Frækorn - 25.08.1903, Qupperneq 5

FRÆKORft.
»Páfarnir eiga sérstöðu . í heiminum,.
Þeir drottna yfir ríki, sem tekur yfir all-
ar þjóðir og tungur, þeir hafa áhrif á
einstaklinga og þjóðir, sem eru langtum
meiri en starf eða vald nokkurs verald-
legs drottnara.
Allir páfar -- þeir hafa verið 2Ö3,þegar
hinn nýlátni er talinn með — hafa þó
eigi haft' jafnmikla þýðingu í heiminum.
Hvað snertir Leo XIII, þá munu sagna-
ritarar framtímans að líkindum setja hann
framarlega .j flokki hinna merkari páfa;
bæði hans- mörgu góðu eiginlegleikar og
eins tíminn, seinhaii var uppi á, munu
hafa gert hann að þeirri þýðingarmiklu
persónu fyrir heimssöguna, sem hann
varð.
Samkvæmt skoðun allra rétt-trúaðra
kaþólskra rnanna og kröfu páfanna sjálfra
er hann »staðgöngumáður guðssonar,« ög
á hinni þreföldu kórónu páfans standa
þessi orð á. latínu: »Vicarius Felii Dei.»
En þegar vér mótmælendur Jesum þessi
orð, verðum vér margir hverjir að minn-
ast hins postullega spádóms í 2. Tess.
2, 4, þar sem talað er um >glötunarinnar
son«,sem sezt í guðs musteri og lætur,
sem hann væri guð.«
A hinum almenna kirkjufundi í Florens
árið 1439 var samþykkt svolátandi yfir-
lýsing:
»Vér lýsum því yfir, að páfinn er eftir-
maður hins, heilaga Péturs, höfðingi post-
ulanna og • hinn sanni staðgörigumaður
Krists, höfuð allrar kirkjunnar, faðir og
kennari allra kristinna manna; og vér
lýsum því yfir,. að .honum var gefið, fyrir
hinn heilaga Pétur, umboð frelsara vors
Jesú Krists til þess að fæða kirkjuna,
leiða hana o.g stjórna.« — Vore fædres
tro eftir kardinál Gibbon, bls. 153.
I fullkominni samhljóðun við þetta lét
vatikanski .kirkjufundurinn árið 1890 op-
inberlega auglýsa sem trúaratriði óskeik-
ulleika páfans; og þótt þetta kynni að
þykia sumum nýmæli og kýmilegt, að það
skuli fyrst hafa verið samþykkt áig.öl.d-
inni, þá ber þess að gæta, að í raun-
inni var þetta ekki nýtt þá, heldur al-
mennt ríkjandi skoðun í hinum kaþólská
heimi mörgum öldum áður. Þessi óskeik-
ulleiki, sem eiginlega ætti að eigna páfan-
iif
um,er hann ynni að embættisverkumsínum,
t. d. þegar hann sem »staðgöngumaður
Krists* skæri úr þrætu um eitthvert trú-
mál eða þvl., hefur samt af sumum góð-
trúuðum páfasinnum verið látinn ná tíl
allra athafna páfans.
Þá hefur 1 ka kaþólska kirkjan kall'að
sig »hina einu’sáluhjálþlegu kirkju«. Á
hinum síðasta almenna kirkjufundi á und-
an siðbótinni, undirskrifuðu allir helztu
menn kirkjunnar þá kirkjugjörð, sem
nefnist »Unam Sanctum,* þar sem meðal
annars er sagt, að »eins og kirkjan að-
eins er einn líkami, þá hefur hún aðeins
eitt höfuð, staðgöngumann Krists, páfann«,
og að það er hverjum manni nauðsynlegt
til eilífrar sáluhjálpar að vera undirgefinn
rómverska páfanum.« Þessi kirkjufund-
argerð hefur aldrei verið afturkölluð.
Einn rithöfundur segir:
»Hver þekkir ei hina almennu lotníngu
og trú á réttlæti hinna svívirðilegu krafa
sem öll krisnin gegn um hina löngu mið-
aldatíð sýndi páfanum, cigi aðeins í til-
liti til veraldlegra hluta, heldur líka, þeg-
ar talað var um miklu æðri og mikilvæg-
ari málefni? Lítið aðeins á hinn ótelj-
andi mannfjölda, sem fara í langferð til
Rómaborgar til þess að fullvissa sig um
það hjálpræði sem hann hafði lofaðþeim!
Sjáið, hvernig þeir taka við kreddum hans
eins og þær væru orð frá himni komin!
• Sjáið, - hvernig þeir kaupa syndalausn
hans, oft með dýrt innunnum peningum,
í þeirri trú, að þeir á þennan hátt gætu
losað bæði sínar eigin sálir og sálir ætt-
ingja sinna frá pínu hreinsunareldsins og
helvítis.« — Elliot, III. bindi.
D’aubigne segir:
»Ó, þú vanvirða Róms!« Claudíus af
Espersa, rómverskur guðfræðingur, og
vér bætum við: »Ó, þú vanvirða mann-
anna«!því að ekki er hægt að ávíta Róm
fyrir neitt, án þess að það falli til baka
á manninn sjálfann. Róm er ekkert annað
en nokkrar af hinum óæðri tilhneigingum
mannanna, á hinu hæsta stígi s nu. Vér
segjum þetta vegna sannleikans, en einnig
vcgna réttlætisins. . . Að setja á stofn
prektastétt til þess að miðla á milli guðs
Og manna, að selja hjálpræði guðs, sem
hann ókeypis býður mönnum, að selja