Frækorn - 22.04.1909, Blaðsíða 9

FftÆKORN
var rúniar fjórar dagleiðir, ef far-
ið var á gufuskipi, frá V . . .
kaupstað, þar er eg var áður,
og er nú. Eg hafði verió flutt
þetta á botnvörpuskipi.
Eg lá lengi í veiki þessari,
en komst samt á fætur um síð-
ir, en het' aldréi orðið samt jafn-
góð síðan við það, er eg var
áður.
Eg bjó með Daða í löng 10
ár, þar til hann dó. Daði var
drykkjumaður alla ævi sína, og
koni Jóni Oiímssyni til að dreki a
sama árið og þú fæddist, Skúli.
Með Daða átti eg aldrei barn,
en eg ól Jón upp; hann er
sonur systur minnar, er dáin er
fyrir 20 áruni og Guðrún hét.
Hún var gift Daða og bjó með
honum aðeins eitt ár, áður hún
dó. Þú ert því, Skúli, eina lífs-
afkvæmið, er eg hefi átt. Eftir
að Daði var dauður, flutti eg
hingað í átthagana og keypti
þennan bæ.«
Hér lauk Halla máli sínu með
með þungu andvarpi.
Skúli hlustaði grátandi á sögu
hennar, og mælti svo: »Mamma,
hvernig stóð á að Daði breytti
svona við þig. Hafðir þú þekt
hann áður?«
Hún svaraði þessu andvarp-
andi:
»Já, ég þekti Daða vel áður;
hann hafði beðið mín víst ein-
um 6 sinnum, en eg gaf hon-
um alt af afsvar, því hjarta mitt
var öðrum gefið. En er hann
nefndi það síðast, þá hét hann
að gera mér alt, er hann gæti,
til bölvunar, og fá mig, hvort
eg vildi eða ekki.«
Það mátti glögt sjá, að hún
reyndi að tala frekar af vilja en
mætti, en samt bætti hún enn við:
»Þeíta hefir Daði alt fram-
kvæmt. Hann stuðlaði að því
að Jón Grímsson varð drykkju-
hrútur, stal mér, og svo varst
þú, elsku barnið mitt, þar af
leiðandi óreglumaður. Ó, það
var það allra þyngsta af öllu því
böli, er fyrir mig hefir komið,
að þú skyldir verða drykkju-
m a ð u r.«
Hágrátandi grút'ði Skúli sig
ofan að móður sinni og mælti:
»Góða móðir mín, eg skal ekki
drekka vín frá þessari stundu,
svo franiarlega sem guð er yfir
mér.«
Halla lagði hendina með veik-
um burðum um háls sonar síns
og sagði:
»Guð hjálpi þér til að efna
þetta góða loforð þitt. Sigraðu
hið illa. Mundu það, snúðu þér
til guðs, ef þú ætlar að van-
megnast fyrir freistingunm; haltu
þér við guð.«
»Já, mamma mín, já, elsku
mamma mín«, hrópaði Skúli.
»Guð blessi þig, nú er eg
ánægð«, sagði Halla, »komið
hingað til mín, bæði blessuð
börnin mín.«
Jón og Skúli sátu báðir við
höfðagafl hennar, og hún bað
fyrir þeim, þar til dauðinn kom
þungbúinn og tók hana burt
með sér, til betri heimkynna,
þessa sorgmæddu, guðhræddu
konu. Hennar síðustu orð voru :
»Sigraðu hið illa.«
Jón og Skúli sátu lengi yfir
líki hennar, og sendu brennandi
bænir upp í hæðirnar til hans,
sem öllu ræður og stjórnar.
Hún var jarðsett viku seinna;
til grafar fylgdu henni engir
nema presturinn, Jón og Skúli,
sem grétu við gröf liennar heit-
um saknaðstárum.
65
Skúli efndi orð sín.
Hans fyrsta verk var, að reyna
að snúa föður sínum af þeirri
ægilegu spillingar- og lastabraut,
er hann vará, en Jón gamli gerði
aðeins gis að honum, og rak
hann í burt frá sér að síðustu.
Skúli fór þá að búa í bæ
móður sinnar, með Jóni frænda
sínum.
Afdrif Jóns gamla Grímsson-
ar urðu þau, að fáum mánuð-
um síðar lést hann mjög snögg-
lega af slagi á sjálfu veitinghús-
inu.
Skúli annaðist útför hans.
Frá Skúla er það að ségja, að
hann hætti öllu slarki og hafði
alt af hugföst orð móður sinnar:
»Sigraðu hið illa.«
Hann varð efnaður maður og
eignaðist góða konu.
Þeii frændur, Jón og Skúli
leigðu sér góða og stóra jörð
í félagi og keyptu hana um síð-
ir, og bjuggu á henni til dauða-
dags.
Það, sem Skúla var kærast af
öllu voru þessi orð: »Sigraðu
hið illa.«
T. O. A.
Móðurástin.
Kafli úr sögunni „Glataði sonurinn" eftir
Hall Caine.
Þóra svaf fram á miðjan dag,
og þegar hún vaknaði, varóráð-
ið horfið. Hún var einusinni
ennþá orðin blíð og barnsleg.
En orustan hafði verið áköf.
Betri hluti sálarinnar hafði unn-
ið sigur, en vesalings litli, við-
kvæmi líkaminn, sem hafði ver-
ið vígvöllur hennar, virtist því
nær eyðilagður.
Hún var föl og þunnleit. Bláu