Breiðablik - 01.04.1908, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
175
beöiS hans þar; því eg- vil ekki hafa nein
skrípalæti í húsum mínum.1 Mér leizt
illa á senóra Rogers. Hún hafði hvassa
höku, samanbitinn munn og augun voru
hörö og köld.
„Þegar eg fekk að sjá búninginn fagra,
sem eg átti að hafa í landinu Missouri,
gat eg naumast dregið andann af furðu
og fögnuði. Aldrei hafði eg áður verið
jafn-sæl. En hve bráðlega það breyttist!
,,Þegar eg var komin í hárfína, ljóm-
andi yfirskyrtu, lét hún um mig bönd,
líkust bol úr stáli, tók af öllu afli í reinr-
arnar og reimaði að mér. Hún reimaði
eins fast og kraftarnir leyfðu. Guðs
móðir, slík þrengsli!
,,Eg' hneig niður á stól og gat ekki
dregið andann ; þá dró hún fram ofur-litla
skó, og þó fóturinn á mér væri hálfu-
breiðari, var hún þangað til að, að hún
var búin að koma mér í þá og reima þá
að mér.
,,Senóra, kynslóð fram af kynslóð hafa
konur Ameríkumanna látið þenna píslar-
búning kvelja sig, þangað til líkami
þeirra er orðinn steyptur í þessu móti, —
eins og til dæmis er hægt að láta kýprus-
trén fá alls konar skrípa-lögun. Tær
þeirra hafa orðið frammjóar, oddhvassar
eins og byssustingur. En rif kvenna og
meyja í Mexico bunga út og holið er
hvelft eins og brjóst á veðreiðarhesti.
Guðs móðir hefir látið fætur okkar vera
flata, tær breiðar og langt á milli. Þess
vegna voru þessar flíkur svo-nefndrar
siðmenningar eins og píslarfæri trúvill-
ingadómsins. Hjálparvana sat eg þarna,
altekin kvölum. Eg gat ekki bljóðað, því
bannsettur bolurinn svifti mig röddinni.
Og vegna skónna hræðilegu gat eg ekki
staðið á fætur og flúið. Svo eg var
þarna, þráttfyrir allar kvalir, meðan hún
rakti upp hárfléttur mínar og göndlaði
hárinu saman í harðan hnút uppi áhvirfli
mér, og nældi það saman með löngum,
öddhvössum nálum; stungust broddar
þeirra inn í hársvörðinn.
,,Svo sagði hún: ,Far þú nú burt‘,
eins og sagt er við hundgarm. Með
veikum burðum, eins og manns, sem er
örvasa af elli, stóð eg á fætur og staulað-
ist með naumindum ofan að árbugðunni,
þar sem eg hafði staðið við línþvott, frjáls
og glöð.
,,Senor Perkins var þar ekki, en eg
hirti ekkert um það. Eg var einungis að
hugsa um oddhvössu nálarnar,sem stung-
ust æ dýpra inn í höfuð mitt, um bolinn,
sem þrýsti rifjum inn í innýfli og um
skóna, sem fæturnir verkjuðu og brunnu
í, eins og hefði glóandi kolum verið rakað
að þeim. Senóra, þegar maður er að
drukna, er það mál matina, að liðin æfi
rísi upp fyrir augum hans. Fyrir
óttaslegnum augum mér reis framtíð mín
upp eins og hún yrði, ætti eg heima
í landinu Missouri. Mér fanst eg
myndi aldrei sjá hárfléttur mínar oft-
ar glitra í sólskininu. Aldrei sylgi
eg framar drottins ilmandi loft stór-
um teigum niður í lungu mér vegna bols-
ins. Aldrei fengi eg framar stigið létt-
um fæti á blessaða jörðina. Reifuð þess-
um siðmenningar-flíkum yrði eg ávalt
lasburða kryplingur. Skírt sá eg óskap-
leg örlög bíða mín. Ljósa vitran fekk eg
þá um það, að viltur og frjáls söngfugl
frá sóllandinu okkar gæti aldrei orðið
hæfilegur maki tömdum alifugli frá
Missouri.
,,Eg hljóðaði þá upp: ,Aldrei skal eg
yfirgefa ættjörð mína og um tíma og ei-
lífð skal eg elska og unna mínum trú-
lynda José.‘ Eg settist niður á jörðina
og dró af mér þröngu skóna; eg fleygði
þeim út í ána. Fram af dofnu fótunum
smeygði eg silkisokkunum ; tærnar voru
bognar og visnar eins og haustblað í
skógi.
,,Eg sá hana Júanitu, grannkonu mína,
ganga fram hjá og kallaði til hennar. ,í
öllum himnanna bænum, far þú til bennar
senóra Rogers og fær þú mér mín eigin
föt. ‘ Guðs móðir! Hvað eg var búin að