Breiðablik - 01.12.1909, Qupperneq 6

102
BREIÐABLIK
einangranina í lífi mannanna, einbúa-líf
og einræningshátt, þar sem hver maður
heldur hag sínum bezt borgið með því að
höggva hann úr tengslum við hag ann-
arra. Ekkert ríður mönnunum meira á
að læra en þetta : Allra hagur er minn
hagur, almennings velferð mín velferð,
heill þjóðar minnar mín heill ;farsæld þess
mannfélags, sem eg lífi í, mín farsæld og
hamingja.
Sá, sem beztver lífi sínu fyrir heildina,
eflir mest eigin velferð, verður mestur
maður og beztur, og leysir ætlunarverk
lífsms af hendi með mestri trúmensku.
Sá, sem mest lifir heildinni að gagni,
verður sjálfum sér að mestu gagni. Að
týna lífi sínu til þess að frelsa það,—það
er listin, er hann kendi, er einn kunni að
að lifa.
4. Ætlunarverk kirkjunnar er að reka
erindi kærleikans. Kærleikurinn er skil-
yrði þess, að lífið fari ekki illa. Án hans
kann enginn að lifa. Hafi einhver hann,
þarf þeim hinum sama ekkert að kenna.
Sálærir einn eitthvað af listinniað lifa,sem
auðugur er af kærleika. Þess vegna er
hann, sem fullkominn var í kærleikanum,
nú og að eilífu, vegurinn, sannleikurinn
og lífið—hann og enginn annar.
Boðskapur kirkjunnar þarf þá um fram
alt að vera kærleiksboðskapur. Starf
hennar kærleiks starf. Líf henn-
ar líf í kærleika. Urlausn henn-
ar á gátum tilverunnar úrlausn kærleik-
ans. Dómar hennar um ófullkomna við-
leitni mannanna með að tileinka sérsann-
leikann, dómar kærleikans. Mönnum á
hún að safna saman, illum og góðum,
undir sterka móðurvængi og hlýja.
En hér verða brestirnir augljósastir.
Kirkjan syndgar oft sjálf mest gegn þeirri
hugsjón, seir. hún á að halda hæst á lofti.
Hún beitir oft harðýðgi svo mikilli, að
manneðlinu er til minkunar. Er mis-
kunnarlaus við samþjón sinn, þó sjálf sé
hún mestur miskunnarþurti. Útskúfar
öðrum, hróðug yfir að hafa sjálf verið
tekin til náðar.
Vinir mínir ! Látið yður ekki verða
illa til kirkjunnar fyrir harðýðgina og
kærleiksleysið. .Hún svíkur þá vitaskuld
hugsjón sína í stundarvillu, eins og e<n-
staklingurinn svo oft og einatt í lífi sínu.
Hún er þá annars hugar og gætir sín
ekki. Illur andi fær þá vald yfir henni í
bili og villir um fyrir henni. En hún
rankar við sér aftur og snýr á rétta leið.
Sannleikurinn sendir leiftur sín á leið
hennar og kærleikurinn knýr. Örvænt-
um aldrei um kirkjuna, né látum kærleik-
ann til hennar dvína, jafnvel þó kærleiks-
leysi hennar og harðýðgi komi niður á
sjálfum oss. Hún þjónar máttugum
herra, sem safnar glóðum elds á höfuð
henni, þangað til hún bætir fyrir brot sín.
5. Ætlunarverk kirkjunnar er aðgjöra
mennina að bræðrum, mannkynið alt að
einni fjölskvldu, þar sem ekkert barnið er
olnbogabarn, en þeim mestur kærleikur
sýndur, sem eitthvað eru fatlaðir, hvort B
heldur á sálueða líkama, þar sem enginn
verður auðugur af annars örbirgð, en
allar þarfir bættar eftir föngum,—þar
sem allir njóta óskoraðra mannréttinda
og enginn er fyrirborð borinn, maður og
kona jafn-rétthá og jafn-sjálfsögð til
trúnaðarstarfa eftir hæfileikum og ástæð-
um.
6. Ætlunarverk kirkjunnar er að
kenna mönnum umburðarlyndi. Skort-
urinn á umburðarlj ndi er skerið, sem
kærleikurinn er stöðugt að stranda á.
Það er nautshornið, sem mennirnir eru
stöðugt að stanga hver annan með. Sú
fráleita hugmynd hefir komist inn hjá
þeim, að allir eigi að vera nákvæmlega
eins, með sömu skoðanir, sama Iátæði,
sömu kreddur. Bindi einhver bagga á m
annan veg en samferðamenn, eru um leið
öll naut tekin að stanga. Að kenna
mannkyninu að fella þetta nautshorn er
eitt göfugasta ætlunarverk kirkjunnar.
En í stað þess otar hún því oft mest
i