Frækorn - 25.12.1908, Síða 11

frækórn
öcfitar upp $akir.
Einhverju sinni, er Napóleon
mikli gekk um í höll sína, hitti
hann í biðsalnum velbúna unga
mey, sem fleygði sér grátandi
fyrir fætur honum og bað: »Væg-
jð honum föður mínum, vægið
veslingnum honum föður mín-
um.«
>Hver er faðir yðar, og hver
eruð þér?» spurði Napóleon -
»Eg heiti Lajalía«, anzaði hún,
og með tárin í augunum bætti
hún við: ‘Faðir minn hefir ver-
ið dæmdur til dauða.« - »Já«,
sagði keisarinn, »þá get eg ekki
orðið við bón yðar. Pað er
öðru sinni, sem faðir yðar er
sannur að sök um landráð. —
»Já«, andvarpaði mærin, »eg veit
það, eg veit það. Eg er heldur
ekki að biðja um réttlæti, en eg
bið um vægð. Fyrirgefið, fyrir-
gefið föður mínum.«
þá kom titringur á varir Na-
póleons og tár fram í augu hon-
um. Eftir stutta baráttu við
gagnstæðar tilfinningar sínar
tók hann vinsamlega í hönd
meynni og sagði: »Jæja, stúlka
mín, eg ætla að gjöra það fyrir
yður, að fyrirgefa honum löður
yðar. Hann er frjáls.*
Atburður eins og þessi getur
dálítið komið oss í skilning um,
hvað náð er. Það getur orðið
fyrirgefið, sem ekki er einusinni
hægt að mæla neina bót, og náð-
in getur látið hegnandi réttlætið
draga sig í hlé.
Náð er hvergi nema hjá Jesú;
hann einn er náðugur. »Afgnægð
hans höfum vér allir fengið, og
það náð á náðofan.« Jóh. 1, 16.
Hefir þú einnig fengið það? Eða
ert þú enn í tölu þeirra, sem
ekkí vita, hvað náð er, af
því að þú finnur eigi, að þú
þurfir á friðþæging og endur-
lausn Jesú að halda? Sá, sem
fyrir orð og anda guðs hefir séð,
að hann er syndari, hann finnur
þörf á fyrirgefningu syndanna,
hann finnur þörf á friðþægjara
og endurlausnara. Og náð guðs
leitar að honuin, ekki til að láta
honum hlotnast réttlæti, heldur
náð, náð fyrirjesúm. Hann full-
nægði öllu réttlæti, og því get-
um vér nú orðið aðnjótandi náð-
ar-gnægðar hans. X.
Uitnið.
Maður nokkur á Englandi hélt
ræðu gegn kristinni trú. Hann
fullyrti, að fagnaðareríndið væri ekki
annað en æfintýri.
Verkamaður einn stóð upp og
spurði, hvort hann mætti leggja eina
spurningu fyrir ræðumanninn. Hon-
um var leyft það.
»Fyrir rúmum 30 árum var eg
þessum bæ til bölvunar«, sagði
hann. »Eg reyndi að bæta rað
mitt, en það tókst ekki. Lögreglan
refsaði mér en það stoðaði ekki.
Eg varð bindindismaður, en það
stóð ekki lengi. Menn voru orðnir
úrkula vonar um mig. Eg var
meira að segja sjálfur orðinn það.
Pá heyrði eg fagnaðarerindið. Jesús
tók mig að sér. Hann snart hjarta
mitt — gaf mér nýtt hjarta. Alt
annað hafði verið árangurslaust.
Þetta dugði. Mér stendur á sama,
hvað þér segið; fagnaðarerindið er
engu að síður ,kraftur guðs til
sáluhjálpar sérhverjum sem trúir‘.«
227
Útskýring.
Járnsmiður nokkur var kunnur
að því að vera einlægur trúmað-
ur. Einhverju sinni, er hann
var við vinnu sína, kom maður,
sem var kunnur fyrir vantrú sína
og glettur, til hans og gaf sig á
tal við hann
»Þú segir, að þú sért í Kristi,«
sagði maðurinn.
Smiðurinn játaði því hiklaust.
»Mig minnir einnig, að eg hafi
heyrt þig segja, að Kristur væri
í þér, og það finst mér vera ein
af mörgum mótsögnum, sem þið
kristnir menn gerið ykkursekaí.«
»Finst þér það«, anzaði smið-
urinn og hélt rólegur áfram að
blása, svo að eldurinn snarkaði
og sindraði kring um járnið, sem
var í honum. Það er af þvi,að
þú ert svo skilningslítill.«
»Getur þú ekki bætt úr því og
útskýrt fyrir mér, hvernig hægt
er að samrýma það, að þú sért
í Krísti, og að Kristur sé einnig
í þér ?«
»Jú«, anzaði smiðurinn, »það
er hægt,« og hann hélt áfram að
blása, þangað til járnið var orð-
ið alveg hvítglóandi.
»Sérðu þennan járntein«, sagði
hann því næst; »er hann ekki í
eldinum? Og nú skal eg sýna
þér að eldurinn er einnig í hon-
um; og ef þú vilt ekki trúa því,
þá geturðu þreifað á honum.«
Um leið kipti hann teininum
snögt út úr eldinum og otaði
þeim endanum, sem var hvít-
glóandi, að háðfuglinum, erhrökk
undan eins fljótt Og hann gat.
»Verið í mér, þá verð eg í
yður.« I því er allur leyndar-
dómur helgunarinnar innifalinn.