Frækorn - 22.04.1909, Qupperneq 10

66
FRÆKORN
augun voru óvenjulega stór, og |
flutu í tárum.
Meðan þau enn voru lokuð,
barst að eyrum hennar hiðynd-
islegasta hljóð, sem konan nokk-
urntíma heyrir. Hljóð, sem dreg-
ur saman í eitt alla þá gleði, sem
sálin getur rúmað — fyrsti grát-
ur fyrsta barnsins. Hún opnaði
augun, og sá, að Anna tengda-
móðir hennar sat á stól við rúm-
ið og var að prjóna.
»Er þetta barn? spurði hún.
»Á! Þú ert þá vöknuð«, sagði
Anna. »Já, það er barn. Margrét
frænka þín er að baða það«.
• Færðu mér það. Segðu Mar-
gréti að færa mér það strax«.
»Bráðum, góða mín; vertu nú
hæg«.
»Nei strax. Ef hún kemurekki
strax með barnið, þá fer eg til
hentiar*.
»Uss! f*ú átt að vera kyr og
róleg, og ef þú hreyfir þig úr
rúminu, áður en vikan er liðin,
þá má hamingjan vita, hvernig
fer, eftir því sem læknirinn seg-
ir.«
»Já, eg veit það, eg er slæm
og heimtufrek, en eg héfi ekki
heldur séð barnið ennþá — ekki
einusinni séð það, og ef þú kem-
ur með það, þá skal eg vera
góð. Eg skal vera róleg — al-
veg róleg. Vittu, hvernig fer.«
»Jæa, ef þú lofar því — lofar
því statt og stöðugt,* sagði
Anna.
»Bídduvið. Seztuaftur,mamma.
Seztu hérna hjá mér. Eg þarf
að spyrja þig að dálitlu. Er
það — er það líkt nokkurum?*
»Líkt nokkurum. O, ekki er nú
laust við það. Eg hefi aldrei
séð barn eins líkt móðursinni*.
»Líkt mér! Ó, færðu mérþað,
Færðu mér það. Mér er ómögu-
legt að bíða lengur*.
Anna fór inn í hliðarherberg-
ið og sagði Margréti, að Þóra
væri vöknuð, og vildi endilega
fá að sjá barnið.
»En hún vill líklega taka það«,
sagði Margrét.
»Við verðum að trúa henni
fyrir því«.
»En er það óhætt? Er hún
fyllilega með sjálfri sér«.
»Við verðum að hættaáþað«.
Margrét reifaði barnið og stakk
upp í það pelanum, tók það á
handlegg sér, og bar það inn í
herbergi Póru, stanzaði við rúm-
stokkinn ogsagði: »Hérna kem-
ur það, líttu nú á.«
»Fáðu mér það. Fáðu mér
það«, hrópaði Þóra og rétti fram
hvíta, titrandi handleggina.» Gáðu
að þér. Farðu varlega«, sagði
Margrét. En það var ekkert að
óttast. Þóra vafði barnið að
brjósti sér með þessum frjálsu,
djörfu, mjúku móðurtökum, sem
við þekkjum.
• Barnið mitt. Elsku barnið
mitt«, sagði hún lágt og föla
andlitið Ijómaði afánægju. »Já,
hún er lík mér. Eg sé það sjálf,
en því opnar hún ekki augun?
Er hún sofandi. Nei, það getur
ekki verið, hún er að sjúga litla
lóa. En hve hún erfalleg. Pað
er flónslegt af mér að segja það,
en það er samt alveg satt. Góa
mín góa! Lilla lóa! Lómana,
lómana barn!
Fessi sundurlausa, vitlausa,
saklausa tæpatunga móðurástar-
innar kom tárunum fram í aug-
un á Önnu og Margrétu, þótt
þær reyndu að aftra því.
»Hefir Óskar séð hana?«
>Ekki ennþá«, sagði Anna.
»En hann er kominn heim. Er
það ekki? Varstu ekki að segja,
að hann væri kominn?«
»Ójú, en hann var uppgefinn
og syfjaður, og eg lét hannfara
að hátta«.
»Magnús kom líka, en eg gat
ekki fengið hann til að hátta.
Hann er að bera vatn í eldhús-
ið.«
»Ó hve allir leggja mikið á sig
mín vagna«.
»Ekki finst okkur það«, sagði
Anna.
»Eg hefi fært ykkur barn í
staðinn*, sagði Fóra, og leit á
fésjóðinn, sem lá við brjóst henn-
ar, eins og hún hefði þar fært
þeim allan auð heimsins. Alt í
einu hrópaði hún. »Ó! Ó! Lít-
ið á!«
Margrét, sem stóð hinumeginn
í herberginu hiökk saman og
var nærri hnígin í ómegin. »Hvað
hefir komið fyrir«, sagði hún, og
stóð á öndinni af ótta.
»Lóa mín opnaði augun«, sagði
Póra. Margrét fleygði sér niður
á stól til að ná andanum.
^Þau eru blá, eins og mín.
Óskar er mó-eygur og Helga —
hún er gráeyg. En máske þau
taki iitaskiftum. Taka augu
nokkurntíma litaskiftum, Anna?«
»Jú það kemurfyrir. Blá augu
verða stunduin mórauð«.
»Aldrei grá«.
»Ekki svo eg viti«.
»Ó hve það er gaman, hún
skuli vera lík mér, sagði ÍJóra,
og horfði á hvítvoðunginn með
undrun og aðdáun.
•Mamma, heldurðu ekki, að
Óskar sé búinn að sofa nóg?«
»Læknirinn sagði, að hann
þyrfti að sofa þangað til á morg-
un«, svaraði Anna.