Frækorn - 25.12.1908, Qupperneq 10

226
FRÆKORN
kristnum,ritningartrúuðummönn-
um, en illa hjá þeim, sem hafna
orðum ritningarinnar, hjá þeim,
sem ékki kannast við »neitt
lausnargjald« fyrirsyndir manna.
Petta er ekki nema eðíilegt.
Vér búumst ekki við því að
tala, svo öllúm líki. Envérvon-
umst eftir að vera til gagns
sannleiksleitandi mönnum, og
þegar vér sjáum hættuna, viljum
vér ekki hika að Vara við henni.
Spíritisminn er ekki vinur krist-
indómsins, heldur er hann hinn
argasti óvinur hans.
Hann er ekkert annað en af-
neitun á lífi og anda kristin-
dórhsins. Hann hafnar einu
vonínni — réttlæti handa synd-
urum fyrir friðþægingardauða
Jesú Krists.
Rað ætti að vera öllum kristn-
um mönnum nóg.
fílóðir elds.
»Ef óvin þinn hungrar, þá gef hon-
um að e(a, ef hann þyrstir, þá gef hon-
um að drekka, því að með því að gjöra
þetta safnar þúj glóðum elds yfir höfuð
honum. Lát ekki hið vonda yfirbuga
þig heldur sigra þú hið vonda með hitiu .
góða" — las Alfreð hægt í litla Nýja.- ,
testamentinu sínu við morgunbænirpar..
„Hvað þýðir.að safna glóðijm ,elds yfir
höfuð homim?", spurði Alfreð.
„Það þýðir, að þegar einhver gjörir
þér rangt til, þá átt þú ekki að reiðast
og reyna að hefna þín, heldur vera blíð-
ur í orðum og ástúðlegur í viðmóti við
hann. Ef þú breytir þannig, þá mun
sá, sem gjörði þér rangt til, sjá eftir því",
svaraði faðir hans.
Alfieð var ekki nema tiu ára og ski di
því eigi alt, sem hann varað lesa í testa-
mentinu sínu, sem faðir hans hafði gef-
ið honum á síðasta afmælisdaginn hans.
Jiann átti eina systur, sem hét Jessei
hún var sex ára. Þau höfðu b cði ver-
íð uppfrædd um Jesúm, hvað h tnn væri
góðnr og kærleiksríkur, en þrátt 'yrir það
hegðuðu þau sér eigi æfinlega ein i og Jesú
gjörði, þegar hann varbarn. Stum um kíltu
þau og urðu bálreið hvort vid annað.
Sama dagínn og Alfreð las þes.i orð,
sem hontim þóttu svo torskilinn hafði
hann- dregið upp álft á spjaldið sitf.
Hann halði vandað sig, og myndin var
falleg. Jessie- var ekki í sem beztu skapi,
þegar hún kóm að skoða myndina, og
er hún hafði litið á áiftina, glotti hún
og sagði, að hún þyrfti að fá vatn, og
um leið lók hún svampinn, seiu var
festur við spjaldið, og strauk honumyf-
ir fallegu myndina hans bróður síns.
Hann reiddist ákaflega og ætlaði þegar
að jafna á henni, en hún flýtti sér á
burt og faldi sig, svo að hann fann
hana ekki.
Hann fór þá að hugsa urn, hvernig
hann ætti að hefna sfnájessie, þá duttu
honum í hug orðin, sem hann hafði
'esið um morguninn, tók hann þá alt í
einu viðbragð, fékk sér á höfuðið og
þaut yfir til aldinsalans Búðarmaður
spurði hann: »h'vað ætlarðu að kaupa,
Alfreð?"
„Eg ætla að knupa eitt rauða, stóra
eplið þarna“, svaraði Alfreð, um leið
og hann tók seinuslu auiana, sem hann
áfti í buddunni, fékk maiininu þá og
flýtti sér heim með epliðsitt. Hann hitti
Jessie í garðinum þar sem hun var að
leika sér að brúðunum sínum. Hún tók
til fótanna, þegar -hún sá hann, en hann
kallaðiði á hana og sagði: Farðu ekki,
Jessie". Því næst rétti hann henni stóra
ieþlið, sem hann var með, og sagði:
■ „Eigðu þetta fyrir að skemma myndina
. mína".
Jessíe rak úpp stór augu, og það var
auðséð, að hún, vissi ekki, hvort honum
var alvara. Því næst kom titringur í
varir hennar, og tár komu fram í bláu
atigun hennar, og hún fieygði brúðun-
um sínum,' vafði stuttu og digru hand-
leggjunum Sínum um hálsinn á bróð-
ur sínum og sagði: „Alfreð, eg sá
svo eftir því að eg skemdi myndina
þína".
Hann þurkaði af henni tárin og sagði
lienni að hann væri búinn að fyrirgefa
henni það, og hann var ekki í neinum
efa um, að hin rétta aðferð að hefnasín
væri, að launa ilt nteð góðtt - aðsafna
glóðum eldsyfir höfuðafbrotsmanninum.
Þýtt.
------—-----------
Sí«r$í4 vínrutitia í beimi.
A ferð minm fil Sviss í fyrra
lagði eg leið nn ia um Heidelberg
á Þýskalandi.
Heidelberg er nafnkunn háskóla-
borg, og þar :ð auki merkileg
meðal annars fyr-t hinn forna kast-
ala, sem þar er, og sýnir hann
margt og merki! :gt um lifnaðar-
hætti liðinna alda.
Það, sem méi \arð minnisstæð-
ast af komu mi.ini til Heidelbérgs,
var mikil vínf inna þar, að sögn
stærsta vínílát í heimi. Hún ersmíð-
uð úr eik. »Höfðingi nókkur lét
byggja hana á fyrri hhila 18. aldar
til að sýna n eð því ratisn sína og
stórmensku. Betra ráð hugkvæmd-
ist honum ekki! Tunnan cr óskap-
legt ílát og tekur 222 000 litra
(potta). í kringum spons afið ofan
á bumbunni er pallur meo grind-
um umhverfis, og geta r.ckkur
»pör« karla og kvenna ha'c ið þar
dansleik! Prisvar hefir tunr.ni ver-
ið fylt af víni, og líklega hefirein-
hverntíma verið glatt á hjalla, því
jafn-oft er búið að tæma liana!
Fegar búið er að leggja Bakkus
að velli og koma aðflutningsbanai á
alstaðar, mun tunnan í Heidelberg
verða ágæt minning og ímynd
drykkjuskaparins. Svo langt eiu
menn þó komnir, í bindindisáttina,
að nú ofbýður öllum þeim ferða-
mannasæg, sem til Heidelberg kem-
ur, að sjá þetta óskaplega drykkjar-
ar-bákn.
D. Östlund.