Breiðablik - 01.06.1906, Qupperneq 9

BREIÐABLIK.
9
Af honum vil eg læra í þessu sem öðru.
Hann talaði við föður sinn á himnum.
Varði til þess öllum tímum, sem hann
mátti. Fór aldrei til annarra, heldur
beint til hans, miðilslaust. Hið sama
kendi hann öðrum.
Eitt sinn er samt um það talað, að and-
arnir töluðu við hann — þeir Móses og
Elías á fjallinu. En alt sýnist benda til
þess, að þeir hafi leitað hans, hann ekki
þeirra. Og engflar komu og þjónuðu
honum.
Ef trúaður maður gjörir eitthvað í baen
til drottins og" samvizka hans varar hann
ekki við, hefir hann fullkomna ástæðu til
að halda, að hann sé að gjöra rétt. Þá
þolir hann þó hann sé dæmdur fyrir það
af öðrum.
En gjöri hann eitthvað, sem er bæninni
til fyrirstöðu, sem er svo vaxið, að það er
sambandi sálar hans við drottin til trufl-
unar :■— þá hefir hann ástæðu til að halda
hann sé á rangri leið. Trúaður maður
hlýtur að verða þess var, ef hann gætir
sín, verði honum það á að ganga fram
hjá skaparanum og dýrka skepnuna. Og
þá má hann ekki balda lengra. Hann
snýr við og forðar sér.
Eftir þessu skyldi hver maður prófa
sig, þar sem um þetta er að ræða.
Áfellisdómarnir þungu koma aldrei
nema illu af stað. Þeir hafa þegar gjört
æsing miklu meiri út af þessu en skjddi.
Þeim, sem nota þetta til að sverta þá
menn, sem við það eru riðnir og ná sér
niðri á þeim, verður sannarlega mest um
þann skaða að kenria, sem af kann að
hlotnast.
Ef eitthvað í þessu kann að vera var-
hugavert og óholt, gefa þeir því mestan
byr í segl. Þegar eitthvert tilfinninga-
mál er á ferðum, er um að gjöraað hugsa
sem stillilegast, tala sem varlegast, breyta
sem bróðurlegast.
Mennirnir, sem hér eiga hlut að máli,
eiga það skilið, að huglátlega sé til móts
við þá komið og rætt um svo alvarlegt
mál. Að úthrópa þá sem varga í véum
er hrópleg synd og ósómi hverjum góðum
manni, um leið og það er að hella olíu í
eldinn.
Síðasta orðið sé til tilraunamannanna
sjálfra. Farið varlega. Hér er vandi
óumræðileg'a mikill á ferðum. Lítilsigld
þjóð, fljót að hlaupa eftir hverri nýjung,
lítið vald til að stjórna æstum tilfinning-
um, gjarnt til að lenda út í öfgar og
ófærur.
Leiðið hana sem fyrst fram hjá öndun-
um og frani fyrir andann!
ír ^
íslenzkir námsmenn. 9 y
V 'i
EITT af því, sem blað vort ætlar sér
að leggja sérstaka rækt við og
hlynna að eftir mætti, er mentan hinn-
ar yngri kynslóðar.
Ef nokkuð á að verða úr oss Vestur-
íslendingum hér í landi, þurfum vér um
fram alt að eignast heilan hóp mentaðra
manna, bæði karla og kvenna, er orðið
gætu til gagns og prýði í sem allra-
flestum stöðum mannfélagsins.
Frá alda-öðli hafa íslendingar verið
mentunar-þyrst þjóð. Fróðleiks og
námsfýsn hefir verið eitt hið glöggasta
einkenni hennar fram á þenna dag.
En þar hefir fátækt þjóðarinnar stað-
ið í vegi. Bæði hefir hún verið í vegi
þess, að skólafyrirkomulagið hafi verið
hentugt fátækri alþýðu, og 'svo einkum
verið þrándur í götu þess, að nærri því
öllum, sem fundið hafa hjá sér hvöt og