Alþýðublaðið - 18.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCIILA ANDREWS
gegn því að halda áfram að haga
mér eins og fífl, — það gæti
komið mér í koll, þótt seinna
yrði.
Hann hugsaði sig um andar-
tak. — Kannski var það rétt af
honum, sagði hann svo vingjárn-
lega.
Einhver kunningi hans kallaði
til hans utan úr salnum og hann
stóð á fætur. Gaman að hitta
ykkur, stelpur. Við siáumst aft-
ur.
Josephine horfði á eftir honum.
Eg vildi óska, að við værum ekki
nemar á fyrsta ári, sagði hún
og andvarpaði. Eg vildi óska, að
við gætum farið á þetta ball.
— Getum við það ekki af því
að við erum á fyrsta ári? Þetta
skil ég ekki. Hún sagði, að það
■ kæmi ekki til greina. Tugir ó-
skrifaðra laga banna það. Erith
sagði mér það.
Eg brosti. — Jæja, ég get ekki
sagt, að ég syrgi það. Við þekkj-
um engan hérna, sem mundi
dansa við okkur.
— En, Rósa mín, — við þekkj-
um þó þennan Bill Martin núna.
—- Og það gera allar hjúkrun-
arkonurnar á siúkrahúsinu, það
máttu vera viss um. En ég vildi
ekki koma til Bennings morgun-
inn eftir langt ball. Eg verð að
fara snemma ■ að bátta, ef ég á
að geta staðið mig á deiidinni
á daginn. Og ég er ekki eins í
fótunum og ég var. Samt verð ég
að viðurkenna, að ég vild'i, að
1 - ég gæt' vérjx ftnvq á "“Offlum á
þessu balli og séð yfirlækninn
svífa um gólfið með Bennings.
Ef ég bara fengi að sitja á stól
■ og horfa á þau.....
Josephine fékk nvja hugmynd
.... Kannski er það þess vegna,
sem Benriings hefur ekki minnzt
á það, að það leið yfir þig. Kann-
ski hann hafi sagt henni frá
ævintýrinu og svo boðið hcr.ni á
ballið .... og þá hefur hún orð-
ið svo glöð. ....
Þetta e.r dálítið langsótt —-
finnst mér, — en kannski þú haf-
ir samt rétt fyrir þér. Það er
sannarlega merkilegt, að hún
skuli ekkert hgfa minnzt á þetta.
Og þar sem þau eru kunningj-
ar, lilýtur hún að vita.....
— Já, og hann getur ekki boð
ið neinum nema yfírhjúkrunar-
konu eða deiidarhiúkrunarkonu,
og hún er langlaglegust af þeim.
_ Hvers vegna eru honum
settar svo þröngar skorður? —
Gæti hann ekki boðið nemunum?
— Guð í himninum, — nei,
það er ómögulegt. Hún var svo
skelfingu lostin á svipinn, að ég
gat ekki gert að mér að hlæja.
Nemendur og læknar lifa í tveim
ólíkum heimum. Það vita allir.
Siðir .. reglur .. hvað sem þú
kallar það.
— Ágætt, sagði ég . . og það
merkilega var, að þá meinti ég,
það sem ég sagði! —
í vikulokin hafði Josephine
alveg skipt um skoöun.
— Hún gæti ekki verið svona
andstyggileg, ef hún væri ham-
ingjusamlega ástfangin. Rósa, —
mér hefur greinilega skjátlazt.
Hverri svo sem yfirlækninum
10
hefur boðið á ballið, hefur Benn-
ings ekki orðið fyrir val'.nu. Hún
verður verri og verri með hverj-
um degi.
__ Þú átt við, að hún verði
verri "Og verri með hverjum
klukkutíma. Eg hengdi k.ápuna
mína upp á ganginum fvrir utan
deildina.
— Ó, guð, — hún er að kalla
á mig. Hváð gleymdi ég að gera,
áður en ég fór á fyrirlesturinn
— Systir Standing, — þvotta-
húsið er til skammar fyrir alla
deildina. Þurrkuðuð þér rykið af
efstu hillunum? Nú, þá hlýtur
það að vera illa gert. Gerið það
strax aftur.
Nokkrum mínútum seinna kom
hún inn í þvottahúsið. Það er
ryk ofan á sýruskápnum. Þér
verðið að þurrka það af, áður en
þér hefjið daglegu stórfin.
— Já, systir, mér þyk.ir þetta
leitt, systir, sagði ég afsakapdi.
Hálf tíma seinna kom hún út
í eldhúsið. — Systir Standing.
Ætlið þér að eyða öllum degin-
um í að skammta sjúkliimmum?
Hvenær ætlið þér að láta yður
lærast að vera svolítið hraðvirk-
ari?
Um kvöldið féllst Erith jafnvel
á, að Bennings hefði gengið of
langt. — Eg veit, að hún hefur
aldrei haft dálæti á nemum, en
nú keyrir alveg um þverbak. —
Henni er alveg sérstakiega upp-
sigað við þig, Rósa. Það er greini»
legt. Þú skalt reyna að forðast
hana og hugga þig með þvi, að
þú kemur þér vel við yfiriijukr-
unarkonuna, — og það er ,iún,
sem skrifar umsögnina r.m þig,
en ekki Bennings.
— Guði sé lof fyrir það! En
segðu mér, — hvernig á ég að
geta forðazt hana? Hún er eins
og skugginn.minn.
Erith brosti með meðaumkun
í svipnum. — Já, ég.hef tekið
eftir því. En kannski geturðu
samt dregið þig í hlé. Það er vel
þess virði, að reyna það og auk
þess getur ekki verið, að þú
dagir uppi á bessarj deí’d. Fyrr
eða síðar verður þú Hutt.
Eg féllst á að bað væri nolckur
huggun — fræðiiega séð.
— En það versta er, að ég
kann svo ágætlega við rnig á
þessari deild. Mér geðiast ág.et-
lega að yfirhjúkrunarkonunni og
siúklingarnir eru englar. - - Þeir
voru það sannarlega. Það var
eins og þeir yrðu bet.ri og betri
með hverjum degi, sem leið, —
os þeir hjálDuðu mér á alla
mögulega vegu. — Svstir Stand-
ing! — Eg vona, að vður mis-
]tki ekki, að ég minni yður á, ;,ð
klukkan er að verða átta. en bér
eruð ekki búnar að taka dagblöð-
in ennbá.
— Systir Standins. Fvj-írgefið
að ég ónáða yður, fröken, — en
bér glevmduð afburrkunarklútn-
um í hjólastólnum hiá númer 18.
Það er bezt fyrir yðnr að taka
hann, áður en hún sér íann.
— Viliið þér að és hreinsi
öskubakkana, svstir Stauding.
Eg skal gera það vel. Mér svn-
ist vður ekki mundu veita af ör-
lítilli hjálp eins og núna er að
gera.
Róberts, fyrsti sjúklingurinn,
sem ég fylgdi niður i skurðstof-
una. var einkavinur minn, stoð
og stytta. Þessi stutta ferð til
og frá skurðstofunni hafði bund-
ið okkur órjúfandi vinarböndum.
Ef ég gleymdi einhverju var Ro-
berts fyrstur til þess að taka
eftir því. Eg treysti alveg á lág-
róma röddina, sem saaði: ,.Syst-
ir Standing, — andartak” .. og
ég fór aldrei af deildinni án þess
að spyrja hann fvrst: Roberts,
hef ég gleymt einhverju núna?
Hann var ekki orðinn vel hress
eftir uppskurðinn. Hann var ó-
svikinn Lundúna-búi, Þ'till og
horaður, gráhærður, þótt hann
væri ekki fullra fiörutíu áia er.n.
Hann kvartaði aldrei, en var allt
af kátur og hress á hverju sem
gekk. Hann stundi aldrei nema
í svefni. Þess vegna kom það
illa við mig, kvöld eitt, þegar ég
var að þurrka af skápnum hans,
að sjá, að liann kveinkaði sér.
Eg lagði frá mér afþurrkunar-
tuskuna.
— Hafið þér óþægindi í skurð-
inum, Róberts, — eða eruð þér
með höfuðverk. Hann brosti. —
Það er allt í lagi með mig, systir,
ég er bara eitthvað dapur í kvöld.
Ég trúði honum ekki og sagði
honum það. Eruð þér vissir um,
að þér séuð ekki með verki ein-
hvers staðar? Saumurinn var
tekinn í dag, — var það ekki?
Hann kinkaði kolli. — Jú, það
gekk ágætlega.
— Hvað er þá að, Rcberts,
sagði ég hægt.
geta forðist hana? Hún cr eins
Hann hikaði dálítið. — Nú,
jæja, ef ég á að vera hreinskil-
inn, systir, .. þá er ekki svo
gott að segja .. ég finn ekki
beinlínis til, en .. Systir Stand-
ing! Bennings stóð við fótagafl-
inn. — Þér ættuð að þurrka ryk-
ið af náttborðunum, en standa
ekki hér og blaðra við sjúkling-
ana! Vilduð þér taka það til at-
hugunar! Yfirhjúkrunarkonan
biður kvöldbænina eftir fimm
mínútur og þér eruð ekki bún-
ar að hreinsa öskubakkana.
Eg snéri mér að henni. — Af-
sakið, systir, en ég spurði Ro-
berts bara, hvernig honum liði.
Hún horfði kuldalega á mig.
— Systir Standing! Eg og yfir
hjúkrunarkonan erum hér til að
líta eftir siúklingunum. Þér er-
uð alltof óreyndar til þess að
ónáða siúklingana með óþörfum
spurningum. Viljið þér gjöra svo
vel og einbeita yður í framtíð-
inni að því, sem þér eigið að
gera, þá getið þér kannski ein-
hvern tíma lokið verkum af á
réttum tíma. Hún gaf mér ó-
blítt augnatillit um leið og ég
fór. Svo færði hún sig upp að
höfðagaflinum og framkoma
hennar gjörbreyttist. — Hvernig
líður yður svo, Róberts, spurði
hún með þeirri silkimjúku rödd,
sem hún beitti á karlmenn. —
Líður yður betur núna, þegar bú-
ið er að taka sauminn? Vanhag-
ar yður um eitthvað?
Roberts horfði sviplaus á
hana. — Mér )íður ágætlcga, —
systir Bennings. — Þakka yður
fyrir?
Hún þreifaði á slagæð hans,
kinkaði kolli og fór svo. Eg fékk
ekkert tækifæri til að tala meira
við Roberts í þetta skipti. Eg
vann skylduverkin í döpru skapi.
Vissulega var ég óreynd, en ég
hafði einhvern veginn á tilfinn-
ingunni, að Roberts dyldi eitt-
hvað með sjálfum sér. Um leið
vissi ég, að Bennings var dug-
andi hjúkrunarkona, og ég veitti
þvi athygli, að hún horfði öðru
hvoru rannsakandi á hann. Hún
mundi fljótt taka eftir því, ef!
eitthvað væri öðru vísi en það
átti að vera og að hann ætlaði
að fara að segja mér, að það
þjakaði hann annað og meira en
dapurleiki.
• Eg hugsaði um þetta fram og
aftur á meðan ég beið eftir því
að yfirhjúkrunarkonan kæmi og
bæði kvöldbænina. Ætti ég að
minnast á þetta við hana? -—
Fyndist henni ekki bara, að ég
væri kiánaleg og framhleypnis-
leg? Eftir því, sem Bennings
sagði í áheyrn allrar deildarinn-
ar, mundi yfirhjúkrunarkonunni
finnast það, — en ætti ég að
láta það á mig fá. Yfirhjx'ikrun-
arkonan mátti segja, hvað, sem
hún vildi, — ég hafði tekið á-
kvörðun.
En ég fékk ekkert tækifæri til
þess að tala við yfirhjúkrunar-
konuna. Strax og hún var búin
að biðia bænina livarf hún. Eg
hugsaði ekki um annað en þetta
yfir matnum og strax og ég var
búin að borða flýtti ég mér upp
á deildina án þess að gefa mér
tíma til að hugsa um það, hvað
ég ætti að gera og segja, þegar
ég kæmi þangað.
Það var dimmt og kyrrt þar.
Yfirhiúkrunarkonan sat við borð-
ið sitt og skrifaði skýrslu fyrir
næturvaktina. Eg stanzaði í dyr-
unum til þess að gá að þvi, —
hvort Bennings væri þarna enn-
þá. Hún var einmitt hinum meg-
in í stofunni. Eg tók af mér kapp-
ann og gekk inn.
Yfirhjúkrunarkonan leit upp
frá skýrslugerðinni. — Hver er
þar? spurði hún næturvaktina.
— Nemi á fyrsta ári, systiv
Standing.
Eg gekk að borðinu. Yfirhjúkr
unarkonan horfði ergileg á mig.
— Hvers vegna eruð þér
komnar, systir Standing. Eg hélt
að þér ættuð frí það, sem eftir
er.
— Já, systir, en .. ég v^ssi
ekki, hvernig ég átti að hálda
áfram. ^
— Gleymduð þér cinhver ju-, í
skýrslunni til systur Bennings?
spurði hún.
Já, systir. Það er að segja ,.
nei, systir. Það er vegna R(ji-
berts, stamaði ég.
— Hvað er með Róberts, syst-
ir. Rödd yfirhjúkrunarkonunnijr
var ekki uppörvandi.
— Dísa, þú færð nákvæmlega 20 sekúndur til þess að fara
úr vestinu mínu og taka af þér hattinn minn.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 18. júlí 1963 15