Alþýðublaðið - 21.04.1963, Qupperneq 12

THANtC YOU,
col.canyoh!
r APTSK I CHECK X
IN ATTHE A!R
r-OZCG OPEPATION
TlL BE OVEE 7D í££
YOU ON THE' AT-
V LANTJC. BiDE íjj
SM By THE
m W/V.SIR
HOW C’O VOí: UK.E YOUR
ROAUTíiD BoA CON5TEIC-TOR-
RARE, <M£DIUaA OR W£UL
Sw,. - DONS ? —-í
W.AJOE TAT£,I 1
AM TEULY úRATEFUL
FOR yciJR INVITATION
TO VI5IT THE ARMy
CARIBBEAN SCHOOL1
-My RESFECTS To
V COLONtL EPðAR/ V
Sherlock Holmes fyrir uhglihga
Etfir A Conan Doyie
né er það fall mitt í augum
allra þeirra, sem hafa bekkt
mig, er nísíir mig í hjartað, held
ur er það tilhugsunin ura, að
þú þurfir að skammast þín fyr
ir mig — þú, sem elskar mig'
og hefur, vona ég, sjaldan haft
ástæðu til annars en bera virð-
ingu fyrir mér. En cf það högg
fellur, sem stöðugt vofir yfir
mér, þá vildi ég, að þú læsir
þetta, svo að þú vissir beint
frá sjálfum mér að hve miklu
Ieyti ég er álösunarverður. Ef
hins vegar allt skyldi fara vel
(sem ég vona aö guð almáttug-
ur gefi), og þetta plagg skyldi
enn vera við líði, þá særi ég
þig við allt, sem þér er heilagt,
við minninguna um móður þína
sálugu og þá ástúð, sem með
okkur hefur verið, að þú fleyg
ir því í eldinn og hugsir aldrei
til þess framar.
„Ef þá augu þín halda áfram
og lesa þessa línu, veit ég, að
ég mitn þegar hafa verið svift-
ur hulunni og dreginn frá heim
ili mínu, eöa, og það er lík-
legra — því að þú veizt, að
hjarta mitt er veikt — að tunga
mín sé um eilífð innsigluð af
ðauðanum. Hvort, sem verður,
þá er tími leyndarinnar liðinn,
og hvert orð, sem ég segi þér,
er blákaldur sanleikurinn. Þetta
sver ég og vonast eftir misk-
unn.
Nafn mitt, elskulegur, er ekki
Trevor. Ég hét James Armi-
tage á mínum yngri árum, og
þú getur skilið hvílíkt áfall það
var fyrir mfg fyrir nokkrum
vikum, er féiagi þinn úr há-
sknianum ávarpaði mig með
orðum, scm virtust benda til,
að íiann hefði komizt að leynd-
aratáli mtnu. Það var undir
naf linu Armitage, að ég hóf
stöi'f í banka eimun í London,
og )að var undir nafnimi Armi
tag i, sem ég var fundinn sekur
um að hafa brotið lög lands
mírs og dæmdur til dvalar í
sak •máianýlendu. — Hugsaðu
ekki of harðneskjulega til mín,
elshulegur. Það var svokölluð
hei Sursskuld, sem ég varð að
greiða, og ég notaði peninga,
sem ég átti ekki, til að greiða
ha)-a með, fuilviss um, að ég
rnimdi geta greitt þá til baka,
áðrr en nokkrr hætta væri á,
að þeirra væri saknað. En
hræ'ðileg óheppni ciíi mig. Pen
ing rnir, sem ég hafði gert ráð
fyrír að fá, komu aldrei og
skj ndileg endirrskoðun á reikn
ingunum leiddi i ljós sjóðþurrð
. mína. Það hefði mátt taka vaeg
ar ú málinu, en Iögum var fram
fylgt af meiri harðýðgi fyrir
þrjr tíu árum en nú tíðkast, og
á tuttugasta og þriðja afmælis
deg\ mínum var ég hlekkjaður
ása’ nt þrjátíu og sjö öðrum
sakamönnum á millidckkinu á
barkskipinu Gloriu Scott, er
sigla skyldi til Ástralíu.
Þetta var árið 1855, þegar
Krímstríðið stóð sem hæst og
gömlu fangaskipin voru að veru
Iegu ieyti notuð til liðsflutninga
til Svartahafsins. Ríkisstjórnin
neyddist því til að nota minni
og verr hæf skip til þess að
senda á fanga sína. Gloria Scott
hafði verið notað til teflutninga
frá Kína, en þetta var gamal-
dags og þunglamalegt skip, scm
hinir nýtízku hraðsigiarar höfðu
rutt burtu úr þeim viðskiptum.
Skipiö var 500 tonn og auk þrjá
tíu og átta fanga var á því
tuttugu og scx manna áliöfn,
átján hermenn, skipstjóri, þrír
stýrimenn, læknir, prestur og
fjórir fangaverðir. Um borð
voru því nálega 'hundrað manns
er skipið lagði út frá Falmouth.
Þilin milli fangaklcfanna voru
þunn og veikbyggð í stað þess
að vera úr þykkri eik, eins og
venja er á fangaskipum. Mað-
ur sá, sem næstur var fyrir
aftan mig í klefa, var náungi,
sem ég hafði sérstaklega tekið
eftir, er við vorum leiddir niður
bryggjuna. Þetta var ungur
maður með skært, skegglaust
andlit, langt og þunnt nef og
sterklega kjálka. Hann bar höf
uðið hátt, var léttstígnr í göngu
lagi og var umfram allt eftir-
tektarverðúr vegna furðulegrar
hæðar sinnar. Ég held ekki, að
neinn okkar hafi náð honum í
öxl, og ég er viss uin, að hann
hefur ekki verið undir sex og
hálfu feti á hæð. Það var ein-
kenniiegt að sjá andlit svo fullt
af krafti og festu innan um svo
mörg döpur og þreytulcg and-
lit. Mér fannst það sem að sjá
eld í hríðarbyl að sjá þetta
andlit. Það gladdi mig að kom-
ast að raun um, að hann átti að
vera granni. minn, og enn glað-
ari, þegar ég heyrði hann um
hánótt hvísla rétt við eyrað á
mér og komast að raun um, að
honum hafði tekizt að skera gat
á þilið, scm aðskildi okkur.
„Halló, karlinn!" sagði hann,
„hvað heitirðu og fyrir hvað
ertu hér?“
Ég svaraði honum og spurði
hann á móti hvern ég væri að
tala við.
„Ég er Jack Prendergast,“
sagðl hann, „og svei mér þá, þú
átt eftir að blessa nafn mitt,
áður en yfir lýkur.“
Ég mundi eftir að hafa heyrt
um mál hans, því að það hafði
vakið - óhemju athygli um allt
land nokkru áður en ég var
handtekinn. Hann var af góð-
um ættum, góöum hæfiieikum
gæddur, en ólæknandi f ofsa-
fenginu líferni sínu, og hann
hafði með hugvitssamlegum
svikum haft stórfé út úr helztu
kaupmönnum í London.
„Aha! Þú manst eftir máli
mínu?“ sagði hann stoltur.
„Mjög vel.“
„Þá manstu kannski eftir dá-
litlu skrítnu í sambandi við
það.“
„Hvað var það?“
„Ég hafði náð í næstum
fjórðung milljónar punda, ekki
rétt?“
„Svo var sagt.“
„En ekkert af því náðist, ekki
satt?“
„Nei.“
„Jæja, hvar heldurðu, að af-
gangurinn sé?“ spurði hann.
„Ég hef ekki hugmynd um
það,“ sagði ég.
„í greip minni,“ hrópaði
hann. „Það veit sá, sem allt
veit, að ég á fleiri sterlings-
pund en þú hefur hár á höfð-
ina. Og ef maður á peninga,
sonur sæll, og kann að fara
með þá, getur maður gert allt!
Jæja, þér finnst sennilega ekki
líklegt, að maður, sem getur
allt, ætli sér að slíta rassinum
úr buxunum sínum sitjandi í
skítugri lest á lúsuguin rottu-
koppi eins og þessuin? Ekki ai-
deilis, slíkur maður passar upp
á sjálfan sig, og hann mun líka
passa upp á vini sína. Þú get-
ur veðjað á það! Er þú heldur
þig að honum, geturðu kysst
Biblíuna upp á það, að hann
bjargar þér.“
„Þannig var talsmáti hans,
og í fyrstu hélt ég, að liann
meinti ekkert af þessu, en
nokkru síðar, cr hanu hafði
reynt mig og látið mig sverja
með miklum hátíðlegheitum,
gaf hann mér í skyn, að raun-
verulega væri um að ræða sam
særi um að ná vöidum á skip-
inu. Tylft fanga hafði lagt á
ráðin um þetta, áður en þeir
komu um borð: Prendergast
var leiötoginn og peningar hans
voru sá kraftur, sem að baki
því stóð.“
„Ég hafðí félaga,“ STgði hann,
„prýðismann og trölitryggan.
Hann er með peningana, og
hvar heidurðu, að hann sé
núna? Hann er prestur á þessu
skipi — prestur, hvorbi meira
né minna! Hann kom um borð í
svartri hempu og með alla papp
íra í lagi og nóga peninga til
— Eg þakka ySur kærlega fyrir þetta á-
gæta boð, majór Tate. Berið Edgars kveðju
mfna.
— Þakka yður fyrir, Stál ofursti
— Þegar ég verð búinn að koma mér
fyrir, kem ég yfir urn og heimsæki ykkur.
— Heyrið þér herra . . .
— Viljið þér að kyrkislangan verði lítið,
meðal eða mikið steikt?
F
12 21. apríl 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIO