Breiðablik - 01.12.1909, Blaðsíða 9

BREIÐABLIK
!05
aö gjöra sér fyrir leyndardómum lífsins
og trúarinnar.
Œtlunarverk kirkjunnar er þá að flnna
það sem sameiginlegt er í allri trú, en
það er guðsleit mannsandans. Þetta
sameiginle^a fálm mannsandans kom
Jesús til móts við, svifti sundur hjúp guð-
fræðilegra hugmynda, sem mennirnir
höfðu ofið af meiri t'ordild en hagleik, og
vildi kenna öllum heimi að standa beru
höfði með alla lífsgátuna í huga og segja:
Faðir vor, þú sem ert á himnuni !
Meinið mikla, sem gekk að Gyðingum
og annars öllum heimi í trúarlegu tilliti
á dögum frelsarans, var guðfræðin.
Meinið mikla, sem að kirkjunni gengur
nú á dögum, er aftur hið sama — guð-
fræðin Kirkjan hefir gleymt að fara með
faðir-vor, sem frelsarinn gaf lærisvein-
um sínum, en slær í stað þess flókinn vef
gamallar guðfræði og nýrrar og í þeim
vefnaði finnur mannsandinn hvorki hald
né skjól.
Œtlunarverkið er því að læra nú af
lausnara mannanna að fara með faðir-vor
á þann hátt, sem hann ætlaðist til. Alt,
sem var í hjarta Jesú, felst í orðunum.
Allar hugsanir hans mönnunum til frelsis
felast í þeirri bæn,—öll kenning hans, alt
frelsisverk hans, öll sál hans. Etigin
guðfræði er fær um að bæta þar nokkuru
verulegu við eða breyta. Sá, setn veitir
faðir vor viðtöku í hjarta sitt, hefir veitt
frelsaranum sjálfum viðtöku.
Menn hafa talað um postulfega trúar-
játningu setn kristninnar lifandi orð.
Einkum var það gjört af andríki miklu
og mælsku af skáldinu og rithöfundinum
danska, Grundtvig. En í hve óumræði-
lega tniklu sannari skilningi má nefna
faðir-vor kristninnar lifandi orð. Og
enginn er þar í vafa um höfundinn. Það
er orð úr sálu hans, sem sjálfur var orð-
ið— orðið frá guði,— orð, sem var líf og
ljós mannanna.
Faðir-vor er trúarjátning frelsarans
sjálfs—sú eina, sem hann gaf oss. Þess
vegna tek eg hana frtim yfir allar trúar-
játningar aðrar og fæ ekki betur seð en
þar sé sameiginlegur grundvöllur, er all-
ur kristinn heimur gæti sameinast um.
Og þegar eg er að hugsa um mína eigin
þjóð, hvernig eigi ’tð safna hentti saman
og gjöra hana að trúrækinni þjóð í orðs-
ins sannasta og bezta skilningi, get eg
enga trúarjáting httgsað mér, seni betur
myndi til þess falliti en þessa. Því hve
mikið sem mönnum hefir á milli borið og
hversu fáránlegar myndir, sem ágteining-
ur um ttúarskoðanir hefir tekið, hefi eg
lang-oftast í fundið eitthvað af faðir-vor
í hjarta flestra íslendinga.
Látum þá ætlunarverkið vera fólgið í
þessu : að læra sjálfir að fara með faðir-
vor og kentia öðrum það!
Það er sú biblía og trúarjátning, sem
vér ávalt getum haft með oss bæði meðan
höndin starfar og stritar í þessu lífi og
þegar vér stígum yfir ntóðu dauðans.
Húti verður löfsöngur vor við afma lis-
fagnað eilífs lífs.
Hún felur í sér alt, sem varanlegt
gildi hefir í trúarreynslu mannanna.
Hún er hinn sameiginiegi nefnari,
sem trúarþörf mannkynsins gengur
upp í og öll trúarjátningabrot.
Látum hana vera merkið, sem vér ber-
um fram fyrir þjóð vora — sigurfánann,
sem var heyjum baráttu trúarinnar undir!
Kvæði
flutt á fimtán ára afmæli Tjaldbúðarkirkju,
15. des. 1909.
í fimtán ár höfum vér haslað oss völl
og hug’djarfir stormunum varist,
í fimtán ár þrifist í þessari höll
og þéttir í fylkingu barist;
vér treystum á sannleikans sigrandi stál
og sainfylgi, kærleik og menning,
og aldrei oss vei ður að eilífu tál
sú algilda, heilnæma kenning.