Alþýðublaðið - 14.08.1964, Side 15

! — Já, en mér er alvara, herra
Duluth. Fulltrúinn yðar er nýbú-
inn að tilkynna að allt sé upp-
selt. Hann . . .
— Já, en hvernig? Ég var
smám saman farinn að hafa betri
stjórn á mér, og atburðirnir tínd
ust fram í minningu mína, hver
á fætur öðrum.
1 Allt, sem skeð hafði kvöldið
áður, stóð mér skýrt fyrir hug-
skotssjónum. Ég gat skilið allt
— bara ekki þetta. Þetta var of
ótrúlegt. — Þetta getur ekki ver-
ið rétt. Þetta er jú brjálæði.
Wessler — þér ætlið þó ekki að
segja mér, að hann sé þegar kom
inn á fætur aftur?
— Nei, það er hann því miður
ekki, hr. Duluth. Hefðuð þér ekki
sýnt af yður sannan hetjuskáp
í gær, þegar þér slökktuð eldinn,
þá hefði hann vafalaust ekki lif-
að af þessa hræðilegu árás, sem
hann varð fyrir af morðingja
George Kramers. Eins og sakir
r standa, verður að gera á honum
minni háttar heilauppskurð
vegna höfuðsársins, þannig að
hann verður frá vinnu um óákveð
inn tíma. Þó að ég efist ekki um
að hann mnni ná sér aftur, er
ég hræddur um að þér getið ekki
reiknað með honum í þetta leik-
rit.
' Ég óskaði, að hljómsveitin
hætti að ssila, svo að ég gæti
heyrt dálítið betur.
! — Svo að við frumsýnum sem
sagt án Wesslers, sagði ég. — Þér
megið ekki reyna að telja mér
1 trú um það. Það er ómögulcgt,
það er . . , Ég þagnaði andartak,
sneri mér að Lenz og greip ákaf-
ur um harjdlegg hans. — Þér
getið ekki hafa gert það! Ég kýs
fremur að deyja, en leyfa það.
Þér verðið að koma í veg fyrir
sýninguna, stanzið þau! Mig
dreymir ekki um að láta Roland
Gates, það viðbjóðslega skrið-
dýr . . .
! — Nei, herra Duluth, Roland
Gates Ieikur ekki í þessari sýn-
ingu. Lenz hló ánægjulega. —
Ég er hræddur um að hann geti
yfirleitt ekki leikið í neinu leik-
riti nú sem stendur.
.1 Nú mundi ég eftir livernig ég
hafði slegið til hans kvöldið áð-
ur, þegar ég staulaðist út úr leik-
húsinu. Gleði mín var svo mikil,
að ég gleymdi öllu öðru. — Svo
að ég hitti þá? Það var knock
' out?
, — Ég verð aftur að leiðrétta
yður, herra Duluth. í gærkvöldi
voruð þér því miður ekki fær um
að miða almennilega. Þér reynd-
uð að vísu,. en yður mistókst. Það
var herra Gates sjálfur, sem sá
um afganginn. Það virðist svo
sem húsvörðurinn hafi gengið á
milli ykkar til að hindra bardag-
ann. Höggið, sem Gates ætlaði
yður, hitti hann i staðinn, þannig
að hann missti meðviíund og
tvær tennur. Clarke, lögreglufull
trúi kom í sömu andrá til leik-
hússins. Ég sagði við hann nokk-
ur orð viðvíkjandi hegðun Gates,
og fckk hann til að handtaka
hann fyrir götuóeirðir. Hann fær
líklega að sitja inni um tíma.
■ Þetta voru dásamleg tíðindi,
blátt áfram dásamleg. Þetta sýndi
að enn var til dálítið af réttlæt'
| í veröldinni. En svo hætti ég að
hugsa um Gates, oð sneri mér
aftur að hinu mikla vandamáli.
— En hver, í guðs nafni, leikur
þá hlutverk Wesslers?
Á þessu andartaki dofnuðu ljós
in í hljómsveitargryfjunni. Bak-
sviðs var bumba barin, tónarnir
úr „Kátu ekkjunni“ dóu út og
við tók eftirvæntingarfull þögn.
Dr. Lenz lyfti hendínni íil
merkis um að hann vildi ekki
segja meira á þessu spennandi
65
I
frdsað mig, guð má vita hvenær
og guð má vita frá hvaða bar.
Hún hafði ekið með mig til Elk-
ton, hún hafði gifzt mér, hún
háfði hresst mig það við, að hún
gat komið mér aftur til leikhúss-
ins’— og lífsins. Allt þetta hafði
hún gert, og nú sat hún þarna á
sviðjnu og hóf sýninguna eins
og ekkert hefði gerzt. íris, sem
fyrir tveimur mánuðum síðan,
hafði aldrei á ævi sinni stigið
fæti sínum á leiksvið, þreytti nú
sina frumraun og þurfti þar með
aðyganga í gegnum þann stærsta
hreinsunareld, sem til er í lífi
leikkonu.
íris Duluth var hraustur
géður stríðsfélagi,
,,;iÉg beygði'mig áfram í stóln-
u01- Eftir fáeinar sekúndur átti
Kirchener að koma i-nn. Hlut-
-v?rk Kirchners var það hlutverk,
sébi leikritíð stóð eða féll með
- og það var hvorki leikið af
Conrad Wessler eða Roland Gat-
..CS" Aldrei á- ævi minni hef ég
. .fundið til slíkrar skelfingar og
kviða, og þegar íris stóð á fæt-
tir frá arniaum og gekk yfir að
hlutverkinu. Þér ætlizt til að
hann hafi ábyrgð á því. Og hann
— hann er ekki með öllum
mjalla.
— Þér megið ekki æsa yður
svona upp, herra Duluth. Ég játa
að með þessu legg ég í nokkra
áhættu, en hún er ekki svo mik
il. Þér vitið sjálfur, að Wessler
heppnaðist að losa hann við per-
sónuklofninginn, þegar hann
neyddi hann til að þekkja sig.
Síðan hefur von Brandt breytzt
mikið. Hann er næstum fullkom
lega heilbrigður — ég segi næst-
og
andartaki. Teppið var dregið
hægt frá, svo að pennsylvániu
þýzka heimijið kom í ljós, bað-
að ljósum. Ég hélt mér fast í
stálbríkurnar, ég var utan við
mig af taugaóstyrk, og mig svim
aði.
Sýningin á „Ólgandi vötnum" ^l**™^**™. me.rkið- Nú'
var byrjuð. Leikritið, sem ég átti
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREIN SUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16733.
um, því ég vona að hann nái
fullri heilsu eftir kvöldið ;í
kvöld. Það var aðeins eitt, sem
herra von Brandt vantaði til að
verða aftur. eðlilega lieilbrigður.
Hann varð að fá æðstu ósk sína
uppfyllta, hann varð að leika á
leiksviði og fyrir áhorfendur.
Þessi sorglegi atburður, sem kom
fyrir herra Wessler, hefur gefið
hálfbróður lians tækifæri til að
endurheimta andlega heilbrigðl,
sína. Ég vona, að hann bjargi
ekki aðeins leikritinu, heldur líka
sjálfum sér.
Þetta hljómuðu bara sem innaii
tóm orð í eyrum mínum, óskilj-
anleg orð úr kennslubók í sálar
fræði. Fyrir.tæpri viku hafði ég
séð Wolfgang von Brandt ráðast
á bróður sinn í algjöru æðis-
kasti, ég hafði séð sterka hjúkr
unarmenn þera hann út, froðufell
andi og æpandi. Þetta var það
eina, sem ég vissi um Wolfgang
von Brandt. Og nú stóð hann
þarna og lék í leikrinu mínu fyrir
fullu húsi áhorfenda. Ég, Peter
Duluth, bar ábyrgð* á hvernig
þetta ævintýri endaði. -
Ég þorði varla að horfa á svið
ið. Ég horfði stöðugt niður á
gólfið í stúkunni, meðan raddirn
ar kliðuðu áfram niðri á svið-
inu. Ég gat greint hinar ýmsu
raddir — íris, Theo, Gerald. Og
svo fjórða röddin, sérkennileg,
sterk, þýzkar áherzlur: Rödd
Wolfgangs von Brandts.
Ég veit ekki, hvað þessi óhugn-
anlega spenna varði lengi. En
loksins rann upp fyrir mér, ajð
leikritið gekk ljómandi vel, eng
átti Kirchener að koma inn.
alla mína framtíð undir, leikritið,
Og það gerði hann. Maðurkom
sem ég hafði gefist upp á. N$ ÍF um hliðardyr. Þarnam hann
var það vegna einhvers krafta- staðar og áagði fyrstu setningu
verks frumsýnt í Dagonet, á til- /'"'ÉlirchneríV-svo gekk hann yfir
settum degi og fyrir fullu húsi.' - ii^viöið til írisar. Þetta var krafta
í
32. kafli.
Það var undarlegt fyrir mig
að sitja þarpa og horfa á byrjun
leikritsins, ég sem var einmitt
búinn að sajtta mig við það, að
það væri búið að vera. Niðri á
lega vaxinn maður, ekki eins há-
vaxinn og Wessler, -maður með
dökkt hár, og virðulegur og dá-
lítið hrokafullur í framgöngu.
Fyrst, ■ -þegar sannleikurinn
rann Tipþ “fyrir mér, mátti ég
ekki mæli. Svo hvíslaði ég hás-
sviðinu, samanhnipruð við opinn ,'l.í:róma: -^ Von Brandt!
múrsteinsarin, sat stúlka í grá- ; ___ Já, herra Duluth. Þar sem
um baðmullarkjól. Ég vissi auð- amerískir' áhorfendur þekkja
vitað, að þessi stúlka var íris. ^ hvorki— hann né bróður hans,
Það var jú þannig, sem leikritið-.j, fannst okkur herra Prince óþarfi
átti að byrja, með íris aleina á að tilkynng breytinguna í leik-
svi'ðinu. En ég gat ekki trúað"'
þessu, þetta var eins og draum-3
ur. Ég hugsaði til alls þess, sem
hafði komið fyrir írisi síðustu 24
klukkustundirnar. Hún hafðis
skrá. "
Ég sncri mér að honum. — En
þetta er ómögulegt; Þér getið
ekki' gert þetta, þetta er jú brjál
æði! Þér trúið von Brandt fyrir
„I»ú veröur að fara úr skónum og sokk**
6HHHARMI8 unutn, áður en Jrú kemur inn,
mamma.
WÆiQnCDIIi: WSKDCflSQSB
TEÍKNARS: ,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 14. ágúst 1964 J5