Breiðablik - 01.06.1906, Síða 10

IO
BREIÐABLIK.
köllun til að ganga námsveg'inn, hafi
verið það unt. Margt efnilegt ungmenni
hefir orðið heima að sitja með sárt enn-
ið, þegar aðrir betur settir hafa lagt
út á námsbrautina.
Hér í landi hafa efni íslendinga miklu
rýmri orðið. Dvölin hér er að sönnu
ekki löng orðin,-—að eins tuttugu til
þrjátíu ár. Samt sem áður má svo
heita, að efnahagur alls þess fólks, er
svo lengi hefir í landi verið, sé prýðis-
góður orðinn, þar sem engin óhöpp hafa
staðið í vegi.
Efnahagurinn er því eigi lengur sá
þröskuldur, sem verið hefir. Langflest-
um íslenzkum foreldrum, sem nokkuð
lengi hafa verið bér í landi, er það nú í
lófa lagið, að menta börnin sín, ef þau
hafa til þess nokkura löngun. Enda er
skólafyrirkomulagið einkar hentugt.
En stundum ber það við, að það sem
heitast var þráð, meðan það var miklum
örðugleikum háð og því sem næst ó-
kleyft, verður lítilsvert í huga manns,
þegar það er lagt mönnum upp í hend-
ur. Það er þá ekki lengur það eftir-
sóknarefni, sem það áður var.
Vér erum hræddir um, að svo hafi
farið hér fyrir íslenzkum unglingum.
Um leið og skólagangan varð þeim skylda,
sem heimtað var af þeim að inna af
hendi, og skóladyrnar öllum jafn-opnar,
heflr mikið af námsþorstanum horfið og
mentunarfýsnin dofnað.
En svo má það eigi vera. Vér ís-
lendingar erum bóknámsþjóð um fram
flestar þjóðir aðrar. Hæfileikar vorir
ganga lang-mest í þá átt. Vér ættum
að lata verða ljós af þeim eins mikið og
oss er unt.
Inn á skólana þurfum vér þvu um
fram alt að beina hugum æskulýðsins.
Oss liggur lífið á því að mentast. Ann-
ars verðum vér troðnir undir í þrengslun-
um og samkepninni, svo ekkert verður
úr oss.
Hin síðari ár hefir tala þeirra, er
námsveginn ganga, stöðugt farið vax-
andi og vonum vér, að áframhald verði
af því. Einkum hafa landar vorir í
Bandaríkjunum gengið þar á undan og
gefið göfugt eftirdæmi.
Hér í Kanada er tala þeirra, er náms-
veginn ganga ár frá ári, stöðugt að
aukast. En mikið þarf hún að vaxa
fram úr því sem enn er orðið, ef vel á
að vera.
Hvergi hafa íslenzkir námsmenn vak-
ið meira eftirtekt en hér við Manitoba-
háskólann, þó alls staðar sé þeim sér-
lega vel borin sagan. Stórkostlegu
lofsorði hefir verið á þá lokið á hverju
vori að afstöðnu prófi. Það er orðið
hér alrnent viðurkent með skólamönnum,
að þeir muni alment betri námshæfileik-
um gæddir en námsmenn annarra þjóð-
flokka.
Verðlaunin fyrir bezta frammistöðu
lenda lang-oftast hjá þeim. Svo var
það í fyrra. Og svo var það enn við
nýafstaðin próf í Collegedeildinni hér
við háskólann.
Þar útskrifuðust nú tveir íslenzkir
nemendur: Þorbergur Þorvaldson og
jungfrú Emily Anderson. Fekk Þorberg-
ur silfurmedalíu, fyrir burtfararpróf í
náttúruvísindum en hún ágæta einkunn.
Við prófið í næst-efsta bekk fekk Hjörtur
Leó ioo doll. verðlaun fyrir próf í stærð-
fræði og Guttormur Guttormsson sömu-
leiðis ioo doll. fyrir próf í gömlu mál-
unum. Báðar þessar námsgreinar, sem
lesnar eru nær því eingöngu tvö síðustu
árin af þeim, seni þær velja, eru álitnar
hinar erfiðustu allra þeirra, sem völ er
á við skólann. Jón H. Christopherson
frá Grund í Argyle-bygð fekk 40 doll.
verðlaun fyrir próf í þýzku.
Einn íslendingur gekk undir lögfræð-
ispróf í þetta sinn.
Hjálmar Ágúst Bergman,
sonur Eiríks Hjálmarssonar Bergman á Gard-
ar, N. D. er fæddur 22. ág. 1881. Var inn-
ritaður viS Luther-Colleg-e, Decorah, Ia, haust-