Alþýðublaðið - 14.10.1964, Blaðsíða 15

stað hér í grenndinni. Það hef-
ur leikið grunur á að hann hefði
framið innbrotið hjá Loaders-
hjónunum og Milstrom-fjölskyld
unni, en þegar seinna innbrotið
var framið, liafa fjölmörg vitni
borið, að hann hafi verið á krá
einni í Paddington. Hún leit á
Pétur. — Þú hefur líklega sagt
honum sóiarsöguna?
— Já, sagði Pétur. .
— Allt eins og það lagði sig?
— Já.
— En það er óneitanlega svo-
lítið skrýtið að Tom skyldi hafa
valið hús mitt, sagði hún. — Ég
fer ekki í sama flokki og það fólk,
sem hann græddi mest á. En
honum var víst farið að ganga
illa upp á síðkastið. Hann drakk
of mikið og raupaði of mikið.
Þess vegna var farinn að falla á
hann grunur. Verið getur að sam
verkamenn hans hafi ákveðið að
kála iionum af. þeirri ástæðu..
Hún barði stuttum sterkum
fingrum sínum léttilega á stól-
arminn. — Þetta hlýtur að vera
verk samverkamanna hans. Þeir
liafa framkvæmt þetta hér í liús
inu til að flækja þér í máliö. Það
var heppilegt, að þú skyldir
hitta Margaret.
Pétur stóð upp. — Ég er að
hugsa um að hringja til hennar,
sagði hann. Mig langar til að
vita hvort lögreglan er búin að
heimsækja hana, til að. fá það
staðfest sem ég sagði.
— Bíddu aðeins, sagði hún.
Þú ert ekki fastagestur á Hvíta
hestinum eða hvað?
— Ég held ’að ég hafi aldrei
k'omið þar fyrr en síðastliðinn
siinnudag, sagði hann.
— Ertu að velta því fyrir þér,
h'vort það var ekki eins mikil
•tilviljun og leit út fyrir að Anna
og Tom hittust þar?
— Já, sagði hún.
— Ég er búinn að velta þessu
fyrir mér líka sagði hann. Ég
held að það sé ekkert óhreint
við það. Ég stanzaði bara þarna
af því að mér flaug það í hug.
— En Margaret og Owen eru
vel kunnug staðnum, ekki satt?
— Ég veit ekki hvað seg.ia
skal um það. Ég held þau séu
sæmilega kunnugt flestum krám
hér í grenndinni. Hann fórj út.
Ég heyri lágán smell, þégar
hann lyfti símtólinu, og . svo
heyrði ég kliðinn af rödd hans.
Dr. Lindsay sneri sér að mér.
.— Anna, hefur þér nokkurn
tíma dottið í hug að þessi fyrsti
fundur ykkar, — þegar þið hitt-
úð Tom og Söndru fyrst, hafi
ekki verið eins mikil tiiviljun
og hann leit út fyrir að vera?
. — Mér datt í hug, þegar
Daniel Barfoot spurði mig ná-
kvæmlega spumingarinnar. En
eins og hann hafði lagt spurn-
inguna fram, þá var eins og hann
grunaði Pétur um að hafa átt ein
hvem þátt í að við hittumst
þarna.
— Já, ég hef svolítið hugsað
um það, sagði ég. — Ég hef líka
verið að hugsa um hvers vegna
Sandra var svona skelfd þarna
um morguninn. Mér datt sem
snöggvast í hug, að hún væri
hrædd við að ferðast á bifhjól-
inu með Tom, því han var greini
lega ekki í ástandi til að aka því
eins og maður. En mér finnst það
ekki passa við það, sem síðan
hefur skeð.
Dr. Lindsay gretti sig þreytu-
lega. — Hvenær fannst þér hún
vera hrædd?
— Þegar hún sá mig tala við
Tom 1 fyrsta skipti.
.— Áttu þá við, að þú haldir,
að þetta hafi alls ekki verið
skipuiagður fundur, heldur haf-
ið þið meira að segja alls ekk*
átt að hittast?
— Ég veit ekki, en það gæti
svo sem verið.
Hún brosti. — Jæja, ég botna
hvorki upp né niður i þessu. Það
ter bezt ég fari að hugsa um eitt-
hyað að borða handa okkUr. Ég
finn sennilega eitthvert snarl í
isskápnum.
Ég sagði henni, að ef liún segði
mér hvað ég ætti að gera, þá
skyldi ég taka til matinn, en um
leið kom Pétur inn aftur.
— Margaret og Owen koma
hingað eftir nokktar mí'nútur,
vV'v !; ;
sagði hann. Lögreglan er búin að
vera hjá þ'eim, til að fá staðfest
það, sem Anna og ég sögðum
um ferðir okkar í dag. Lögregl-
an er nýfarin frá þeim og þeg-
ar ég hringdi voru þau um það
bil að leggja af stað til okkar.
— Jæja, við skulum fá okkur
að borða, hvað sem þvi líður,
sagði dr. Lindsay. — Komdu,
við skulum hjálpast að.
Ég bauðst enn á ný til að gera
þetta ein, en hún virtist kunna
því betur þessa stundina að haf-
ast 'eitthvað að, heldur en að
sitja auðum höndum. Þegar við
vorum komin með kalt nautakjöt,
brauð og ost inn í borðstofuna
hringdi dyrabjalla. Hún lét mig
um að klára að leggja á borðið,
og flýtti sér til dyra, því hún
bjóst við að Loaders hjónin væru
að koma.
Það voru þá ekki þau, sem
höfðu hringt, heldur var fyrsti
blaðamaðurinn kominn. Hann
var þarna úr grenndinni, ungur
maður og var að flýta sér mjög,
því hann þurfti að koma frétt-
inni til einhverrar fréttastofu í
London, og vildi umfram allt
verða fyrstur með hana.
Dr. Lindsay kannaðist aðeins
við hann, og, var vingjarnleg, en
föst fyrir, og komst ekki að því,
síem mestu máli skipti, að maður-
inn, sem myrtur var, hafði verið
tvífari fóstursonar hennar.
Svo komu fleiri fréttamenn,
en aðrir. létu sér nægja að
hringja. Flestir þeirra voru
ágengari en sá fyrsti hafði verið,
en eftir að Loaders hjónin komu.
sá Owen alveg um að eiga við
þá. Margaret sat hjá okkur í -
borðstofunni. Hún vildi ekki
borða neitt, en sagði að þau
Owen væru þegar búin að snæða
kvöldverð. Hún var kyrrlátari en
ég hafði áður séð hana. Hún rétt
aðeins leit á Pétur, en svo saí
hún bara og handlék salt og
piparkrúsir, sem voru fyrir fram-
an hana á borðinu.
Þegar dr. Lindsay fór að spyrja
hana út úr, sagði hún eins frá
og Pétur hafði gert. Hann hafði
hitt hana á strætisvagnastoppi-
stöðinni, þegar klukkuna vantaði
fimmtán mínútur í þrjú. Svo
höfðu þau í sameiningu leitað
að þessu kaffihúsi, og svo hafði
hann ekið henni heim. Þannig
kvaðst hún hafa sagt lögreglunni
frá þessu, og Owen hafði sagt
þeim frá því, er hann tók mig
upp í bílinn á stoppistpðinni og
ók mér til Lachaster. Hún horfði
á mig þegar liún var að segja
•frá þessu og það var eins og væri
svolítil undrun í augnaráði henn-
ar, og hún hélt áfram að hand-
leika kryddkrúsirnar eins og þær
væru peð á skákborði.
Dr. Lindsay hafði borðað eins
-og ekkert hefði í skorizt. Þegar
,1
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængtirnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverflsgctu S7A. Síml 16738.
því var lokið hallaði hún sér aft-
ur á bak í stólnum og andarp-
aði þreytulega.
—. Þetta er gott, Margaret,
sagði hún. Ég þóttist sjá það á 1
honum, þegar ég kom, að hann
hefði verið myrtur ekki seinna en j
klukkan þrjú, áreiðanlega ekki !
mikið seinna. Það gat heldur ekki !
hafa verið mikið fyrr, því Anna
og frú Joy fóru ekki héðan fyrr §
en klukkuna vantaði fimmtán í
mínútur í þrjú. Við virðumst öll i
hafa fjarvistarsannanir á þeim •
tíma, sem um er að ræða, Það
er ekki verra. Það kemur þó að '
minnsta kosti í veg fyrir þras,
þó ekki sé annað. En samt er ég
hrædd um að það eigi eftir að
verða alls konar þras, þegar það
kemst í blöðin að Tom og Pétur
hafi verið tvíburar. Hvað varst
þú að gera þama á strætisvagna-
stoppistöðinni, Margaret?
— Margaret var að horfa á
mig, svo ég sá mætavel hvernig
augu hennar stækkuðu, þegar
þessi spurning var lögð fyrir
hana. Svo var eins og það brygði
fyrir einhverri aðvörun í augna-
ráðinu, sem hún sendi mér. Það.
var í rauninni óþarfi hjá henni,
því ég hafði ekki ætlað mér að
draga frásögn hennar í efa.
— Þótt skrýtið sé, sagði hún,
HVER ER MAÐURINN?
Þór Sandholt, skólastjóri.
GRANNARNIR
fsrf.
— Pú. getur fundið migr nppi í ieikfangadeUdinni, þeirar þú e
ert búin að verzla. .' • • •
W§K0DQ©Q3I2
TEIKMARIí , ■
'V.li'OM
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 14. október 1964 U £