Svona nú, herra Hoimes,“
sagði liann og hló góðlátlega,
„ég er ágætt verkefni, ef þér
getið dregið einhverjar álykt-
anir af mér.“
„Ég er hræddur um, að það
sé ekki mikið,“ svaraði ég. „Ég
gæti getið mér þess til, að þér
hafið óttazt árás á yður síð-
ustu tólf mánuðina.“
Hláturinn dó vörum hans,
og liann starði á mig undrandi.
„Ja, það er svo alveg dag-
satt,“ sagði hann. „Ég skal
segja þér, Victor,“ sagði liann
og sneri sér að syni sínurn, „þeg
ar við náðum í hópinn, sem
stundaði veiðiþjófnaðinn, sóru
þeir að stinga okkur með hníf-
um. Og það er þegar búið að
ráðast á Sir Edward Hoby. Ég
hef alltaf verið á verði síðan,
þó að ég hafi ekki hugmynd
um, livernig þér vitið það.“
„Þér eigið mjög fallegan
staf,“ svaraði -ég. „Af álefrun-
inni sá ég, að þér hcfðuð ekki
átt hann í meira en ár. En þér
hafið eytt allmiklum tíma og
erfiði í að hola handfangið að
innan og hella bráðnu biýi í
holuna, til þess að gera staf-
inn að miklu vopni. Ég ímynd-
aði mér, að þér munduð ekki
gera slíkar varúðarráðstafanir,
nema því aðeins og þér óttuð-
ust einhverja hættu.“
„Nokkuð annað?“ spurði liann
brosandi.
„Þér stunduSuð talsvert hnefa
Ieika á unglingsárum.“
„Rétt aftnr. Hvernig vitið þér
það? Hefur nef mitt kannski
skekkzt eitthvað?“
„Nei,“ sagði ég. „Það eru
eyrun. Þau eru fiöt og þykk,
eins og gjarna vill verða á hnefa
Ieikamönnum.“
„Nokkuð annað?“
„Þér liafið grafið mikið, svo
sem sjá má af sigginni í lófum
yðar.“
oy hiís
COHEHNAGLH

— Dísa, ef þú getur ekki að þér gert að flissa, í hvert sinn
er ég sýni æfingu, verður þér vísað úr ballettskólanum.
— Ilérna eru einkaskilaboð til yðar. Stál
ofursti.
— Það stóð þá ekki á því að haft yrði
samband við mig.
Hver eru þessi skilaboð?
■ Þau eru frá konu, herra minn.
- Notaðu nú lykilinn, sem gengur að.öll-
um dyrum hér.
— Hvernig stcndur á því, að þér hafið elt
fröken Consuelo Murcia til Panamaborgar?
12. 17. apríl 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ