Breiðablik - 01.12.1909, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
111
þau dreifast og tvístrast út yfir mannkyn-
iö alt. Við þetta tækifæri höfðum viö öll
veriö að játa taugakvilla okkar og heila-
burö og urðum heldur örug'gari viö að
heyra játningar hvert annars ; hvert okk-
ar hafðigamanafaðsannfærast um,aðhin-
ir voru eigi betri,heldur afnvel verri.Ung
kona ein, sem viðstödd var, hafði samt
ekkert sagt, en hlýtt á sögur okkar með
furðusvip, er breiddist yfir yndisfagra
andlitið, sem umgirt var af miklu og
mjúklegu dökku hári. Loks sögðum við
öll við hana:
,,Getur það verið, að frúin sé alveg
laus við öll þessi smá geðveikisköst ?
Hafiðþérekki einhver smávegis sérlynd-
is-einkenni, sem þér hafið gaman af að
játa ?”
Hún virtist leita í endurminningum
sínum af mikilli alúð, svaraði svo og
hristi höfuðið um leið: ,,Ekki þau allra-
minstu. Við fundum, að hún sagði satt;
ogalt, sem við sáum og vissum um hana
var því áliti til stuðnings—hið stiililega
upplit,-orð, sem af henni fór um farsælt
hjónaband ; í stuttu máli ait sem gjörði
hana ólíka þessum tízku-brúðum, sem
höfðu verið að tala um furðulegar tauga-
brellur.
En eflaust hefir hógværð hennar gjört
hana ófúsa á að þykjast lausari við brest-
ina, sem játaðir höfðu verið, en við hin,
því alt í einu greip hún framm í fyrir okk-
ur.
,,Ó í rautiinni— á, satt að segja, get
eg ekkert sagt um satnlagning talnanna
á vögnunum, eða um að eg semji skrá
yfir kjólana rnína, áðttr eg fer að sofa.
En samt sem áður, þegar eg fer að hugsa
mig um, kom ofur-Iítið fyrir hér um dag-
inn, sem dálítið líkist því, sem þið hafið
verið að segja frá, hafi eg skilið ykkur
rétt, eins konar innri hvöt, sem neyddi
mig í bili til að framkvæma hégómlega
athöfn eins og þó það hefði líf eða dauða
í för með sér.”
Við sárbændum hana að segja söguna
og varð hún þegar góðlátlega við þeim
tilmælum, en með ofurlitlum afsökunar-
blæ í svipnum, eins og vildi hún friðmæl-
ast fyrir að eyða tímanum með svo mikl-
um hégóma.
,,Gott og vel ! Þetta er þá í fátn orð-
um það sem fyrir tnig kom : Fyrir
fimm eða sex dögum gekk eg út með
Súsettu litlu, dóttur minni. Þið þekkið
hana, held eg ; hún er nú átta ára gömul.
Eg var að ganga með henni morguntúr,
því hún þykist nú orðin svo miki -túlka,
að hún þurfi að ganga skemtigöngu á
hverjum degi. Veðrið var fagurt og við
ásettum okkur að ráfa út um Ódáinsveli-
ina og Virkisstrætin, þegar við fórum af
stað frá húsi okkar í Lafitte-stráeti. Við
gengum leiðar okkar og vorum glaðar
að spjalla, þegar vesalings kriplings-
drengur einn hökti á móti okkur á stræt-
ishorni, og rétti fram hönd sína, án þess
að segja eitt orð. Eg hafði sólhlífina í
hægri hendi; og vinstri hendi hélt eg í
pilsið. Eg verð að játa, að eg hafði enga
þolinmæði til að nema staðar og leita uppi
vasabókina mína ; svo eg hélt áfram án
þess að gefa þessum ölmusudreng einn
einasta eyri.
,,Við Súsetta héldum út eftir Ódánis-
völlunum eins og áður. Telpu-greyið
hafði alt í einu hætt að masa. Og án
þesseg vissi nokkura orsök til þess,vareg
sjálf alt í einu orðin öllu tali frábitin. Við
komum á Samlyndis - torgið án þess
jafnvel nokkurt einsatkvæðisorð hefði
farið okkar á milli eftir að við mættum
vesalings beiningadrengnum. Smátt og
smátt fór eg að finna til einhvers óróleiks,
sem upp kom í huga mínum og fór meir
og meir vaxandi ; ákafur geigur, — með-
vitund um að hafa framið eitthvert óheilla-
verk, ótti fyrir að eg af þeirri ástæðu ætti
einhverja ógnar-hættu vofandi yfir mér.
„Vanalega get eg þrýst sjálfri mér til
að fara að skoða huga minn ; eg rann-
sakaði samvizku mína af mestu alúð um
leið og eg hélt áfram göngu minni.