Alþýðublaðið - 08.09.1963, Blaðsíða 15

væri alltaf hreinskilinn við mig.
Hann hafði verið svo þægur, þeg
ar hann var lítill . . . var það mín
sök. að hann var að verða að
þrjózkum, illa vöndum strák?
Ég veit ekki, hvar við eigum
að taka tíu pund, elsku Harry
minn, sagði ég hægt. Flora þarf
að fá nýja skó og þykka kápu og
þú þarft að fá skyrtu og sokka,
er það ekki? Tíu pund er mikið
fé. Bara, þegar mig vantar þau,
sagði Harry heiftarlega og gekk
yfir að arninum, Ég er sá eini,
sem aldrei fæ neitt 1 þessari fjöl
skyldu. Ef ég fer ekki í þessa
ferð vita allir, hvemig á því
stendur, — og ég sem er efstur
í teikningu. Herra Grieg bjóst
við mér . . .
Hann þagnaði skyndilega og ég
sá mér til skelfingar, að drengur
inn var kominn með tárin í aug-
un. Doris hélt áfram að lesa bók
ina, sem hún var alltaf að laum
ast með undir borðum þvert of-
an í boð mín og Flora ýtti frá sér
disknum, stóð upp og fór út.
Flora þoldi ekki rifrildi og kaus
auðveldustu leiðina til að koma
sér hjá erfiðleikum, — það var
að yfirgefa staðinn.
Satt að segja flaug mér í hug,
að það væri freistandi að feta í
fótspor hennar. Það var skringi
legt, en aldrei fyrr hafði mér
fundizt fjölskyldan erfiðari en
einmitt nú. Hvernig í ósköpun-
um, hugsaði ég með mér, á ég
að geta séð fyrir þeim öllum, þeg
ar þau gera svo háar kröfur?
Harry gæti farið að vinna eftir
eitt eða tvö ár, en ef þessi lista
áhugi lians var á einhvern liátt
alvarlegur, hafði ég þá rétt til
að neyða hann til vinnu sem
hann hafði andstyggð á allt sitt
líf? Ég hafði þegar rætt málið
við herra Grieg og ég vissi, að
hann áleit efnivið í stráknum.
— Harry er dálítið ragur, sagði
liann við mig, síðast, þegar ég
kom á skólasýningu, en ég held
að það sé fremur vegna þess að
hann skorti hvatningu en hæfi
leika. Þér vitið það frk. Martin,
að foreldrum hættir til að sýna
lítið umburðarlyndi, þegar börn
in sýna fyrst áhuga á listum.
Hann hefur áreiðanlega hæfi-
leika, — en hann skortir að-
hlyhningu og ' hvatningu. Hann
er líka of tilfinningaríkur fyrir
minn smekk, — of gjarn á að
móðgast, ef fundið er að við
hann eða ef verk hans eru gagn-
rýnd á einhvem hátt. Ef liann
leggur út á þessa braut, — en
þáð þýðir áralangt nám — þá
er ég viss um, að hann verður
fær um að endurgjalda allan
kostnaðinn.
Én, hvað gat ég gert? Hve
oft hafði ég ekki farið í gegnum
alla okkar búreikninga og leitað
að einhverri smugu? Eftirlaunin
sem mamma fékk voru ekki mikil
og þótt Gran hefði dálítinn styrk
nægði það ekki fyrir þörfum f jöl
skyldunnar. Við áttum húsið, —
það var reyndar bót í máli, — en
allt um það, — það var erfitt
að halda þessu gangandi og laun
mín var naumast unnt að minn
ast á. Þau sögðu lítið. Auk þessa
var ég alltaf að reyna að leggja
eitthvað fyrir til giftingarinnar,
— eri samt sem áður virtist þenn
an dag lengra í giftingu okkar
Peters en nokkru sinni fyrr.
Ég fór að taka saman diskana
og sagði Doris að sækja sér
svuntu og rétta mér hjálparhönd.
Hún brosti til mín á þann hátt,
sem engin er fær um nema hún
og strauk höfðinu blíðlega við
handlegg minn. —
— Ég vildi, að ég mætti vera
að því, Shirley, sagði hún áköf,
en ég lofaði upp á æru og tru,
að ég skyldi mæta snemma í skól
anum í þessari viku, af því að
ég er umsjónarkona og ég á að
sjá um að taflan sé hrein, tekið
til á kennaraborðinu og nóg blek
í blekbyttunum og . . .
Flora var komin út í garð til
að ná í blóm handa kennslukon-
unni sinni og Harry var rokinn
burt í fússi. Ég greip uppþvotta
stykki og flýtti mér eins og ég
gat við uppþvottinn..Öðru hvoru
gaut ég hornáuga til klukkunn-
ar, því að ég mátti ekki verða of
sein. Þegar ég var búin að ljúka
af uppþvottinum og gæta að eld
inum, búa um Grannie og svo
framvegis leit ég inn til mömmu
Hún lá á bakinu og starði upp í
loftið. Það var ekki búið að draga
frá glugganum og það fór illa í
rúminu eins og hún hefði ekki
átt svefnsama nótt. í fyrsta sinn
eftir lát föður mfns fann ég til
óþolinmæði gagnvart þessari von
lausu sorg, þessari viðurkenn-
ingu á glötuninni. Ef hún hefði
aðeins reynt að herða sig upp og
taka á sig ok lífsins að nýju. —
Ég minntist óljóst þeirra orða,
sem nýi læknirinn hafði notað
daginn áður. Hvað sagði hann?
Þér verðið *að kenna þeim að
taka aftur á sig ok lifsins . . . nei
rneir en það . . . að njóta þess . .
En hvernig var unnt að hafa
nokkur áhrif á hjarta, sem sýnd-
ist jafn dáið og sá, sem það
syrgði? Ég dró frá glugganum
og hún sneri sér að mér, brosti
dálítið og
að nýju.
Ég er með höfuðverk, sagði
hún lágt, — ég held, að ég verið
hérna svolítið lengur.
Ég skildi eftir pott á vélinni,
sagði ég. Þú lítur kannski eftir
því, sem í honum er. Það ætti
að nægja handa þér og Grannie.
Ég kem eins snemma og ég get
í kvöld. Er þá allt í lagi?
Auðvitað, Shirley. Mér finnst,
að þú ættir ekki að vinna svona
baki brotnu, elskan. Hún sneri
sér aftur að mér og kvíði lýsti
sér í svip hennar. Janice var að
segja mér, að ýfirhjúkrunarkon-
an væri vinnuhörð og mér finnst
þú hafa meira en nóg að gera
hérna heima, svo að þú ættir
ekki að þurfa að slíta þér út
þarna á sjúkrahúsinu. Það er
ekki éins og þú fáir svo miklð
kaup . . .
Það er meira en við mundum
hafa, ef ég hætti -að vinna,
mamma, sagði ég óþolinmóð og
sá,, að andlit hennar lokaðist
eins og blóm í frosti. Ég kyssti
hana að skilnaði og þótt ég hefði
andstyggð á sjálfri mér á þeirri
stundu, er ég lokaði dyrunum
var einhvern veginn léttara yfir
mér, þegar ég lagði af stað upp
hæðina. Janice var að koma út
úr hliðinu, þegar ég kom þangað
og ég kallaði til hennar, svo að
við gætum orðið samferða.
Mér þykir leitt, að ég gat ekki
komlð í gærkvöldi, sagði hún eft
ir drykklanga stund. Ég var með
svolítinri höfuðverk, svo að ég
fór snemma að hátta. Ég vona,
að þér hafi verið sama.
Já, ég hafði nóg að gera, sagði
ég. Peter kom ekki heldur, svo
að ég gat lokið ýmsu af.
Þú gerir alltof mikið fyrir þau
öll sömul, sagði hún og léit á
mig. Ég sá, að roði breiddist yfir
laglegt andlit hennar. Ég veit
ekki, hvernig stendur á þessu,
Shirley. Ég sagði við Peter um
daginn . . .
— Peter er sjálfur búinn að
segja nóg í þessu máli, sagði ég
ískalt. Mér finnst þið öll vera
með nefið niðri f því, sem ég
geri bæði lieima og í sjúkrahús
inu, — en enginn virðist samt
sjá neina leið til úrbóta.
Ég vissi, að ég hafði sært
hana, — auðvitað. Eftir nokkra
þögn hélt ég áfram.
— Fyrirgefðu, — ég vaknaði
í vondu skapi í morgun, _____ ég
veit ekki hvers vegna. En satt
að segja kemur það dálitið illa
við mig, þegar fólk er að fárast
yfir því, að ég geri það, sem ekki
er unnt að komast hjá að gera.
Hvað mundir þú segja Jan . . .,
að ég ætti að yfirgefa fjöldskyld
una einn góðan veðurdag og láta
þau sjá um sig sjálf.
— Ef þú elskaðir Peter byirj
aði hún, — en þagnaði og snar
stanzaði. Ég stanzaði einnig og
sneri mér öskureið að herini.
— Sjáðu nú til, sagði ég hægt.
Þú ert meðal minna elztu og
beztu vina, Janice, það veiztu
sjálf. Ég minnist þess ekki, að
ég hafi nokkurn tíma blandað
mér í einkamál þín, — og ég
væri fegin, ef þú sýndir mér þá
nærgætni að leyfa mér að lifa
mínu lífi eins og mér hentar.
Ég elska Peter, og hann elskar
mig, og hvorugt okkar efast um
þá staðreynd. Peter skilur ástand
ið til fullnustu — það væri líka
annað hvort — eftir öll þessi
ár. Ég lofaði pabba að sjá um
mömmu og börnin, og ég geri
það eftir beztu getu. Ef Peter
elskaði mig eklci, heldurðu þá,
að hann hefði sýnt þá þolinmæði
að bíða mfn svona lengi?
— En lætur hann sér vel
líka að bíða von úr viti?
— Já, sagði ég stuttaralega.
Þú veizt það eins vel og ég, Jan.
Peter hefur verið ástfanginn af
mér, síðan hann var sjö ára, —
það ættir þú að vita, þú varst
alltaf með okkur? Við skulum nú
láta þetta útrætt. Hvemig líður
frú Chrips?
— Þú þarft ekki að skipta
um umtalsefni, sagði hún mildi
lega, en með óvenjulegan þrá-
keldknissvip á laglegu andlitinu.
Ég veit, að mér kemur þetta
ekki við, — eins og þú varst
einmitt að segia, — en ég hirði
ekki um það. Ég hef fylgzt með
þér lengi, og mér þykir vænt
um þig, Shirlev. — hún roðn-
aði svolítið — Ég held að eng-
inn í þessum heimi hafi verið
mér eins mikiis virði og þú — þú
og fjölskylda þín. En upp á síð-
kastið hef ég verið að velta því
fyrir mér, Shirley, að þetta er
ekki eins og það á að vera. Það
er hvorki ákjósanlegt né eðli-
Terylene
glyggatfaldaefni /
Breidd 110 — 150 — 210 r
Spun-Rayon efni
í buxur og pils
Ódýr sæng-urvenaléreft
Sængurveradamask.
Borðdúkadamask.
Servíettudamask.
Léreft,
vaðmálsvend
Sloppanælon
hvítt-blátt
Handklæði T
gott úrval
Blúndur
og alls konar smávara
Póstsendum.
Verzlunin
Anna Gunnlaugsson,
Laugavegi 37.
legt, hvernig fjölskyldan treyst
ir á þig. Mér þykir vænt um
mömmu þína. Það kom svolítið
gráthljóð í röddina, — þegar
öllu er á botninn hvolft er hún
sú eina raunverulega móðir, sem
ég hef haft af að segja um æv-
ina, — en hreinskilnislega sagt,
Shirley, — er hegðan hennar
ekki eigingirnileg? Hún er ekki
raunverulega veik.
— Allir í þorpinu eru mér
sammála, sagði ég kuldalega.
Hún er ekki með kransæðastíflu
eða krabbamein eða eitthvað
--- v>úíkrunarkonurn-
tuf gætuð gkllgrelnt og skrifað
niður a skýrslur. En hún þjáist
af sjúkdómi, sem læknisfræðin
þín veit enn tiltölulega lítið um
— hjártasorg.
— Ef allir þjást af hjarta
sorg, hættu að lifa, yrði skrítið
að vera í veröldinni, sagði Jan-
ice. Ég ásaka þig, Shirley, að
nokkru um veikindi mömmu þlnri
ar. Ef þú værir ofurlítið hlédræg
■ari, létir allt róa, þá jmði -ein-
hver að taka til hendinni, gkjl- t,-
urðu það ekki? £
Þótt kona missi manninn sinn,
hefur hún engan rétt til að fórna r
fjölskyldu sinni á altari sorgar- i
innar. . . .
Ég þoli þetta ekki. Ég hafði
heyrt þetta allt áður, næstum i
sömu orðin af vörum Pener. Qg j
GRANNARNIR
— Getið þið ekki látið einhver annan mann bera út póst-
inn heim til mín. Hundlnum mínum líkar nefnilega alls ekki
við þann sem gerir það núna.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 8. sept. 1963 1$
I