Alþýðublaðið - 12.07.1963, Side 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUOLLA ANDREWS
hjúki'unarkonan er að sjálf-
sögðu hærri í tign en hún, en
samt sem áður stjórnar systir
Bennings deildinni og hún á að
fylgjast með nemenum.
Og hvernig er þá Bennirigs,
deildarhjúkrunarkona, systir Er-
ith? spurði Josephine varfærin.
Erith hikaði. — ílún er mjög
dugleg deildarhjúkrunarkona.
Hún er líka vel gefin, var efst
á sínum tíma. Hún hefur verið
deildarhjúkrunai' ona hér í átta
mánuði og á ár úðanlega fram-
tíð fyrir sér í starfinu, — ef
hún þá heldur áfram. Hún hafði
ekki svarað spurningu Joseph-
ine, og það fór ekki fram hjá
neinni okkar.
— Hefur deildarhjúkrunar-
konan líka „ákveðnar skoðanir”
spurði ég.
Erith brosti. — Hvort hún
hefur! En ég skal ekki sóa tím-
anum i -að segja ykkur frá þeim,
þið mynduð hvort eð er ekki
geta fest það á minnið og Benn-
ings lætur ykkur sreiðanlega
taka eftir sér. Fn fvlgið mínum
ráðum og revnið að komast vel
af við Benninss — ef ykkur
tekst bað. ge+ur lífið hérna á
deildinni orðið nokkuð — frið-
sælt.
■—■ Þetta var aldeib's uppörv-
un, sagði ég við Josenhine, þeg-
ar við Jögðnm af stað til starfa.
'Eg þarf ekki einuneis að taka
tillit til óðs yfirJæknis, heldur
lika flagði í deildarhjúkrunar-
konumynd.
Josephine hló. — Vildir þú
kannski heldur vera komin aft-
ur á forskólann til frú Clark?
— Kæra frú Clark! Hrein-
skilnislega sagt, Josephine, ___
ég vildi sannarlega. ..
— Systir! JökuJköld rödd fékk
okkur til að snúast á liæli. ___
Grönn, dökkhærð, miög lagleg
kona í einkennisbuningi deild-
ai'j júkruiiarkvenna stóð og
liorfði á okkur. Þgr sem þið er-
uð að Icoma beint frá forskól-
anum er ykkur kannski ekki
kunnugt um það, hvernig nem-
endur haga sér á deildunum —
enda þótt ég sé viss um, að
kennslukonan hafi sagt ykkur
það all oft. Eg vil þess vegna
minna ykkur á, að við líðum
ekki, að nemendurnir standi
hlæjandi og fjasandi á göngun-
um. Látið mig ekki sjá ykk—
haga ykkur eins og skólastelp-
ur í framtíðinni.
— Nei, systir, sögðum við
Josephine í kór.
Hún lcit ekki svo lágt, að hún
sæi framan í okkur, en horfði
yfir kappana og spurði: Hvor er
systir Standing?
Eg sagði til mín.
Hún horfði hugsi framan í
mig, en tautaði svo bara: Kapp-
inn yðar er skakkur. Svo gekk
hún fram hjá okkur og inn á
deildina.
Dagarnir liðu einn af öðrum
á ofsa hraða. Fyrsta vikan var
liðin, áður en ég gerði mér ljóst,
að hún væri byrjuð. Josephine
stiklaði um deildina með morg-
un-, hádegis- og kvöld-mat. Hún
skar niður brauð, fyllti vatns-
glös og bar burt óhreinan leir.
Eg híjóp fram og aftur um deild
ina, bjó um rúm, þvoði, þurrk-
aði ryk og pússaði, og hreinsaði
fleiri bekken og koppa en ég
hélt, að til væru í öllum heimin-
um. Eg skipti um vatn á blóm-
unum og iærði fljótt að sýna
hálfvisnuðum blöðum algjört
miskunnarJeysi. Eg gleymdi allt
af að líta á litlu merkimiðana á
vösunum og mundi þess vegna
aldrei, hver átti hvaða blóm. En
þar sem þetta var á karlagangi
skiptu þessir smámunir ekki
ýkja miklu máli, sem betur fór.
Karlmennirnir voru ekki sér-
lega smámunasamix-, hvað blóm-
um viðvék. — Þetta er allt í
lagi, systir, — ég er ekkert á
móti því að fá þessar animón-
ur, þótt þær séu ekki frá kon-
unni minni. Þær eru reglulega
fallegar!
Sjúklingarnir lijálpuðu mér á
allar lundir. Þeir fylgdust ná-
kvæmlega með hinum daglegu
störfum. — Fyrirgefið, að ég
minnist á það, fröken, en þér
eruð ekki búnar að gera hjóla-
stólana hreina og klukkuna
vantar sjö mínútur í níu. Heild-
arhjúkrunarkonan lætur yður
fá orð í eyra, ef þér verðið ekki
búnar klukkan níu. ,
Dag noltkurn hafði einn sjúkl-
inganna kveikt sér í sígarettu
eftir að ég var búin að þvo
öskubaltkana. Granni hans
skammaði hann eins duglega og
Bennings skammaði mig.
Dreptu strax í sigarettunni, lags
maður.
Vesalings maðurinn vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið. Hann
var ný kominn og kunni ekki
hin óskráðu lög. Hvers vegna?
Við megura reykja til klukkan
níu.
— Það má vel vera, sagði
heimavanai’i sjúklingur,, en ef
þú lætur ösku í öskubakkann og
yfii’hjúkrunai’konan eða systir
Bennings kemur auga á það, þá
máttu vita, að systir Standing
fær að vita af því. Þess vegna
reykjum við ekki, þegar hún er
búin að hreinsa öskubakkana.
Sá nýkomni sagðist skilja
þetta og slökkti strax á sígar-
ettunni. Hann lét stubbinn í
skúffúna og svo blés hann ösk-
unni burt. Sést nokkuð, spurði
hann áhyggjufullur á svipinn,
þegar ég kom þjótandi með af-
þurrkunarklútinn. — Eg vil alls
ekki koma yður í vandræði.
5
•— Þakka yður fyrir, — ég
vona, að þér séuð ekki á móti
þessu?
— Alls ekki, systir. Þér hafið
yðar vei’k að vinna og það er
meira en nóg! Hinir kinkuðu
kolli. Hjúkrunarnemarnir strita
daginn út og inn. Og beir stóðu
allir með okkur á móti yfir-
hjúkrunarkonunni og sysur
Bennings.
Hafnarverkamaðurinn Higg-
ins, sem var nýskorinn upp við
botnlangabólgu, vinkaði til mín.
Eg flýtti mér til ha.T,s.
— Get ég gert nokkuð fyrir
yður, Higgins?
:— Ekki fyrir mig. hvíslaði
hann ísmeygilega. 24. Þér
■gleymduð honum, þegar þéx
þurrkuðUð af skermunum. Hann
ér-rykugur og ég sá einmitt, að
yfirhjúkrunai’konan tók eftir
því, þégar hún taldi púlsslögin
í 24. Þér ættuð að þurrka af
honum strax.
>— Guð bléssi yður, Higgins.
Þakkir!
Eg flýtti mér til 24. Systirin
leit upp og kinkaði kolli.
— Gott ég var farin að halda
að þér hefðuð gleymt honum,
sýstir. Hún hélt áfram að telja
púlsslögin og ég blikkaði til
Higgins, þegar ég gekk fram hjá
honum.
—. Hvernig fæi’i um mig, ef
sjúklingarnir gættu min ekki,
sagði ég við Josephine, þegar
við sátum yfir kakói seinna um
daginn.
Þeir segja mér, ef kappinn er
skakkur, ef blettir eru á svunt-
unni minni, livað klukkan er,
hvort yfirhjúkrunaijkonan eða
systir Bennings eru í vondu
skapi og hvað ég hafi gleymt að
gera. Það er eins og að hafa
fjörutíu aukahendur og fjörutíu
aukaaugu. — Eg hef ekki auga
með þeim, heldur þeir mcð ,mér.
Josephine kinkaði kolli. — Ef
ég hef gleymt vatnsglösunum,
segja þeir: Systir, Forbes ætlar
einmitt að fara að sækja vatnið,
yfirsystir Þeir hylma yfir allt um
leið og þeir minna mig á, hverju
ég hafi gleymt.
Ef einhver biður um kakó og
ég gef honum kaffi, sver hann
fyrir, að hann hafi nokkurn tíma
skamms og við værum báðar í
ef systir spyr. Það er sannarlega
undursamlegt, hvað þeir eru all-
ir góðir.
Erith kom þjótandi inn í eld-
húsið. Stelpur! Þið megið ekki
drekka kakóið hérna inni. Klukk
an er orðin margt og yfirsystir
fer að koma.
Josephine sagði, að við ættum
að fara fram í fyrirlestur innan
skamms og við værum báar í
fríi. — Skiptir þá einhverju máli,
hvort við drékkum kakóið hér
eða einhvers staðar annars stað-
ar?
Erith horfði hræðslulega til
dyranna. Á flestum öðrum deild-
um skiptir það ekki máli, en hjá
Bennings er ekki liðið, að nem-
arnir sitji í eldhúsinu. Þið ætt-
uð að koma ykkur burt, áður en
Bennings sér vkkur hérna.
En það var þegar ox-ðið oí
seint. Bennings stóð í dyrunuxn
og horfði á okkur með vanþókn-
un í augnaráðinu. — Þetta er
engin matstofa, sagði hún stutt-
aralega. — Viljið þið gjöra svo
vel, að koma á ykkur köppunum
og hypja yklcur. Josephine lét
frá sér kakókönnuna með
tregðu.
.—■ Afsakið systir, já, systir.
Ilún gekk til dyra og kom um
leið við olnbogann á mér. Eg var
svöng og ætlaði að sloka í mig
kakaóið, en olnbógaskotið varð
. til þess að .kakóið skvettist upp
úr könnunni og ofan á hreinu
svuntuna, sem ég hafði einmitt
sett á mig fyrir fyrirlesturinn.
Josephine greip andann ó lofti.
— Rósa! — Ó, afsakið.
Þetta varð til þess, að Benn-
ings sleppti sér algjörlega. —
Getið þér ekki einu sinni haldið
á kakókönnu án þess að sulla
allt út, systir Standing? Hún
snéri sér að Josephine. — Og
þér, systir Forbes! Hvernig vog-
ið þér yður að nota fornöfn hér
á deildinni? Þér vitið, að það
er bannað. r..
Josephine bað aftur afsökun-
ar — einnig af því að hún sky^íti
kakói á svuntuna mína. — Það
var mér að kenna, systir, ég kom
við olnbogann á henni.
Systir Forbes, sagði Bennings
jökulkalt. — Þér þurfið ekki að
afsaka vinkonu yðar. Eg hef unn-
ið með systur Standing, — hún
horfði niður á svuntuna mína' —
og ég hef þegar komizt að raun
um, að ef unnt er að missa eitt-
hvað eða hella einhverju niður,
þá sér systir Standing fyrir því.
Já, áður . . hún stanzaði í miðri
setningu og andlit liennar gjör-
breyttist, þegar hún leit fram á
ganginn. Hún var sannarlega
falleg, þegar hún brosti svona
blítt og rödd liennar var engil-
mjúk; þegar liún sagði:
— Góðan daginn, herr.x Warr-
ing. Ánægjulegt, að sjó yður hér
aftur! Leið yður vel í leyfinu?
Öllu þessu bætti hún viJ bros-
ið.
Yfirlæknirinn birtist í sirini
skínandi hvítu dýrð að baki
henni og sagði, að hann væri á-
nægður með að vera korninn aft-
ur, að liann hefði haft það gott
í leyfinu og væri nú kominn á
stofugang. Hann leit kæruleysis-
lega inn í eldhúsið, kinkaði koiii
til Erith og horfði í gegn um
mig og Josephíne. Allir iæknar
horfa í gegnum nemendur á
fyrsta ári, — þeir eru einfald-
lega ekki til. Nema þá, ef þeir
hafa óhreinar svuntur. Og þótt
yfirlæknii’inn virti mig ekki við-
lits tók hann greinilega eftir
blettunum á svuntunnx rainni.
Bennings malaði eins og költ-
ur við hliðina á honum. Yfir-
hjúkrunarkonan er með herra
Henry, herra Warring, en kann-
ski ég geti fylgt yður á stofu-i
ganginum? j
Bennings malaði eins og kött-
ur við hJiðina á honuf. Yfir-
hjúkrunarkonan er með h'érira
Henry, hei-ra Warring, en kárin-
ski ég geti fylgt yður á stofu-
ganginum?
Hann sagði, að það væri ágætt
og svo hurfu þau. Erith lokahi
dyrunum í skyndi, svo fór hún
að hlæja. Við Josephine spurii-
um, hvað væri svona hlægilegt.
Erith hristi liöfuðið hlæjandi.
Þið skiljið það ekki .... þið er-
uð of nýjar hérna. En þið hljót«
en þá vil ég vera pabbinn.
j
ALÞÝÐUBLAÐID — 12. júli' 1963 j,l|