Alþýðublaðið - 10.10.1964, Síða 15

Við Pétur virtumst horfast í
augu einhvers óratíma. Meðan á
því stóð datt mér í hug, að eng-
inn getur horft eins fast og á-
kveðið í augu manns. eins og sá,
sem er staðráðinn í að ijúga ein-
hverju að manni. Þegar ég komst
að því, að Pétur var að Ijúga,
varð hugur minn skýr á nýjan
leik og nú sá ég allt ljóst fyrir
mér.
— Það varst þú, sem ég sá.
Pétur, sagði ég. — í guðanna
bænum láttu ekki sem það hafi
verið einhver annar. Segðu það
hvorki við mig eða lögregluna,
því það geta fleiri hafa þéð þig
heldur en ég.
— Hlustaðu nú á mig, Anna,
Sagði hann þýðlega. — Þú sást
mig EKKI. Hafir þú séð ein-
hvern, þá hefur það verið Tom.
Þegar klukkuna vantaði fimm
mínútur í þrjú, var ég enn að
leita að þqssu kaffihúsi v:ð veg-
inn til London. Það hafði enginn
heyrt um það getið, sem ég innti
!eftir því, og ég held hreinlega
að það sé alls ekki til. Ég held
að Ivy May hafi bara hringt til
að fá mig á brott úr húsinu.
Segðu mér nú hvernig þau fóru
að koma þér út?
— Ég veit, að það varst þú,
sem ég sá. Pétur, sagði ég. ____
Eftir augnablik verðum við að
kalla á lögregluna.
— í guðanna bænum, liann
greip skyndilega fram í fyrir
mér og barði hnefanum í eldhús
borðið. — Þú sást Tom, og ef
þú trúir mér ekki, þá geturðu
spurt Margaret. Ég tók hana upp
í bílinn, þegar klukkuna vantaði
um það fimmtán mínútur í þrjú,
þar sem hún beið á stoppistöð
skammt frá Hvíta hestinum.
Þegar ég gafst upp við að leita
að þessu kaffihúsi ók ég henni
heim, áður en ég kom hingað
Segðu mér hvernig þau fóru að
því að koma þér út?
— Margaret!
— Ef hann hefði ekki minnzt
á liana, liefði ég sagt honum frá
Jess, og reynt að gefa hohum
tækifæri til að skýra þetta allt.
En fyrst Margaret var blönduð i
málið, fannst mér útilokað að
ég gæti talið hann á að treysta
mér. Það var bezt að hann
treysta Margaret í framtíðinni.
Ég yppti öxlum. _______ xom
hringdi, sagði ég. __ Ég sagði
honum ekki að þú hefðir farið
að hitta Ivy May, en sagði hins
vegar, að ég byggist ekki við þér
heim fyrr en einhvemtíma síð-
ar um daginn. Hann sagðist ekki
geta beðið, hann þyrfti að skýra
svolítið fyrir þér, sem væri af-
ar mikilvægt. Ég spurði hvort
nokkurt gegn væri í að ég kæmi
í þinn stað og við ákváðum að
hittast fyrir utan pósthúsið
klukkan þrjú, en hann lét bara
aldrei sjá sig.
Auðvitað gerði hann það ekki.
Þau þurftu bara að koma okkur
báðum út úr húsinu. Þau vissu
að mamma mundi verða upptek
in, hún er það alltaf á þessum
tíma dags, og frú Joy er hér
heldur aldrei um þetta leyti. E£
þau gætu komið okkur á brott,
25
voru ekki lengur neinar hindran
ir í vegi þeirra.
— En Tom vildi tala við þig,
því hann sagðist vera að fara á
brott, og taldi ef til vill að hann
mundi ekki sjá þig aftur. Hann
bað mig að segja þér að það
mundi verða bezt fyrir alla, ef
hann hyrfi, og hann Iagði á-
herzlu á að ég segði þér, að hann
hefði sagt þetta. Hann getur ekk-
ert hafa vitað nm að Ivy May
hringdi í þig.
— En hann talaði við þig, ekki
satt? sagði Pétur, og hann fékk
þig til að koma til fundar við
sig.
Spákonuspi!
með íslenzkum skýr-
ingartexta.
S -L. -L X
Laugavegi 47.
Sími 16031.
— Attu við, að hann háfi eftir
allt aðeins viljað tala við mig,
en ekki við þig?
Hann hefur sennilega aðeins
verið að athuga málið til að
ganga úr skugga um, hvort við
hefðum ekki bæði farið að hitta
Ivy May. Þegar hann svo vissi,
að þú hafðir ekki farið, bað
hann þig að koma og hitta sig.
En það er aðeins sem ég skil
ekki, Anna . . .
Pétur starði á máðan gólfdúk-
inn eins og byggist við að geta
lesið svarið úr mynstri hans. —
Það er engu líkara en Tom hafi
komið liingað til að stela skart-
gripunum hennar mömmu. Skart
gripnum hennar mömmu! Ég
mundi verða hissa ef samanlagt
verðmæti þeirra færi yfir fimm
tíu pund. Við höfum alltaf litið
svo á, að Tom legði sig ekki nið-
ur við svoleiðis smámuni, og að
hann kynnti sér yfirleitt aðstæð-
ur á þeim stað, sem hann ætlaði
að leggja til atlögu við. Það
passar því engan veginn að hann
hafi komið hingað til að Ieita að
skartgripum.
— Af hverju ertu svona viss
um að hann hafi komið hingað
til að stela? spurði ég.
— Það er einn af evrnalokk-
unum hennar við hlið hans á
gólfinu, sagði Pétur. — Ég Ieit
aðeins inn í herbergið hennar.
Hún hefur geymt skartgripina
sína í gömlum fílabeinskassa, en
ég sá hann standa opinn og gal-
tóman á borðinu.
Þegar hann minntist á eyrna-
lokkinn, mundi ég að hann var
með perlu. Perlur aftur og enn.
Hvítar perlur boða tvíburum allt.
— Hvar eru skarteripirnir?
spurði ég, og ætlaðí að fara að
spyrja hann, hvort hann héldi að
Tom hefði verið myrtur vegna
þessara skartgripa, sem varla
voru einu sinni þess virði
stela þeim, en þá heyrðum við
allt í einu að lykli var stungið í
uuayranuroina. jretur siun.n. ui
dyra og fór fram og stóð milli
líksins og dr. Lindsay, þegar hún
kom inn.
Hann hafði ætlað sér að búa
hana undir það, sem í vændum
var, hún ýtti honum ákveðin til
hliðar og gekk að líkinu. Ég :á
að hún beygði sig yfir það og
skoðaði augun. Síðan leit hún á
Pétur og sá þá, hve óskaplega
þeir voru líkir og það var eins
og hún tryði ekki sínum eigin
augum.
— Þið eruð auðvitað búin að
kalla á lögregluna, var það fyrsta
sem hún sagði, um leið og hún
rétti sig uppv
— Nei, raunar . . .
— Eruð þið ekki búin að því,
eruð þið alveg frá ykkur.
Hún stikaði beint að símanum
og þreif tólið og valdi númer.
— Hvað er langt síðan þetta
skeði, spurði hún.
SÆNGUR
v- s<i*»
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIBHRHREINSUNIN
Hverfisjrötn 57A. Síml 16738.
— Ég veit það ekki sagðl Pét-
ur, við vorum hvorugt heima. {
— Hún hafði nú fengið sam-i>
band og bað um að fá að tal»{
við Belden yfirlögregluþjón.
Hún fékk strax að tala við^
hann, og sagði honum að morð.
hefði verið framið heima hjá
henni. Ég heyrði á rödd hennar,-
að sá sem hún talaði við var
sennilega gamall vinur eða óvin
ur hennar, því hún þekkti hann{
bers.ýnilega vel.
Ekki gat ég sagt til um hvort;
mundi heldur vera tilfellið, þaðj
var ómögulegt að ráða af rödd,!
hennar. !•
Hún lagði símtólið á og snerl
sér að Pétri. Það var auðséð, að
hún var reið.
— Komið þið, sagði hún, og
gekk inn í setustofuna. — Nö
vil ég fá að vita hvað skeði, og
það fljótt, þvi við höfum ekkij'
mikinn tíma til stefnu. Ég skali,
líka fá að vita um þig Anna og1'
hvað þið tvö þóttust vera að;
gera, þegar þið áttuð fyrir lönguf
að vera búin að hringja á lög-,
regluna. Sáuð þið ekki að hér;
hafði vfcrið framið morð eðai’
hvað? Vissuð þið ekki að það;
var skylda ykkar að kalla sam:
stundis á lögregluna? í;
Pétur kom á eftir henni ogi*
svaraði henni fremur kulda-'í.
HVER ER MAÐURINN?
SVAR: Séra Bjarni Jónsson.
að ,6)on öc Tiatl 33 msa .iiöb nBmca cnlca ðs xtiiol w '33 —»
•llia 13 3Ö 16334

TEmNARIi ,
Ua*
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 10. október 1964 15