Breiðablik - 01.08.1907, Blaðsíða 11

BREIÐABLIK
43
lífi sínu að heilögfum umhugsunarefnum;
þeir eru meðlimir ákveðinna safnaða í
bezta áliti; til þeirra er borið traust sem
heilagra og guðhræddra manna af öllum
þeim, er þekkja þá; þeir eru helztu leið-
togar á kirkjuþingum ; þeir prédika í
helztu kirkjum; þeim tekst manna bezt að
fjölga tölu safnaðarlima. Hvernig er nú
hægt með réttu að ásaka slíka menn um,
að þeir sé óvinir biblíunnar, kirkjunnar
eða málefnis guðs ríkis?
,,Aðal-ástæðan fyrir þessum ímugusti
gegn áhrifamiklum, kristnum mikilmenn-
um er og hefir verið skoðanir þeirra á
guðfræði og biblíu eða þá aðferð þeirra að
láta þær skoðanir í Ijós. Þeir hafa verið
á framhaldsleið, að því er þeir sjálfir ætla,
en hinir, sem bera þeim þessar sakir á
brýn, ekki orðið þeim samferða. Þeir
beita andlegu frjálsræði, er þeir krefjast
sér til handa sem heilagra einkaréttinda,
til að rannsaka ritninguna með guðsótta
og til að standa við árangur þeirra rann-
sókna. Það eru lítil líkindi til, að nokkur
þessara manna hafi minstu löngun til að
ónýta biblíuna eða halda sér við trúarkerfi
ókristilegs eða anti-kristilegs eðlis. Að
svo miklu leyti, sem oss er kunnugt,
svara þeir aldrei í sama tón. Þeir leitast
ekki við að gjöra íhaldssamari menn út-
læga úr félagsskapnum, sem ekki eru
þeim sammála. Þeir saka ekki þá menn
um að vera óvinir biblíunnar, er hafa
skoðanir, sem þeir eru sterklega sann-
færðir um, að sé rangar. Þeir dæma
ekki spádómsgáfuna frá nokkurum, þótt
þeir sýnist að tala úreltum tungum.
,,Vér stöndum andspænis sameigin-
Iegum óvinum, heiminum, holdinu og
djöflinum. Vér erum kallaðir til sameig-
inlegrar þjónustu að frelsan mannanna
frá synd. Tími sýnist vera til kominn, að
hrópað sé til viðnáms gegn þeirri ókristi-
legu aðferð að ráðist sé á einhverja bezt
kristnu menn samtíðar vorrar, eins og
væri þeir fjandmenn. Er eigi kominn
tími til að skilja, að sá maður getur haft
kristilegar hvatir og kristilegt starf með
höndum, sem aðrar skoðanir hefir um
biblíuna en vér sjálfir? Ættum vér að
lýsa kristnum mönnum eins og óvinum
Krists, þó vér getum ekki fallist á guð-
fræði þeirra? Að fylgja þessari stefnu er
að tvískifta kröftum kristninnar, þar sem
framkvæmdarstarfið þarf á samvinnu og
eining að halda. Vér gjörum mönnum
rangt til, þegar vér vörpum þá ófrægð,
sem þeir sjaldan eiga skilið. Vér trúum
því ekki, að menn á hvoruga hlið í hinum
mikla ágreiningi um guðfræði og biblíu,
sé óvinir Krists eða ætli sér nokkura
tortíming hvorki trúarinnar né bókar-
innar. Vér viðurkennum kristilega ein-
lægni og hreinar hvatir með mönnum
beggja megin, eins og guðs mönnum og
forkólfum kristninnar samir. Ef að nokk-
ur er verutegur óvinur kristninnar, er það
þá ekki maður, sem með beiskum huga
kærir þá, er ekki geta verið honum sam-
mála í skoðunum um sannleikann, um
anti-kristindóm ?1 ‘
FAGRAR HUGSANIR.
Minning Jóns SigurOssonar.
Hversvegna minnumstvér afreksmanna þjóðar
vorrar, slíkra sem Jón Sigurðsson var?
Af þjóðarmetnaði gerum vér það vitaskuld,
óaðfinnanlegum metnaði yfir því, að þessi þjóð,
tlfcigi meiri háttar, hefir alið slíkan mann, er mundi
hafa verið kallaður afreksmaður hvar sein var.
Því fylgir og sú von, að fleiri fæðist oss slíkir.
Vér minnumst þeirra því næst sakir fyrirmynd-
ardæmis þess, er þeir veita oss við að keppa,
eigi sízt æskulýðnum. Fátt myndi og gleðja Jón
Sigurðsson meira, ef upp mætti rísa úr gröf sinni
á þessari stundu, en að sjá hér hina fríðu fylking
mannvænlegra ungraenna, Ungmennafélag höf-
uðstaðarins, undir hinum nýja, fagra og svip-
mikla alíslenzka þjóðarfána vorum, þetta félag,
sem er einhver hinn ánægjulegasti og vænlegasti
framtíðarvísir þessa lands — hann, sem var æsk-
unnar átrúnaðargoð fram á elliár, hann, sem um
var kveðið af stórskáldi voru einu (Stgr. Th.):