Frækorn - 25.12.1908, Blaðsíða 6

222
fiýratt ðíafara befir guð
kæratt.
Ekki sérhvern gjafara, heldur að
eins hýran gjat'ara, þann, sem gef-
ur með glöðu geði.
»Pótt eg deildi út ölium eigum
mínum, en hefði ekki kærleika, væri
það mér gagnslaust,* segir Páll
postuli.
Svertingjar nokkrir á eyjunnija-
maíca einscttu sér að gangast fyrir
fjársamskotum, til að standa straum
af kristniboða meðal heiðingja. Var
maður kosinn til að gangast fyrir
samskotunum á ákveðnum degi.
Pigar allir voru komnir, stóð hann
upp og las upp þessar þrjár tillögur:
1. Við ættum að gefa eitthvað.
2. ' Við ættum allir að gefa það,
sem við getum.
3. Við ættum allir að gefa með
glöðu geði.
Fundurinn samþykti þær allar í
einu hljóði. Menn komu svo hver
á fætur öðrum og lögðu hver sína
gjöf á borð fyrir framan fundar-
stjórann.
Loksins kom maður, sem allir
vissu, að var ríkur, og lagði 2 dali
á borðið, en fundarstjóri ýtti þeim
til hans aftur og sagði: »Þetta er
samhljóða fyrstu ályktuninni, en ekki
miðályktuninni.*
Maðurinn tók peningana og gekk
þykVjuþungur til sætis síns aítur.
Eftir stundarkorn kom hann aftur
og fleygði 20 dölum á borðið og
sagði með þjósti: »Er þetta nóg?«
En fundarstjóri ýtti peningunum
aftur frá sér og sagði: »Petta er
samhljóða fyrstu ályktuninni og
miðályktuninni, en það er ekki sam-
hljóða síðustu ályktuninni.o Mað-
urinn ,tók peningana aftur og sett-
ist á aftasta bekkinn, og var honum
fHÆKORfý
þungt í skapi út af því, hvernig
með hann var farið.
Að lokum kom hann aftur, lét
brosandi út undir eyru 100 dali
á borðið og sagði: »Þetta gef eg
með glöðu geði fyrir Jesúm.«
Pá stóð fundarstjóri upp, tók í
hönd honum og sagði: »Petta er
samhljóða öllum ályktununum.*
Sá sem gefur með sannarlega
glöðu geði, gefur fyrir Jesú.
Pýtt.
öavíðs sálmur 36.
(Lag: Nú biðjum vér heilagan anda.)
Pín náð er, guð, sem himinn há,
er hingað niður streymir skýjum frá.
Sólin himinsala
svífur hátt í skýjum;
þó um drögin dala
dreifir geislum hlýjum. —
Þannig þín er náð.
Pín trygð er eins og traustbygt fjall,
þótt titri jörð, er því ei búið fall.
Geystar öldur æða,
ólmir lemja vindar,
skellur þruman skæða,
skekkjast þó ei tindar.
Pannig þín er trygð.
Þitt ráð er eins og reginsær,
er rannsakað til hlítar enginn fær.
Par í djúpi duldu
dýrar perlur skína;
hefir svo á huldu
herrann dóma sína. —
Pannig þitt er ráð.
Pín vernd er eins og vængjaskjól,
er vermir hlýtt, þótt ekki skíni sól.
Athvarf unginn hefur
undir vængnum þýða.
Griðastað svo gefur,
guð, þín höndin blíða. —
Pannig þín er vernd.
Þín dýrð er eins og Ijóstær Iind;
þar ljómar skær og fögur himins
mynd.
Lífs í lindum tærum
ljúfan teig vér fáum.
Ljóss í ljóma skærum
Ijósið þitt vér sjáum. —
Þannig þín er dýrð.
V. B.
fium menn mfssa í, er þelr
verða sannKrfsrnir.
Menn nokkurirtöluðueinhverju
sinni um kristna trú og hædd-
ust að lienni, eins og óvitrum
og vantrúuðum mönnutn verð-
ur oft, af því að þeir halda, að
hún sé heimska. Óbreyttur verk-
maður heyrði á tal þeirra og
sagði: »Já, það er satt, menn
missa mikils í, er þeir verða
sannkristnir.«
Hinir litu á hann stórum aug-
um, en hann hélt áfram; »Mér
þótti gott í staupinu, en eg misti
vínílöngunina, er eg varð krist-
inn. Eg lagði af illa breytni,
er eg varð kristinn. Vond sam-
vizka yfirgaf mig þá. Og það
»heivíti«, sem heimili mitt var
orðið, hvarf líka, er eg varð
kristinn. Sá, sem vill verðalaus
við þetta, þarf ekki annað en
verða sannkristinn og vera stöð-
ugur í trúnni.*
Pýtt.
Sannleikurinn er hið eina and-
ans gull, sem þolir allan eld og
kemur hreinsað út af eldinum.
Carlyle.