Frækorn - 25.08.1903, Síða 12

124
FRÆKORN.
fyrir náunganum, því meir er þörfin á
því. Það er alveg rétt hjá höf., að
Kristur gerir eigi ráð fyrir, að allir breyti
eftir boðum hans, því hann býður ein-
mitt að elska óvinina, cn annars væri
urr enga óvini að tala. — En þetta, að
eiska óvinina, finnst honum (G. H ) koma
»í bága við hyggilega fcrsjálni og vit
fyrir sjálfum sér.» Hann hefur enga trú
á því, að þetta muni lánast, telur það
»ópraktist«. En nú er það staðreynd,
að þetta hefur gefist vel. Margur ein
staklingur getur borið vitni um það, að
einmitt þetta, að rísa ekki öndverður
mótt því vonda, heldur lanna illt með
góðu, er eimitt það, sem hefur sigrað
yfir því illa og leitt menn á réttan veg.
Saga ofsóknanna á fyrstu öldum kristn-
innar sýnir það svo bersýnilega, að ein-
mitt með því að þola og líða án þess
að beita valdi — unnu hinir kristnu sig-
ur yfir heiðninni. Þegar svo hinir krisinu
fóru að beita valdi móti sínum mótstöðu-1
mönnum, þá fór kristnin sjálf að hnigna.
— Nei, boðorð Krists um að elska óvin-
ina, hvílir á órjúfanlegu allsherjarlögmáli,
sem hver, sem vill, getur komizt að raun
um fyrir eigin reynzlu.
Kenningin um að miðla hinum hjálp-
arþurfandi, sem bókin heldur fram, »er
strangkristileg, en mjög varúðarverð, - ef
ekki algeHega röng, sökum þess hún
leiðir til algerðrar fátæktar (papuerismc)
og kemur í bága við alla siðmenning
voyra daga«, segir G. H. Af hverju er
hú.i vaiúðarverð? Onnur ástæðan er sú,
að »hún komi í bága við alla siðmenn-
ing vorra daga.« Hvaðan hefur G. H.
fengið pað, að »siðmenning vorra daga«
sé svo fullkomin, að hvað eina, sem
kæmi í bága við hana, væri þessvegna
»mjög vaiúðarvert« ? Er það allt gott í
augum hans, sem »siðmenning vorra
daga« hefur að bjóða? Skyldi þetta
ekki vera að oftigna menninguna og \
gleyma mörgu hcnni tilheyrandi, sem er
að eins skömm og svívirðing?
Kristindómurinn leiðir td algerðrar fá-
tæktar, segir hr. G. H. -— Nei, segjum
vér. »Leitið fyrst guðs ríkis og hans
réttlætis, þá mun og aílt þetta veitast
yður«, segir Kristur. Kenning Krists
er eftir þessu vegurinn til að komast
hjá papuerismen. Kristur hefur hvergi
fyrirdæmt eignarréttinn eða lýst það synd
að eiga fé. Hvergi hefur hann sagt, að
allir eigi að vera eignalausir.i En hann
vill jafna milli manna,. vill ’iáta mennina
hjálpa hver öðrum. Óg þetta skyldi
svo eigi geta samrýmst menningu! Bágt
væri það þá. Svo lengi sem neyð er
umhverfis oss, svo lengi sem menn deyja
úr sulti og kulda, hefúr Krists erindi
um kærleikann fullkominn tilverurétt
í heiminum. Og honum og kær-
leiksboði hans er það að þakka, að »sið-
mennir.g vorra daga« er ekki ranglátari
en hún er, — að ástandið í heiminum
er eins gott og það er.
Kristindómurinn, — ekki sá, sem
»hefur sífelt svikið þessa kenningu sína«,
heldur sá, sem fylgir henni í raun og
sannleika, er ekki fyrir það ósamrýman-
legur menningu. Hann mun alstaðar
þar sem hann kemst að, göfga og hefja
hana til meiri fullkomnunar, útrýma sjálfs-
elskunni, fá menn til að lfta á stríð sem
morð, koma mönnum til að gefa: verka-
manninum sanngjarna borgun fyrir verk
hans, o. s. frv. —
— Þótt vér höfum þannig orðið að
mæla móti ýnisu í ritdómi þessum, skal
hr. G. H. samt hafa þakkir fyrir hánn.-
Hann vekur athygli á bókinni og því,
sem hún fjallar um. Og það glcður oss.
JíúHin.
Þótt núllin í þúsundum þyrptust í eitt,.
en þar væri »einn« ekki hjá,
þau giltu ekki vitund og gætu ekki neitt,
því gildið af »einum« þau fá.
Svo mörg eru núllin í heiminum hér,
menn halda’, að þau gildi ekki neitt;
en sann'ega núllið þó ónýtt ei er,
ef eitthvað er framan við skeytt.
Menn oftlega núll kalla þann eða þann,
og þykir hann vera’ekki neitt;