Alþýðublaðið - 14.08.1964, Qupperneq 8

í>AÐ er ekki á hverjum degi
að blaðamönnum er boðið í dýr-
indis veiðiferð. En þegar það hef
ur átt sér stað hafa þeir yfirleitt
ekki látið á sér standa, að skrifa
igreinarkorn um veiðiförina, hvort
sem hún hefur tekizt, vel eða illa
Annars er einn stór kostur við
veiðiferðir, en hann er sá að hægt
er að segja lesendum frá þeim
stóra sem maður missti, a. m. k.
Með öðrum orðum var ég svo
heppinn að fá tækifæri til veiði
skapar í Eyrarvatni í Svínadal, en
það er í fyrsta sinn sem sú gæfa
veitist mér, að halda á stöng við
silungsveiðai;.
Eftirvæntingin er því mikil þeg
ar lagt er af stað og veiðihugur
inn fylgir í kjölfarið. Við kom-
um að Eyrarvatni í bliðskapar-
verði, klukkan fimm, e. h. sl.
þriðjudag. Það er fallegt við Eyr-
arvatn, umhverfis eru kjarrivaxn-
ar hlíðar, en reyndar heitir kjarr
ið sunnan við vatnið, Vatnaskóg-
ur. Þar eru sumarbúðir K.F.U.M.,
sem alltaf eru fullsetnar sumar-
larjgt af fríakum drengjum úr
Reykjavík og víðar. Þarna fá þeir
tækifæri til að lifa heilbrigðu úti-
lífi, við leiki og störf. Þarna er í-
þróttaleikvangur og þeir hafa báta,
sem þeir róa út á vatnið. Þeir
höfðu flatbytnur og einnig
reru þeir á kanóum, svipuðum,
sem indíánar notuðu í „den
tíð“. Tveir voru á og reru með
stuttum árum, knékrjúpandi, ann
ar aftur í en hinn fram í. Að
sjálfsögðu eru þeir drengir sem
út á vatnið fara, í bjargvestum,
en sú varúðarráðstöfun er alltof
sjaldgæf hérlendis, og ætti reynd
ar að banna fólki að fara út á
vatn á smákænum, án slíkra bjarg
vesta.
Fyrr en varir erum við komnir
langt út á vatn, enda er auðróið,
báturinn góður og skriðmikill
og vatnsflöturinn sléttur.
Það kemur í minn hlut að róa
fyrsta spölinn, en bátasfélagar mín
ir renna spúnum í vatnið. En það
er annars bezta að segja lesend-
um nöfn þessara ágætu manna.
Skipstjórinn heitir Ari. Sigurfinns
son, en hann er aðéins sex ’ ára
gamall, lætur sér nægja skips-
stjórnina og hefur því ekki veiðar
færí meðferðis' Fiskiskipstjórinn
heitir Haraldur Korneliusson, 14
ára, alvanur veiðum í þessu vatni
og því sjálfkjörinn í fyrrgreint
embætti. Kokkurinn heitir Berg-
þór Sigurðsson og er að læra gull
smíði í frístundum hjá Hreini M.
Jóhannssyni, gullsmið, sem er
vélamaður um borð. Til þess að
undirritaður væri ekkj embættis-
laus í fjörinni, var honum leyft að
kalla sig háseta og þótti honum
að vonum mikið til þeirrar upp-
hefðar koma.
Þeir kasta spúninum af mikilli
kúnst, draga inn á hjólinu og slaka
á víxl. — en ekkert gerist. En
hvað er að tarna, stökk ekki lax
úr kafi í fluguleit. svo til við nef-
ið á okkur, og þarna annar, „þetta
var dólpungsurriði, það er ég viss
um“, segir Hreinn. „Eðá var það
lax líka. Það er greínilegá líflegt
í vatninu núna, hann vakir, það
er auðséð, já hann vakir“.
„Uss, ekki hafa svona hátt“,
segir Bergþór. Þegar ég fór með
honum Leif upp í vatn í fyrra,
kenndi hann mér að róa hljóð-
laust og hann sagði mér líka að
maður yrði að steinhalda kja . . .
hm, pas po, hann Ari er svo lít-
ill“.
Svona er bollalagt og málið rætt
fram og til baka, það vantar að-
eins að hann bíti á.
„Skyldi hann vera nýkominn úr
mat, eða hvað?“ spyr Hreinn, eu
býst ekki við svari og heldur á-
fram, „máske maður ætti að
skipta um spún“. .
Síðan skiptir Hreinn um spún
og það er auðséð að hann kann
á því lagið. En silungurinn vill
ekkert frekar nýja spúninn og
mönnum finnst fiskurinn illa
kunna gott gð meta. Svo skiptir
Hreinn um sæti við mig og nil
skal maður renna, eða réttara
sagt, kasta. Stöngin sem ég fékk
að láni er ekki kaststöng, endal
alltof löng, árinni kennir illúr ræð
ari. En ég kasta nú samt, með
glæsilegri sveiflu. Þeir beygja sig
niðurundir botn í bátnum, en
spunninn flýgur af stað. En hann
er ekki lengi á fluginu, lendir u.þ.
b. f mm metra frá borðstokknum,
Það er lítið gagn í þessu og ekki
um annað að gera en reyna aftur
og nú tekst ögn betur til en í fyrra
skiptið.
Við erum komnir vatnið á enda
og ekki um annað að gera en snúa
Við og halda til baka. Bergþór tek.
ur við af Hreini og rær af kunn-
áttu og festu. Það er eins og við
manninn mælt. Hann er vart fyrr
kominn undir árar en fiskur tekur
á .hjá mér og svo til í sömu andrá
á færi Haraldar. Við spólum inn,
kampakátir yfir árangrinum. Ekki
er bleikjan stór sem hefur álpazt á
minn krók, en Haraldur fær áll-
sæmilegan urriðagogg, en báðum
íiskunum er lógað. Sennilegasta
ástæðan fyrir morðinu á- ’minúnv