Frækorn - 25.08.1903, Blaðsíða 6

íiS
F-RÆKÖkN.
það fyrir góðverk, syndabót og peninga.
Sjá, þetta er páfadæmið. . .«
»Páfadæmið er gríðarstór múr milli guðs
og manna bygður í margar aldir; ef ein-
liver vill komast yfir hann, þá verður
hann að fórnfæra peningum eða leggja á
Sig þau verk til syndabótar, sem kirkjan
skipar fyrir, en samt eigi ná til takmarks*
ins.<_ Siðabótasaga D’aubignes, I, bls.
40, 41.
Páfadæmið er fyrst og fremst afarstórt
andlegt harðstjórnarvald, sem í rauninní
nær miklu lengra en til þeirra 200 milij-
óna áhangenda páfans, sem í blindni
beygja sig við fætur hans.
Um hið veraldlega vald sem páfadæmið
vill eigna sér, skulum vér tala þegar
vér athugum sögu þess.
Ef hinir svonefndu mótmælenaur vorra
tíma ei hafa sömu ákveðna skoðun í
páfadæminu sem hinir fornu djörfu mót-
mælendur höfðu, þá er það eigi af því,
að páfadæmið hafi breyzt, heldur af því,
að mótmælendur eru ei eins heilir, eins
og forvígismenn siðabótaverksins voru.
. ------------------------
Heiðingjatrúboð
Báðar hinar árlegu prestastefnur —
synódus og prestafundur Hólastiftis —■
hafa í ár samþykkt að starfa að heið-
ingjatrúboði, með því að útbreiða þekk-
ingu á því, og með því að mynda félög
víðsvegar um land til þess að styðja að
trúboði.
Það virðist vera alvara í þessu; cg
gleðilegt er það, að hugsa um skyldurnar
út á við. En hálf einkennilegt er það
þó, að svo lítið er talað um innra trú-
boð, trúboð hér heima, þar sem vantrú
og guðleysi grípur um sig eins ægilega
eins og hver maður með opnum augum
hlýtur að sjá, að á sér stað.
Innra trúboð þykir víst jafnvel hjá
mörgum prestum landsins hálf ónotalegt
orð. Auðvitað eru þeir gallar til á danska
innratrúboðinu, sem ekki er hægt að gera
lítið úr. En ekki er nein nauðsyn á því,
að innra trúboð á íslandi sé »danskt innra-
trúboð«. Meira að segja það er og
verður aldrei innra trúboð hér. Rétt-
nefnt innratrúboð í hverju landi sem er,
er eðlilega sprottið af tilfinningu hjá
landsins eigin mönnum fyrir því, að
uppvakning í andlegum efnum sé þörf.
Nú hljóta menn að kannast við, og kann*
ast alstaðar Við það, þar sem talað er í
alvöru, að þörf sé á slíku starfi hér. —
Liggur þá ekki trúboð heima á Islandi
nær en allt annað trúboð? Og eru eigi
menn, sem afneita Kristi í orði og verki
eins vel heiðingjar hér á landi eins og
I Afríku eða á Indlandi ?
-----Ag)@^------
Hættulesr basrmælska.
Amerísk bliið segja frá því, að kona,
sem ekki fekk leyfi til að giítast manni,
sem hún elskaði, hafi svarið, að hún ekki
skyldi mæla orð á 50 árum. Sá tími
var fyrir skömmu útiunninn En þegar
hún ætlaði að fara að tala, sýndi það
sig að vera ómögulegt. Hún var gjör-
samlega búin að missa hæfileikana til
þess.
Þetta dæmi er að eiis citt af mörgum,
sem benda á það lögmál, sem ræður
bæði í t'manlegu og andlegu lífi, sem sé
að kyrseta sé dauði, að hæfileikar, sem
ekki notast, sljófgast og hverfa. A þetta
benda hin alvarlegu orð drottins anda;
»ídag, meðan þér heyrið hans raust, þá
forherðið ekki hjörtu yðar.« Heb. 3, 7.
Forherðing hjartans kemur því til leiðar
að lokum, að hinir andlegu hæfi’eikar
hverfa þannig, að sálin getur ckki leng-
ur heyrt rödd guðs, að auga sálarinnar
getur ekki lengur séð sannleika guðs
orða, að hjartað getur ekki lengur fund-
ið til lífshreyfinga'r guðs anda, að maður-
inn getur ekki talað um dýrð drottins.
Hver sá, sem ekki lifir í persónulegri
sameiningu við drottin og ekki f hlýðni
við hann, gerir hans vilja, er í hættu
staddur, í hinni hræðilegustu hættu, sem
til er. Jóh. 12, 35.—40.