Frækorn - 25.12.1908, Blaðsíða 3

FRÆKORN
21Q
„Útoalinn vottur".
^Rví þú skalt vera útvalinn vott-
ur hans til allra manna, um það,
sem þú hefir séð og heyrt.« Pgb.
22, 15.
Páll, hinn útvaldi, hlaut þá gleði
að sjá hinn réttláta ög heyra raust
af hans munni, er hann talaði til
hans frá himnum. Ressi guðdóm-
lega útvalning var mjög mikilsverð
íéttindi; en það var ekki einungis
Páll, sem átli að njóta slíkra rétt-
inda. Utvalning Páls átti líka að
verða til blessunar fyrir aðra; já,
fyrir allar þjóðir. Það er fyrir starf-
semi Páls, að Evrópa hefir lært að
þekkja gleðiboðskap sannleikans.
Vér erum allir skyldir að bera
vitni um það, sem guð hefir op-
inberað oss, og vér erum í hættu
staddir, ef vér dyljum þær dýrmætu
opinberanir. Fyrst verðum vér sjálf-
ir að sjá og heyra, svo vér getum
haft eitthvað til að segja frá; en
þegar vér höfum séð og heyrt,
verðum vér að vera áhugasamir með
að vitna fyrir öðrum. Það er skylda
þín að vitna. Pað er um Krist,
sem þú átt að vitna. Pú skalt vera
hans vottiír til allra manna. Petta
verður að ganga fyrir öllu öðru.
Vér skulum um fram alt og þrátt
fyrir alt vera Jesú vitni. Vér eig-
um að vitna ekki einungis fyrir
fáeinum útvöldum, sem eru fúsir til
að heyra oss; vitnisburðurinn á að
hljóma til »allra manna*, allra, sem
vér getum náð til, ungra, gamalla,
ríkra, fátækra, góðra og vondra.
Vér megum ekki vera þegjandi
eins og þeir, sem haldnir eru af
málleysis anda. í orðinu felst bæði
skipun og fyrirheit. Ef vér ekki
hlýðum skipuninni, fáum vér ekki
hluttöku í fyrirheitinu. »Pú skalt
vera hans vitni.« »Þér eruð
mínir vottar«, segir drottinn.
O, guð, láttu þessi orð uppfyll-
ast einnig á mér! C. H. S.
Reyndu ekki! — Komdu!
>Ertu kominn til Krists?« sagði
prestur einn dag alvarlega við
mann nokkurn ungan.
»Nei, en eg er að reyna það«,
svaraði hann.
»Hve lengi áttu að reyna það,
áður en þú kemur?«
»Eg veit það ekki, en eg geri
það, sem eg get.?
»Eg efast um það. Já, meira
að segja, eg ímynda mér, að þú
reynir að gjöra eitlhvað; en það
er ekki fyrir tilraunir né starf, að
þú kemur til Krists og verður
hólpinn.«
»EnsegirKristurekki: Kontið?«
»Jú, en hann segir ekki: Reyn-
ið þér að koma.«
»En á eg ekki að reyna?«
»Nei, þú átt að koma, og alt
það, sem þú segir um þínar til-
raunir, sýnir, að þú hefir ásett
þér að vinna eitthvert verk, og
það er alt annað.«
»En hvernig get eg farið skakt
í því að reyna?<-
»Hugsaðu þér, að eg segði
við þig: Reiddu þig á mig, svo
mun eg gefa þér gjöf! — Vild-
ir þú þá svara: Eg ska! reyna
það ?«
»Néi; það væri sama sem að
segja, að eg tortrygði þig.«
»Hvað meinar þú þá, er þú
segir: Eg mun reyna að reiða
mig á Krist?«
»Líkast til það, að eg sé ekki
alveg viss um, að það sé hægt
að reiða sig á hann eða ekki.«
»Einmitt það! Og það þýðir
ennfremur, að þú ætlar þér að
gjöra eitt eða annað verk, áður
en þú getur komið.«
»Já, það er rétt.«
Regar þeir voru að skilja, sagði
prestur: »Viltu koma til mín í
heimsókn og láta mig vita, Jivern-
ig þér gengur?«
»Já, eg mun reyna að koma
einn dag.«
»Nei, þú átt ekki að reyna, þú
átt að koma.«
Hann brosti, um leið og þeir
skildust. Hann fór að skilja,
hver munurinn væri. Páll post-
uli sagði ekki: Reyndu að trúa
á drottinn Jesúm. þá muntu verða
hólpinn«; heldur sagði hann;
»Trúðu!«
»Trúðu á drottinn Jesúm, þá
muntu verðu hólpinn.«
fíeistar.
Ef himininn er altaf heiður, getur
uppskeran eigi orðið mikil.
Ef frelsarinn er ekki trúnaðarvin
ur miun, þá get eg ekki átt lífið
í honum.
Guð þreytist ekki að fyrirgefa;
eigum vér þá að ganga til 'hvíldar
með hefndarhug?
Hjálpaðu einhverjum, sem er ver
staddur en j»ú sjálfur, og þá munt
þú komast að raun um, að þú ert
betur staddur, en þú hélst.
Óþarfa áhyggjur eru sker, sem
farsæld vor strandar á.
Pýtt.