Breiðablik - 01.12.1909, Blaðsíða 5

BREIÐABLIK
IOI
hugsjónir mannsandans, gjöra dýrf þeirra
og göfgi sem mesta í hngum manna,
láta Ijós þeirra skína með hirtu sem mestri
og fegurð inn í hugskotin og kenna
mönnum að elska þær ðllutn huga og allri
sálu, eftir þeirri fyrirmynd, sem oss er
gefin af honum, sem kristinn heimur
nefnír sig eftir.
Aðal-atriðið verðurþá ávalt hann sjálfur,
sem gaf heimiium þessar hugmyndir eða
hóf þær upp í æðra veldi. Hannerpersónu-
gerfing þeirra allra. Sú lifandi persóna,
sem lét eilífar hugsjónir mannsandans
lýsa með óumræðilegri birtu gegn um
alt líf sitt, athafnir eigi síður en oið,. svo
líf hans varð að verklegri mynd til skýr-
ingar kenningunni, er þann dag í dag
sterkasta aflið og starfsamasta, þjóðum
og einstaklingum til viðreisnar. Manti-
kynsfrelsarinn á að verða lifandi í sálum
vorum og nálægur í hverri raðu og hverri
hugleiðing við allar vorar guðsþjónustur.
Mikill er sá máttur, sem einni stuttri
sanninda-setningu er gefinn til að sann-
færa, þegar henni er hrundið út í lífið.
Mikill er mátturinn, er legið getur í einu
stefi, til að syngja sannleikann inn í hugi
mannanna. En miklu meiri máttur en
legið getur í nokkurum orðum, er sann-
leikanum gefinn, þegar hann birtist í lífi
einhverrar persónu. Hve óumræðilega
tnáttug verða þá áhrif þess lífs, þar sem
hugsjónirnar lifa í allri dýrð og birtast
fullkomlega í hverri athöfn, þar sem
aldrei þarf að færa sönnun fyrir nokkurri
staðhæflng,né vörn fyrir nokkura atböfn,
en hvorttveggja vekur sannfæringu Og
aðdáun, svo allar mótbárur þagna. Á
slíka persónu þreytist mannsandinn aldrei
að horfa. í á«jónu hennar sér hann dýrð
guðdómsins og beygir kné með lotningu
Framfaratilraunir vorar, bæði prests og
safnaðar, ætti allar að stefna í þá átt, að
láta þetta hepnast betur og betur.
En svo má nú vera, að einhverjum
finnist, að þetta takast svo illa, að eins
vel mætti öllu hætta. Þeir eru nú býsna
margir með þjóð vorri, sem láta sér finn-
as* kirkjan gagnslatis stofnan, sem hverfa
mætti með öllu og verða að engu. Ymist
hafi hún eigi leiigur neitt ætlunar\erk
af hendi að inna, eða hún láti sér það svo
illa farast, að verra sé en ekki.
Sé nú þettasatt, ætti kirkjan að hverfa.
Hún er til \ egna fólksins, eins og hver
önnur mannleg stofnan, en eigi lólkið
vegna kirkjunnar. Hún á að þjóna, en
eig' drotna. Hafi hún ekkert ívaf lengur
að leggja til vefjar-uppistöðu lílsins, er
hún ónýt ambátt, sem ekkert hefir lengur
að gerti á heimilinu og bezt er að segja
upp vistinni á næstu krossmessu.
En er það svo ? Finst yður það vera
svo? Finst yður þrátt fyrir ófullkominn
prest og ófullkominn söfnuð og fremur
fátæklega kirkju eftir því sem hér er títt,
að þér mega vel án alls þessa vera ? Yrði
lífið auð"gra, ef það Ityrfi ? Finnist yður
það, er bezt að láta það h verfa og komast
hjá töluverðu slríði, peningaútlátum og
stímabraki. En ef lífið vrði að eitthverju
snauðara, örbirgð andans enn meiri, birt-
an af eilífum hugsjónum minni, væri það
þá rétt eða viturlegt ?
Hvert er eiginlega ætlunarverk kirk-
junnar?
1. Œtlunarverk kirkjunnar er fyrst og
frernst að halda bugsjónum lífsins vak-
andi í sálum mannanna, kenna þeim að
elska þær og fiétta þær inn í líf sitt.
2. Œtlun irverk kirkjunnar er að
kenna möi num að verja lífi sínu veþverja
því í þjónustu sannleikans, kenna þeim
að taka ávalt upp fyiir sig, en aldrei nið-
ur fyrir sig, koma þeim í skilning um,
hve óumræðilega heilagt lífið sé, — að
fyrir framan hvern mann liggi ónumið
land, þar seni honum er ætluð konungs-
tign, svo framarlega sem hann hafi kon-
ungslund og konungs framkvæmd.
3. Ætlunarverk kirkjunnar er að
koma mönnum í skilning um, að lífið sé
alt saman- hangandi heild, en eigi
alt í slitrum, koma af alefli í veg fyrir