19. júní - 01.05.1919, Blaðsíða 6

margar hespur lilaðar í einu, eru þær dregnar
upp á langan og sterkan spotta, laus lykkja
bundin um hverja hespu með dálitlu milli-
bili, spottaendarnir eru bundnir saman og
lykkjunni smeygt á prik, sem liggur yfir lit-
unarpottinn. Þessi lykkja verður að vera svo
löng að hún togi ekki hespuna upp úr leg-
inum, og hægt sé að hreifa hana í pottinum.
Hankabandið, og annað band sem hespurn-
ar eru vafðar með, verður að vera vel rúmt,
annars litast ekki undir því.
3. Vatnið, sem litað er í, verður að vera
svo mikið, að vel rúmt sé á litunarefninu,
annars er hætt við að það verði flekkótt.
Hæfilegt er að hafa 16—18 lítra af vatni á
500 gr. af bandi. Aldrei má sjóða í litunar-
pottinum, þegar það sem lita á, er látið of-
an í hann, suðan er tekin úr pottinum, með
því að láta í hann ögn af köldu vatni. Suð-
an á að vera hæg og jöfn, og litunarefnið á
sífeldri hreyíingu, best að hafa kollótt prik
til að hreifa með.
4. Þegar búið er að lita, er það sem litað
hefir verið venjulega látið kólna i litunarvatn-
inu, þá er það fyrst þvegið úr köldu vatni,
síðan úr volgu sápuvatni, og síðast skolað úr
mörgum köldum vötnum, undið vel og þurk-
að í forsælu.
5. Það, sem lita á tekur betur móti litn-
6