Eimreiðin - 01.09.1917, Blaðsíða 15

'37
gjörðu hvað cftir annað við stéttina, en ætíð var hún rifin. Jörundur
hreppstjóri kærði skólasveina, og voru allir kennarar á hans máli, nema
dr. Scheving, hann stóð með piltum. Svo varð' rimman hörð, að
komið var að því, að »decimera« skólann (þ. e. að reka úr skóia
tíunda hvern pilt)'; en það var víst dr. Scheving, sem aftraði því.
Svo varð æsingin mikil, að Björn Gunnlaugsson varð svo reiður við
Scheving, að þann sagði: »Ég skal taka skrínuna þína, Scheving, og
kasta henni út á Svið«. (Scheving bjó í litlu timburhúsi, sem kallað
var »Skrínan«, >Svið« er alþekt fiskimið á Faxaflóa).
1 þetta mál komst Bjarni Thórarensen, sem þá hefur líklega verið
settur stiftamtmaður. Bjarni var strangur við pilta, en Scheving var
þeirra stoð. Hann sagði við Bjarna Thórarensen: »það er ekki til
neins þetta fyrir þig, Bjarni, þeir láta aldrei undan. Éú veizt«, bætti
hann við, »að ég hefi ekki elskað nokkurn mann eins og þig og
stúdentinn, sem stal frá mér bókunum í Kaupmannahöfn«. í’á svaraði
Bjarni: »Farðu bölvaður, Scheving!«. Enginn vissi, hver þessi'stúdent
var, sem bækurnar tók.
Skólapiltar höfðu sitt fram, og ortu svo brag úm Jörund hrepp-
stjóra. Hafði séra G. ort. Scheving var þeirra skjól og skjöldur.
Ekki hef ég þessar sagnir um stéttarmálið beinlínis frá séra Guðm.
sjálfurú, því ekki man ég til, að það bærist í tal okkar á milli.
Séra Guðm. var, eins og áður er á vikið, ódæll í skóla; sáu
kennararnir þann kost vænstan, að setja hann umsjónarmann, og sagði
séra G. mér, að enginn skólasveina hefði verið sér eins baldinn og
faðir minn; honum hefði þótt svo gaman að stríða sér og hleypa sér
upp. Þegar séra G. kallaði pilta úr bekknum, hefði faðir minn horft á
sig og sagt: »Já, þú ert »inspector«, og setið kyr. Séra G. sagði
mér, að föður mínum hefði gengið illa skólalærdómur, og hefðu sumir
haldið, að það væri fyrir gáfnaskort, en það hefði ekki verið, heldur
af leti við skólanámið. f’orgrímur gullstniður hafði haft föður minn
tímunum saman að tefla skák við sig, þegar hann átti að vera að
læra lexíur sínar. Faðir minn var góður skákmaður og reiðmaður,
en séra G. hvorugt. Það sagði séra G., að faðir minn hefði átt betri
æfi á Bessastöðum en hinir piltarnir, því Í’orgrímur gullsmiður hefði
haldið hann vel í skáktímunum. í’egar séra G. bauð föður mínurn í
glímu, bauð faðir minn honum í skák. Það sögðu menn, sem þektu
þá bræður á yngri árum, að séra G. hefði verið glímnari, en faðir
minn sterkari. Þessi staka var ort um þá:
Guðmundur og góður Jón eru þeir um ísafrón
göfugir Torfasynir, álitnir ei linir.
Einatt hafði systkinum séra G. þótt gaman að stríða honurn og
hleypa honum upp; gat hann aldrei varast brögð þeirra, var nokkuð
trúgjarn.
Einu sinni á Breiðabólstað var hann sokkinn niður í skriftir, sat
þar innan við stofuborð en Magnús bróðir hans var fyrir framan
þorðið og var að nudda bandprjón, þangað til hann var orðin brenn-
heitur; þiður svo séra G. að geyma hann, meðan hann skreppi út.