Alþýðublaðið - 30.08.1963, Blaðsíða 2

Kltstjórar: Gísll J. Ástþórsson (áD) og Benedilct Gröndal,— AðstoSarritstjóri
Björgvin Guðmundsson. - Fréttastjóri: Sigvaldi Hjálmarsson. — Símar
14 900 — 14 902 — 14 903. Auglýsingasími: 14:906 — Aðsetur: Alþýðuhúsið.
— Prentsmiðja Alþýðublaðíáns. Hverfisgötu 8-10. — Áskriftargjaid kl. 65.00
6 mánuði. I lausasölu kl. 4 00 eint. Útgefandi: Alþýöuflokkúrinn.
Ftalsisgangan
FRELSISGANGAN í Washington í fyrradag
var óvenjulegur stórviðbutíður. Það hefur ekki
gerzt síðan á kreppuárunum, að hundruð þúsunda
;af borgurum Bandaríkjanna flykktust til höfuð-
borgarinnar til að sýna vilja sinn í deilumáli, sem
varðar alla þjóðina. Kreppugöngurnar mættu vopn
aðri mótspyrnu yfirvalda, enda var afstaða lands-
stjómar til þeirra mála önnur en afstaða Kennedys
forseta til frelsismála blökkumanna.
Nú er talað opinskátt um „byltingu blökku-
:manna“ í Bandaríkjunum. Þeir eru — með aðstoð
imikils hluta hinna hvítu landsmanna — að gera
lokasókn til jafnréttis. Hafa blökkumenn á síðustu
áratugum, nánar tiltekið síðan á valdaárum Frank
lin Delano Roosevelts forseta, bætt stórkostlega
lífskjör sín og menntun, og þeir krefjast nú þess,
sem þeir eiga ófengið í mannréttindum.
Rétt er að minnast þess, að Bandaríkjamenn
'háðu fyrir hundrað árum frelsisstríð negranna. Þá
vann málstaður frelsis og jafnréttis kynþátta sinn
mesta sigur undir forustu Abraham Lincolns for-
seta.
Síðan eru liðin 100 ár og hefur réttindamálun
um miðað alltof hægt áfram, þótt margir áfangar
hafi náðst. Suðurríkjamenn hafa verið og eru
valdamiklir í landsmálum. Þeir hafa hvað eftir
annað ráðið úrslitum um forsetakjör, og margir
forsetar hafa hliðrað sér hjá því að fjandskapast
við þá með því að taka upp málefni blökkumanna.
Af þessum sökum sýna Kennedy-bræður pólitískt
hugrekki með því að styðja af alefli málstað hinna
hörundsdökku og gera sitt til að leysa endanlega
þetta veigamikla vandamál. Því miður hefur stað-
ið á þinginu, og er vonandi að svo verði ekki lengi.
Þjóðviljinn i vanda
ÞJÓÐVILJINN á erfitt með að verja þá stað-
reynd, að hann er orðinn málgagn hátekjumanna.
Þó reynir ritstjóri blaðsins að útskýra, hvers vegna
blaðið berst fyrir enn hærri tekjum fyrir verk-
fræðinga, en minnist varla á Dagsbrúnarmenn eða
aðrar lágtekjustéttir dag eftir dag.
Enda þótt verkalýðshreyfingin geti unað sér-
menntuðu fólki launa, sem eru í samræmi við
menntun og ábyrgð þess, hlýtur hækkun á tekjum
þess að fara eftir aðstæðum íslenzks þjóðfélags og
mótast af því, að hér er minna um stéttaskiptingu
pg sérhagsmuni en annars staðar. Virðist flestum,
sem kjaradómur sé allgóður áfangi, og sízt ástæða
til þess fýrir verkalýðsblöð að berjast nú fyrir
hærri launum verkfræðinga — en gleyma hinum
láglaunuðu. Þetta hefur Þjóðviljinn þó gert.
4 — W.......................... .............
2 30. ágúst 1963 — ALÞÝÐUBLAðlÐ
Framh. af 4. síáu
farið með íþróttaflokkum Glímu-
félagsins Ármanns í keppnis- og
sýningarferðir viða um lönd. Hafa
Ármenningar jafnan vakið á sér
athygli fyrir glæsilega íþróttagetu
og hefur þetta reynzt hin bezta
landkynning. Hann hefur verið í
íþróttavaliarnefnd í fjölda ára og
í Laugardalsnefnd, sem hefur liaft
á hendi forystu um byggingu hinna
miklu íþróttamannvirkja í Laugar-
dal. Þá hefur Jens staðið fyrir
byggingu íþróttaheimilis og leik-
vangs Ármanns við Sigtún hér í
borg. Öll þessi störf hefur Jens
rækt með sínum alþekkta dugn-
aði og samvizkusemi og á íþrótta
hreyfingir honum mikla þakkar-
skuld að gjalda.
Árið 1956 gerðist Jens starfs-
maður Fræðsluskrifstofu Reykja-
vikurborgar o l hcfur hann þar um-
sjón með öllum leikvöngum ungl-
inga og barna í borginni, og fjölda
annarra mála, sem varða heill æsku
lýðsins.
Fyrir störf sín í þágu íþrótt-
anna hefur Jens verið sæmdur ís-
lenzkum og erlendum heiðurs-
merkjum.
Eg leyfi mér fyrir hönd hinna
mörgu vina og íþróttaunnenda að
færa Jens hinar hjartanlegustu
hamingjuóskir á þessum heiðurs-
degi hans og óska þess, að hann
megi enn um langt skeið starfa að
æskulýðs og íþróttamálum. Jens
er giftur hinni ágætustu konu, frú
Þórveigu Axfjörð, og eiga þau tvær
mannvænlegar og uppkomnar
dætur, sem báðar eru giftar.
Þorsteinn Hjálmarsson.
Bílasala Matthíasar.
úrvfilsvdrur
Höfðatúni 2
Sími 24-540.
MIKIÐ ER RÆTT um lóðaút-
hlutanir og hefur ruunar alltaf
verið. Sumir menn virðast hafa
greiðan aðgang að lóðum, ekki að
eins undir eitt hús heldur heilar
blokkir. Gömlu lóðimar eru mjög
dýrar og hef ég skrifað um það,
cn fólki hefur blöskrað. Hins veg
ar hefur gleymst að geta þess, að
flestar þessara lóða hafa eigend-
urnir upphaflega fengið fyrir ekki
neitt eða svo að segja ekki neitt.
ÉG FÉKK BRÉF um þessi mál
og þá rifjaðist upp fyrir mér mik-
ill hitadagur í bæjarstjórn út af
lóðasölu. Þá var verið að selja
loðir nálægt höfninni og Alþýðu-
fiokksfulltrúarnir börðust eindreg
ið gegn því að selt væri einstakl-
ingum bæjarlandið. Xhaldið var í
m.eirihluta og það réði. en Alþýðu
flokkurinn beið ósigur. Þá voru
látnar fyrir ekkert eða sama sem
ekkert lóðir, sem nú kosta tugi
milljóna. Við erum því í dag, allir
sem einn að borga fyrir mistök og
skammsýni íhaldsins fyrrum. Bréf
ið, sem ég fékk, fer hér á eftir:
B. Br. SKRIFAR á þessa leið:
„Þessar svokölluðu eignarlóðir,
sem bærinn á“, sagði ICnútur Zim
sen borgarstjóri 1916, er honum
mislíkaði kröfuharka og yfirlæti
eins lóðareiganda. Knútur vissi
sem var, að allar byggingalóðir í
Reykjavík höfðu verið iátnar end
ui'gjaldslaust í vpphafi. Réttlætis
kennd hans krafðist þess, að ímynd
að'ur réttur einstaklings til lands
ætti að víkja fyrir rétti og þörf
bæjarfélags og þjóðfélags.
MÉR HAFA OFT dottið þessi
orð borgarstjórans í hug, þegar
borgarstjórnin er að kaupa „eign-
ailóðir" fyrir milljónir árlega. Og
þegar þjónustutæki þjóðarinnar,
Seðiabankinn, keypti húseignina
Framh. á II. síðu