Alþýðublaðið - 01.12.1963, Qupperneq 15

réttarhöld á miðvikudaginn,
sagði hann. Umsókn okkar um
frest var vísað frá.
— En þetta er hræðilegt, sagði
ég.
-— Að minnsta kosti afar
slæmt, svaraði Dahl. Við erum
samt sem áður enn ekki búin að
tapa málinu. Enn eru tveir dag
ar til miðvikudags, það getur
ýmislegt skeð á þeim tíma. Þar
að auki getum við aftur sótt um
frest á miðvikudaginn.
Á miðvikudaginn var glaða-
sólskin, þegar við Harry geng-
um inn í réttarsalinn á Konungs
bakka. Lögfræðingarnir Bahl og
Ðahlberg tóku á móti okkur á
tröppunum.
— Hafið þið heyrt fréttirnar,
spurði Dahlberg.
— Hvað þá?
— Læknarnir hafa gefið lög-
reglunni leyfi til að yfirheyra
Söru. Hún verður yfirheyrð
strax á morgun.
— Á morgun? Hvað gagnar
það, ef Fylgia fær erfðaskrána
viðurkennda í dag?
— Segið þetta ekki, ungfrú
Nohr, Aðeins skýrsla lögreglunn
ar getur gert út um málið.
Lögfræðingur Fylgiu, Pjell-
son, virtis svo sannarlega álíta
að málið væri klapað og klárt.
Hann gekk fram hjá okkur ásamt
Fylgiu, þau voru á leið inn í
réttarsalinn. Hann horfði dramb-
samlega og sigrihrósandi á okk
ur. Fylgia var aftur á móti föl
og taugaóstyrlc. Hún vai- með
dökka bauga undir augunum,
eins og hún hefði ekki sofið í
margar nætur. Réttarsalurinn
var fullur af forvitnum áheyr-
endum. Ég leit í kringum mig,
og sá að dr. Hammar, Anita og
Henrik sátu á fyrsta bekk í saln
um. Á öðrum bekk sátu Nanna
og Evald ásamt nokkrum öðrum
af vinnuf'ólkinu á Nohrsetri.
— Vertu hnarrreist, Rauð-
lietta, sagði Harry og hló. Þetta
gengur áreiðanlega vel.
Réttarþjónn birtist í dyrun-
um: — Er herra Tajt Korzack
staddur hér, sagði hann.
-— Hann situr þárna, svaraði
Harry, og benti á Tajt.
— Herra Tajt Korzack?
— Það er ég.
Réttarþjónninn lækkaði róm-
inn. Við heyrðum ekki hvað Iiann
sagði, en það lilýtur að hafa ver
ið eitthvað mikilvægt, því að ég
sá, að Tajt fölnaði.
Fylgia leit þýðingarmiklu
augnaráði á hann.
Tajt sagði eitthvað við hana,
en fór síðan út með réttarþjón
inum.
— Ég verð að komast að því,
livað er á seyði, hvíslaði Hari-y
og stóð á fætur. Hann var ekki
nema fáeinar mínútur í burtu.
— Sara er dáinn, hvíslaði hann
og stundi.
9. KAFLL
—■ Tillögunni um frestun á
málinu er hér með vísað frá,
sagði dómarinn. Réttinum
finnst ekki nægileg ástæða til
þess.
Ég andvarpaði og hallaði mér
aftur í sætinu. Nú var öll von
úti. Sara var dáin. Sannleikur-
inn um morðið á ömmu, og Iiinni
dularfullu erfðaskrá færi senni
lega í gröfina með henni.
Tajt var fyrsta vitni, sem var
yfirheyrt. Hann hafði rétt slopp
ið inn í réttarsalinn aftur, áður
en yfirheyrslur byrjuðu. Hann
svaraði öllum spurningum skýrt
og greinilega. Davið var næsta
vitni. Hann var ekki jafn skýr
í máli og Tajt, Þegar lokið hafði
verið við að yfirhejTa hann, reis
Dahlberg á fætur.
— Ég vildi gjarnan fá leyfi
réttarins til að rannsaka hjóla-
stólinn, sem vitnið situr í, sagði
hann. Þetta er sá hjólastóll, sem
stóð við rúm frú Nolir sálugu,
þar sem erfðaskráin fannst. Hún
fannst á milli baksins og setunn
ar. Það er ómögulegt, að skjal
ið hafi runnið þangað niður af
sjálfsdáðum. Því hlýtur að hafa
verið troðið þangað. Ég bið ykk
ur þess vegna að taka vel eftir
spurningu minni: Var hin aldna
frú Nohr fær um að koma erfða-
skránní fyrir á þessum stað? Og
í öðru lagi hvers vegna vildi
hún fela erfðaskrána? Og það
á slíkum stað sem þessum. Hvers
vegna?
Það lék enginn vafi á því, að
þarna hafði Dahlberg komið með
mikilvæga spumingu. Dómarinn
kallaði á næsta vitni. Það var
Fylgia. Hún var svartklædd, og
framganga hennar afar áhrifa-
mikil eins og vanalega. Hún
mundi öll smáatriði í sambandi
við erfðaskrána. Hún romsaði
svörunum upp úr sér, eins og þau
væru utanbókarlærdómur. Síð-
asta vitnið var rithandarsérfræð
ingurinn, prófessor Konráð Lönn.
Hann virtist mjög sjálfsörugg-
ur, og svaraði öllum spurningum
skýrt og greinilegá. Þetta var
greinilega maður, sem var því
vanastur að borin væri virðing
fyrir honum. Kjellson lögfræðing
ur byrjaði yfirheyrsluna með því
að undirstrika hversu þekktur
maður prófessortnn væri í sinni
grein. Hann sagði, að hann hefði
verið rithandarsérfi-æðingur í
mörgum stórmálum. Einnig
hefði hann kennt við háskóla í
Englandi, og hjáipað Scotland
Yard í tveimur málum.
— Fylgiu hefur tekizt að
krækja sér í ágætan lögfræðing,
tautaði Harry.
Ég kinkaði kolli, og horfði á
Kjellsson. Ég var löngu búin að
gefa upp alla von.
Lögfræðingurinn reis á fætur,
og snéri sér að prófessor Lönn.
— Lönn prófessor, sagði hann.
Þér eruð sem sagt vissir um, að
skjalið, sem liggur hérna fyrir
framan yður sé skrifað og undir
skrifað af hinni látnu frú Nohr?
— Já.
— Þér skrifið í skýrslu yðar
um málið, sagði nú Dahl lög-
fræðingur, að þér hafið komizt
að þessari niðurstöðu eftir að
hafa borið erfðaskrána samar
við þrjú bréf, sem frú. Nöhr haf'
skrifað lækni sínum rétt áður
en hún dó.
— Það er rétt, svaraði Lönn.
— Hver lét yður frá þess
bréf?
— Ég mótmæli þessari spur:
ingu, sagði Kjellson.
Það ríkti grafarþögn í réttar
salnum. Dómarinn hugsaði si;
um, en svo sagði hann: — Mó
mælin eru ekki tekin til greina
Þessi spurning getur leitt af sér
nýja og mikilvægari spumingu.
— Ég skal gjaman svara því,
sagði Lönn. Ungfrú Fylgia Nohr
I
i
sendi mér bréf þessi í pósti.
— Herra prófessor, sagði Dahl.
Áður en þér hófuð rannsókn á
bréfunum . . . rannsökuðu þér
þá nokkuð hvort þau kynnu að
vera fölsuð?
— Ég mótmæli, hrópaði Kjeli
son. Þessi spurning er grófasta
móðgun við skjólstæðing minn.
— Herra dómari, sagði Dahl,
þetta á hvorki að vera móðgun
eða ákæra. Ég leitast aðeins við
að draga fram allt, sem gæti ver
ið mikilvægt í málinu.
— Mótmæli ekki tekin til
greina, sagði dómarinn.
— Lönn prófessor, sagði Dahl.
Útveguðuð þér sönnun á því, að
bréfin væru ófölsuð, áður en þér
báruð þau saman við erfða-
skrána?
— Ég gekk auðvitað út frá því
sem gefnu, að bréfin væm óföls-
uð, svaraði prófessorinn.
— Þér genguð út frá því, en
þér vissuð það sem sagt ekki?
—— Nei.
— Lönn prófessor sagði
Dahl eftir stundarþögn. Þér skrif
ið í skýrslu yðar, að þér hafið i
rannsakað bréfin, sem yður voru i
sendi, og að þér séðu viss um, ’
að erfðaskráin sé ófölsuð. Er |
það ekki rétt hjá mér?
— Jú. j
— Álítið þér enn þá, að
skýrsla yðar sé byggð á vísinda-.
legum og lögfræðilegum grund-j
velii? .
Prófessorinn svaraði engu.
— Ég bið um svar, sagði Dahl
hvasst.
— Ég hefði ef til víll átt að i
skrifa i skýrslu minni, sagði
prófessorinn órólega, að ég væri
viss um að erfðaskráin væri ó-
fölsuð . . . ef bréfin væru það!
— Svar yðar er ekki nógu-
greinilegt, prófessor Lönn. Ég
bið yður um að svara mér skýrfc
og greinilega. Er dómur yðar
byggður á vísindalegum og lög-
frægðilegum grundvelli? Já, eða
nei?
— Ég verð að játa . . .
— Já, eða nei, endurtók Dahl
hvasst.
— Nei, svaraði prófessorinn.
— Þú verður að reyna eitthvað annað en barnasögur, pabbL
Ég er eklært syfjuð ennþá.
ANP WHSN HS 15 SS.TI-ED.
so steve is csAoy when
THS-ElðHTK-fclNö SUS LEAVE5
AI/iéNS. I:CRDELPHI... ctjh
youg BUS SWKK \
£A P.LY, CCLON EL l
HEKE'E YOURTICKETÍ
C’CCD NlöhT-AND .
ÍTT ÖCOD Ll'CN ! v-rfjí
ISTHIs Y'OH/you'SE- THIS IS V
0W[ 5EAT TIIE MAN PEALLY I
j__æTAKENI I Bm?£0 ■ AN £X- Á
— 2 yfe IhlTO...- , 'HEEIENCS,
—,/"'1 ísnY it?
coL.CANyoNvyoup
CONTACT IN PELPNI
WILL KNOW yoU BY
^---, EIGHT... ■K<
I'/VI PEKA
LAMKE7H
Sá sem hafa á samband við yður í Delfi
þekkir yður f sjón. Þér eigið að þekkja
hann á því, þegar hann scgir. „Þetta er al-
veg stórkostlegt fýrir mann, sem aldrei hef
ur farið út fyrir landssteinana.
— Bíllinn fer snemma. Hér er farmið-
inn, góða ferð og gangi yður vel.
— Stebbi er tiibúinn, þegar bíllimi legg-
ur af stað. Þegar liann er búinn að koma
sér fyrir. . . Er þctta sæti upptekið? Þér
eruð maðurinn, sem ég rakst á. Þetta er
alveg stórkostlegt. Ég heiti Deka LambetlL
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 1. des. 1963 15
THE RECOÖNITION i..
SIGNAL WILL BE WHEN
THE AGENT SAYS''THIS
IS PEALLY AN EXPEKIENCE
' FOB SOMcONÉ WH0 HAS
NEVER BcFDRE BEEN OUT-
l SIDE THEOLD HOME ,
SfeSí' ETATE " mtt
rHANKS.