Breiðablik - 01.08.1907, Blaðsíða 10

42
BREIÐABLIK
við að ryöja lönd sín, bæði til þess að
koma viðnum í verð og til að nota landið
til akuryrkju. Hafa þeir víða nieira unnið
á þrem til tjórum árum, eftír því sem sagt
er, en íslendingurinn, sem búið hefir á
jörð sinni ein þrjátíu ár. Svo er fólkið
sérlega sparneytið, gjörir fáar kröfur til
lífsins, leggur sig að hvaða atvinnu, sem
gefst, hve lág sem laun kunna að vera.
Afleiðing af þessu er eðlilega sú, að
fólkið safnar fé og auðgast óðum. En
auðnum vill það lang-helzt verja til að
kaupa sér nýjar jarðir og bæta við sig
landareignum nágrannanna. Jarðir á
þessu svæði töluvert farnar að stíga í
verði, svo nú bjóðast þúsund fyrir
hvert hundrað, sem áður var. Þá kann
íslenzka bóndanum að finnast bezt að
selja Galizíu-manninum og fara eitthvað
út í buskann að leita sér nýrra bústaða.
Er þegar ofur-lítið farið á því að bera og
má búast við, að það kunni að færast í
vöxt, ef ekki er varhuga goldið við í tíma.
Væri sárt að sjá þessa elztu bygð íslend-
inga vestan hafs eyðast og aðra menn
taka við henni, sem oss eru fjarskyldir
og miklu lægra standa í menningarlegu
tilliti, er þeir koma hingað til lands, en
Islendinga r.
Það væri þeim mun sárara, sem það er
sannfæring vor, að landið muni reynast
sérlega vel, þegar farið er að nota það til
akuryrkju. Jarðvegurinn sýnist vera frjór
í bezta lagi. Þó hann sé víða of blautur
enn, þornar hann um leið og skógur er
ruddur. Regnfall verður ávalt meira hér
á milli vatnanna en annars staðar í fylk-
inu, svo skilyrði virðast vera sérlega hag-
kvæm. Lega staðarins í grend við aðra
eins stórborg og Winnipeg nú er orðin,
og flutningar bæði á landi og á vatni, er
eins heppileg og frekast verður á kosið.
Ætti því Ný-íslendingar að hafa hug-
fast, að jarðirnar þeirra, sem hingað til
hafa svo lítinn afrakstur gefið, eiga að
líkindum eftir að verða eigendum sínum
hin mesta gullnáma. Er því næsta var-
hugavert að kasta þeim frá sér einmitt
nú, er líkur eru til, að þær fari fyrst að
láta auðæfi sín í té. Því önnur eins eign
og gott jarðnæði á þessum stöðvum er
vandfengin. Miklu fremur ætti þeir nú
að fara að leggja allan hug við akuryrkju
og sýna, að Ný-ísletidingurinn þarf ekki
framar að vera eftirbátur Galizíumannsins
en landar vorir reynast nágrönnum sínum
annars staðar.
Vér vonum og óskum, að sá tími sé
ekki fyrir hendi, að Nýja-ísland verði
misnefni, heldur að nýlendan eigi blóma-
tíð fyrir höndum, þar sem íslenzkt þjóð-
erni fái lengi þrifist.
FRIÐARMÁL.
RITSTJÓRNARGREIN í hinu merka
guðfræðistímariti í New York, Homir
letic Review, sem áður hefir verið getið
um í blaði þessu, tekur í sama streng og
vér höfum gjört hvað eftir annað, þegar
rætt er um samkomulag við rnenn með
frábrugðnar skoðanir í trúmálum óg dóma
um þá. Vér erum sannfærðir um, að hún
finnur bergniál í hjörtum lesenda vorra.
„Tilhneigingin til að gjöra þá menn
útlæga, sem oss eru eigi sammála, er
eldri en lærisveinarnir, sem koma vildu
í veg fyrir, að djöflar væri reknir út af
mönnum, sem ,,fylgja oss ekki“. Víst
er um það, að kirkjan er að skaða sjálfa
sig með því að láta þann anda vera ráð-
andi. Nokkurir, sem aftur og aftur eru
kallaðir óvinir trúarinnar og heitrofar við
hagsmuni guðs ríkis, eru í hópi helgustu
og einlægustu þjóna drottins. Að rann-
saka, skýra og verja biblíuna gjöra þeir
að aðalviðfangsefni, en eru ásakaðir fyrir
árásir á hana og tilraunir til að gjöra
hana að engu. Þeir eru með hinum
fremstu í að gjöra dýrð og veg frelsarans
sem mestan, og þó eru þeír gjörðir að
antí-kristum. Það eru menn, sem verja