Alþýðublaðið - 14.02.1964, Blaðsíða 15

fólki, sem lagði sig niður við að
kynnast því, hvað ég er dásam-
leg sál.
— Hann er ritstjóri „Bare“,
sagði ég.
Henni brá í brún: — Ó, guð —
— Þú sagðir honum ekkert
mikilvægt, var það?
— Nei, nei. Auðvitað gerði ég
það ekki. En hann var alltaf að
reyna að veiða upp úr mér eitt-
hvað um Anny. Eg hefði átt að
skilja það. Ó, Nieholas, ég hefði
mátt vita það. Þarna stóð ég og
hélt að hann væri að tala við
mig vegna minna eigin verð-
leika, en hvað kemur svo upp
úr kafinu? Hann er ritstjóri
,,Bare“. Þetta er vegna ættar-
bölvunarinnar. Hún hefur fylgt
mér frá fæðingu.
Eg ætlaði að ganga tií Pam,
en á leiðinni tók ég eftir mömmu,
Ronnie og Sylviu, sem voru að
tala við þekktan slúðurdálkahöf-
und. Og ekki nóg með það, við
hliðina á þeim tvísté Robinson
lögreglufulltrúi.
Eg reyndi að skýla mér í mann
þrönginni, en varð of seinn.
Mamma hafði tekið eftir mér, og
benti mér að koma til sín.
— Nickie, elskan. Komdu og
lieilsaðu upp á Gloriu.
Gloria var slúðuardálkahöfund
urinn. Við Delight gengum til
þeirra. Mamma sendi lögreglufull
trúanum töfrandi bros.
—. Nickie, Delight, þetta er
yndislegi lögregiufulltrúinn, sem
hefur hjálpað Ronnie svo mikið
á þessum eífiðu tímum.
Eg gat ekki hugsað mér að
standa augliti til auglitis við lög
reglufulltrúann. í stað þess snéri
ég mér að Ronnie. Hann var á-
mátlegrj enn nokkru sinni f>’rr,
Maður gat ímyndiað sér, að hann
liefði verið sviptur tólf eiginkon
um, sem allar hefðu verið honum
dýrmætari en öndin í brjósti
sér. Sylvia La Mann stóð við
lilið hans, Ijómandi lagleg og
virðuleg.
Gloria, sem var alltaf einstak-
lega alúðleg en athugaði um leið
alla með röntgen augum, heilsaði
okkur með mátulega miklu af
því áhugaleysi, er við áttum skil-
ið. Svo greip hún um handlegg
lögreglufulltrúans, eins og til að
sýna hvað hún væri mikið inn-
undir hjá lögreglunni, og snéri
sér að Ronnie.
— Ronnie, elskan. Þú veizt,
að okkur blaðahaukunum þykir
öllum mjög vænt um þig, og við
finnum öll til með þér í þinni
• miklu sorg. En við verðum öll
að standa okkur f starfi okkar,
og það er ein grein, sem liggur
mér þungt á hjarta. Þú mátt ekki
halda, að ég sé svona harðbrjósta,
en allur heimurinn bíður eftir
þessari grein. Hvað gerist næst?
Hefurðu tekið ákvörðun? Hver
á nú að leika Ninon de Lenclos?
Eg leit á mömmu. Hún var
jafn falleg og virðuleg og alltaf,
og vissi nákvæmlega hvað hún
átti að gera. í augum hennar var
baráttuglampi, sem ég vissi að
þýddi — NÚNA. Mamma hefði
greinilega ákveðið að nú væri
sbaður og stund til að tilkynna
umhciminum hver ætti að leika
Ninon.
Nú sá ég í einum svip hvað
ij5) JÍ>) 'f)
'o) „--o)
það voru mikil mistök af okkur
að segja henni ekki frá heimsókn
lögreglufulltrúans. Hvað hafði
lögreglufulltrúinn ekki sagt?
— Þetta um Ninon de Lenelos
fullvissaði mig um' að þetta væri
bara vitleysa.. Ég get ekki ímynd
að mér að Anny Rood þurfi að
myrða til að fá hlutverk.
Ef til vill hafði Hans frænda
tekizt að blekkja hann. Ef til
vill hafði hann ekki tekið eftir
förunum eftir Tray. En . ; . . en
. . . Ó, mamma, það verður þú,
18
sem fellur í gröfiná. Mér leið
hræðilega illa. Eg er viss um að
ég hefði ekki komið upp nokkru
orði, þó á mig hefði verið yrt.
— Svona nú. Gloria hló glettn
islega. Það er engin ástæða til
að halda þessu leyndu, kæri
Ronnie.
Ronnie leit helzt út fyrir að
geta dottið dauður niður þá og
þegar. Eg bjóst ekki við öðru
en að grafararnir yrðu kvaddir
til baka til að taka aðra gröf.
— Ja . . . stamaði hann. Ja.
Eg sá að mamma var að undir
búa sig undir mikla sýningu.
— Manima, stundi ég lágt.
Enginn veitti mér athygli, því
að nú gekk Sylvia La Mann hnar
reist fram og sendi Gloriu og lög
reglufulltrúanum töfrandi augna
ráð.
— Ronnie, elskan. Ég er viss
um, að það er allt í lagi að segja
þeim frá því, er það ekki? Eg
á við, ef til vill er þetta einmitt
rétta stundin. Og þar að auki er
Gloria kær vinur okkar — mjög
kær — og lögreglufulltrúinn hef
ur verið svo alúðlegur við okk-
ur.
Ronnie tudraði eitthvað óskilj
anlegt. Sylvia lyfti blæjunni með
grönnum hanzkaklæddum fingr
um og leit á Gloriu.
— Gloria, elskan. Það er ekki
bara vegna myndarinnar. Það þýr
miklu, miklu meira á bak við
það. Það er vegna Normu. Við
Ronnie erum bæði viss um að sá
hefði verið vilji Normu. Og það
er það eina, sem skiptir nokkru
máli. Þannig er þetta, elsku
Gloria. Auðvitað hef ég tekið
það nærri mér, að valda öllum
þeim, sem ég hafði lofað að
vinna með vonbrigðvun, en ég
ætla samt að gena það. Ég ætla
að leika Ninon. Ó, ég veit, að
ég get aldrei gert það eins vel
og Norma, aldrei í lifinu, en ég
ætla að reyna að gera mitt bezta,
vegna minningar hennar.
Eg leit skelfingu lostinn á
mömmu. Hún stóð sig með ágæt-
um. Það sáust engin svipbrigði á
andliti hennar.
Það hlaut að vera óþolandi fyr
ir Gloriu að vera stödd í síma-
lausum kirkjugarði, þegar svona
fréttir bárust. Hún skimaði óþol
inmóð í kringum sig,
— Þú staðfestir þetta, Ronnie,
spurði hún. — Ég get látið
þetta á þrykk út ganga?
Ronnie gerði örvæntingarfuUa
tilraun til að brosa.
— Já, Gloria. Þetta er rétt.
Sylvia hefur verið svo væn að
taka að sér að leika Ninon de
Lenclos.
Gloria skildi strax, að hér var
um gullnámu að ræða. Hún þreif
í Sylviu og dró haha að bUnum
sínum, sem hefur áreiðanlega ver
ið búinn radartækjum og þumal
skrúfum. Við hin stóðum þegj
andi eftir. Mér fannst tíminn
standa kyrr. Loks rauf lögreglu
fulltrúinn þögnina: — Jæja,
ungfrú Rood. Ég verð víst að
kveðja yður.
Hann kvaddi mömmu, Ronnie
ogog Delight með handabandi,
en þegar röðin kom að mér, lagði
liann handlegginn um axlir mér
og dró mig af stað með sér.
Hann nam ekki staðar fyrr en
við leiði konu nokkurrar, sem
samkvæmt legsteininum, hafði
heitið EUza M. Bunthorne. Á leið
inu war hnetusmjörskrukka með
þrenningargrasi.
— Þið sögðuð ekki móður
þinni frá nafnlausa bréfinu,
spurði hann.
— Nei.
— Gott. Það hefði verið synd
að vekja henni áhyggjur að ó-
þörfu. Hann hélt enn um axlir
mér. — Á ég að segja þér nokk-
uð?
— Hvað?
— Ég ætla að trúa þér fyrir
lögregluleyndarmáli. Ef til viU
getur það komið þér að gagni síð
armeir, ef þú skyldir einhvem
tíma lenda í viðureign við lög-
regluna. Kvöldið, sem ég kom
til ykkar, sagðist ég aldrei hafa
tekið mark á nafnlausa bréfinu.
Það var ekki satt. Auðvitað bentt'
allt til þess, að dauði ungfrú Del'
anay hefði verið slys. Vínflösk-;
ur faldar i herberginu hennar og-
aUt það. En lögreglumaður ver8
ur að hafa augun opin. AuðvitaS
kemur stundum fyrir, að mann-
neskja detti úr stiga og háls~
brotni, en það er afar sjaldgæftt
Og leikkonur — það er erfitt aS
henda reiður á leikkonum, eða
finnst þér það ekki, sonur sæll?
Þegar ég fékk bréfið, runnu á
mig t\'ær grímur. Ef til viU var
eitthvað tU í þessu. Ef ég nú ttt
dæmis sæi það í blöðunum- ein-
hvem daginn, að Anny Rood ættl
að leika Ninon de Lenclos ....
Hann klappaði mér á bakið.
— Já, sonur sæll, þannig hugs
aði ég. Þú skalt aldrei treysta
vingjarnlegum lögreglumannl,
mundu það. Hami andvarpaðL
•— Sylvia La Marni fær hlutverk
ið. og það rekur endahnútihn &
Normu Delanay mállð. Það et
nú það, Hugsaðu þér hvað fyrir
sögn eins og þessi hefði vakið
mikla athygli og aflað mér frægð
ar: Robinson lögreglufultlrúl
sviptir grímunni af Anny Rood,
morðingja Normu Delanay. O-
jæja, þetta er ekki alltaf jafn
spennandi.
Hann hló glettnislega, sl6 enn
einu sinni á öxl míng og hvarf
á milU leiðanna.
Uss, það er brúðkaupsdagurinn ykkar í dag pabbi.
?^STAyoNTHAT<
DECK ANP TgyÁi
TO EVAPE í >
OVER... pVV
WHILE ON ÁNOTHEE HE AL-ER.TS THE
TUKK-ögEEIC FleHTER TE4M WH/CH HA5
&EEN ON A'TPAININO' AAI5SION NEAR
THE BORPEe...C
THE REP FIOHTER WA5TEP PRECIOU5 AA/NUTE5-
FOLLOWINð THE WRONO VALLEY IN THE LoNELY
TURKISH HILLS — BUTNOW HE SWINúS INTO THE
COPPECT ONE... ANP SFOTS THE TINY, UIMBERIN®
TÉANSPORT FAR POWN THE RIVER...
Stebbi fær nú aðvörim um hvað í vænð-
um er. Jafnframt er haft samband við flug
menn grísku og tyrknesku þotanna, sem
voru á „æfingaflugi" yfir Utu.
Flugmaður Mig-þotunnar hefur eytt dýr
mætum mfnútum í að lcita að vél Stebba.
En svo breytir hann mn stefnu og skyndi-
lega sér hann vélina framunðan. 1
— Þú svitnar Mark Leef. Mér IíSur sv#
ágætlega.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ —14. íebr. 1964 151