Alþýðublaðið - 04.11.1964, Blaðsíða 15

Loftið í íbúðinni var heitt o"
þungt, svo ég opnaði alla glugga.
Á meðan stóð Pétur þögull og
fletti verkefnabókum sínum, sem
þegar voru orðnar svartar af
Lundúna-ryki, rétt eins og við
hefðum verið burtu lengri tíma.
Þegar ég kom aftur inn í dag-
stofuna úr eldhúsinu, horfði
hann á mig. Það var ekki fyrr
en þá að ég veitti eftirtekt hve
harðir andlitsdrættir hans voru
orðnir. Það var eins og húðin
liefði verið strekkt á andliti
hans.
— Jæja, nú skulum við leggja
málið niður fyrir okkur, sagði
hann snögglega.
— Við skulum gera ráð fyrir,
að ég hafi logið að þér. Við skul
um gera ráð fyrir, að það hafi
verið ég sem þú sást í garðinum
síðdegis í gær. Við skulum . . .
Við gerum ekki ráð fyrir
neinu slíku, greip ég frammi í,
gekk til hans og tók utan um
hann. Mér fannst ég ekki hafa
gert þetta svo lengi og myndi
varla hvernig það var.
— Bíddu nú hæg, sagði hann
og færði sig burtu frá mér. —.
Við gerum ráð fyrir hlutunum
til að geta rökrætt þá. Við segj
um að ég hafi logið að þér. Að
það hafi ekki verið ég, sem þú
sást í garðinum. Að ég hafi log
ið að þér að það haf* verið Ivy
May, sem hringdi og bað mig að
hitta sig. Og við skulum segja
að Margrét hafi logið með mér
og fyrir mig. Jæja, hvað finnst
. þér um það?
— Mér geðjast ekki að því,
sagði ég.
— O.víst.
— Nei, því þetta er ekki þann-
ig, sagði ég.
Vöðvarnir í kinnum hans herpt
úst á ný. — En þú heldur að það
sé svona, er það ekki, Annie?
— Nei, alls ekki.
— Og ég get ekki sannað, að
svo sé ekki, er það? sagði hann.
— Ég get ekki útskýrt þetta
undarlega háttarlag Jess við
Tom. Og þú getúr verið viss um,
að mér tekst ekki að eyðileggja
fjarvistarsönnun Ivy May, vegna
þessarar símhringingar. Svo
Þarna sérðu! Er þetta nokkuð,
sem þú getur sætt þig við?
— Ó, Pétur —
— Nei, nei, sagði liann. —
þetta er mikilvægt. Ég veit ekki
hvað þú heldur um þetta sím-
tal. Kannske þú treystir ekki
Mars. Barry, vinkonu Ivy, eins
.Tskilyrðislaust og Jess. En þú
treystir Jess. Það geri ég einnig
og ég held þú hafir séð það sem
ekki útskýrt það“.
— Við skulum ekki reyna að
þú sagðist hafa séð, þótt ég geti
útskýra það, sagði ég. — Það
skiptir.ekki máli.
— Végna þess að þið Owen
hafið bæði ákveðið að nefna
það ekki við lögregluna? Það er
ekki það, sem okkur greinir á
um.
— Nei, en — en ég held alls
ckki að það hafi verið þú, sem
ég sá! sagði ég.
Með blíðri og nærri auð-
mjúkri röddu sagði hann: — Ég
held þú vitir það samt, Anna
mín, og ef þú trúir því ekki
núna, er það vegna þess, að
Margrét er víðsfjarri, og þú kem
ur til með að trúa því strax og
þú sérð okkur tvö saman aftur.
í augnabiikinu er ég að hugsa
um að fara og reyna að finna
hinn hundinn. Ég fann heimilis-
fang í íbúð Ivy, sem ég held að
liafi verið hjá Tom og Söndru,
og jafnvel þótt hundurinn sé
dauður núna, eins og Tomjgætu
nágrannarnir hafa séð einhvern
tíma. Ég kem einhvern tima
seinna, með þér til Barfoot, vina
þinna.
Hann hafði fært sig í átt til
dyranna, meðan hann talaði.
Um leið og ég sagði: — Gerðu
það ekki, Pétur — farðu ekki,
opnaði hann dyrnar og gekk út.
Mér brá, er hann skellti hurð-
inni harkalega á eftir sér.
Ég hljóp á eftir honum, en
þegar ég komst til dyranna, var
hann stokkinn niður stigann og
úr augsýn.
Augnablik stóð ég þarna sljó
og reyndi að gera mé,r grein
fyrir, hversu slæmt ástandið var
fyrir okkur. Ég fékk krámpa-
kipp í magann, er ég hugsaði
til þess, að kannske væri þetta
slæmt og kannske sæi ég hann
aldrei aftur. Sjálfkrafa sneri ég
aftur inn í íbúðina og skellti
hurðinni á eftir mér. Því næst
flýtti ég mér út á stigapallinn
laftur, niður einn stiga og niður
á næsta pall, en úr glugganum
þar gat ég séð út á götuna.
Ég hélt kannske að ég gæti
séð á göngulagi Péturs og á því,
hvernig hann færi inn í bílinn
og æki brott, hvað honum væri
efst i huga þessa stundina.
Ég beið. Ég sá, að bílnum var
lagt við gangstéttina litlu neðar
í götunni, svo ég sá að hann
hafði ekki verið fljótari mér, og
að ég hafði ekki misst af hon-
um, meðan ég sneri aftur inn í
íbúðina. Ég veit ekki, hve lengi
ég hafði beðið, áður en ég gerði
mér ljóst, að það hafði tekið
hann óeðlilega langan tíma að
komast niður á götuna. Ég hafði
séð tvo aðra menn koma út,
stíga inn í bíl og aka burtu.
Það virtist sem Pétur væri að
hangsa einhvers staðar niðri. Ef
til vill, hugsaði ég vonglöð, hefði
hann skipt um skoðun og ákveð-
ið að koma upp aftur, og annað
um ímyndaða hundi, eða að taka
hvort hætta við leitina að þess-
mig með sér.
Ég hljóp niður stigana til móts
við hanri.
Á pallinum, tveim hæðum neð
ar, fann ég hann, alblóðugan í
framan og meðvitundarlausan.
XII. KAFLI.
Ég ldýt að hafa æpt upp, því
strax voru dyrnar á einni íbúð-
inni opnaðar, og konan, sem þar
bjó, kom fram á ganginn. Áður
en ég komst seinustu skrefin til
Péturs, hafði hún kallað: Hreyf-
ið hann ekki — hreyfið liann
ekki!
Seinustu tvö árin höfðum við
■aðeins boðið góðan dag og gott
kvöld, þegar við hittumst i stig-
anum. Hún var ein af þessum
hæglátu konum, um fimmtugt,
sem læðast inn og út úr holum
sínum, án þess að eftir því sé
tekið; virðast enga vini eiga og
skilja ekki eftir sig nein spor,
er þær hverfa. En svo einn góð-
an veðurdag segir þér einhver,
að þær reki umíangsmikil fyrir
tæki, svo að segja upp á eigin
spýtur af miklum krafti og ef
einhver fer að lýsa þeirra mann
gerð, kemur í ljós, að þær eru
gáfaðar, duglegar og á sinn hátt
aðlaðandi.
Frú Perry var mjög dugleg
núna. Það var hún, sem kallaði
á sjúkrabilinn, og þegar hún sá
mig standa þarna utan við mig
og hjálparlausa sendi hún mig
upp til þess að pakka niður
’uossjeuuno JBuuno
i NNnmavw na hsah ‘
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐTTKHRErNSUNIN
Hverflgffötu S7A. Síml 167S8.
þeim hlutum, sem Pétur þyrftl
á að halda á sjúkrahúsinu. Húui
hélt hinum íbúum hússins í fjar
lægð, ekki alveg laus við sigur-'
hrós þess, sem fyrstur er á stað.
inn og þess, sem hefur rétt til,
að ganga á milli áhorfendanna'
og þessa forvitnislegfe hlutar, [
sem skeð hafði. Allt þetta gerðl■>
hún með ákveðni og festu, og ég -j
var henni þakklát fyrir. Einnig i
var ég henni þakklát fyrir, &8
gera þetta ekki að neinum til-
finningaleik. Hún hafði ekki séð .
mennina tvo, sem ég sá koma 1
út úr húsasamstæðunni og fara 3
inn í bil og aka brott. Þess vegna
datt henni ekki annað £ hug en
að Pétur hefði einfaldlega runn
ið til, í stiganum og dottið. Hefði
hún haft hinn minnsta grun unt
eitthvað annað, hefði liún áreið-
, anlega krafist þess, að lögreglan
yrði kölluð á staðinn.
Húsbyggjendur
Baðkör, stálvaskar, salerni, j
handlaugar, blöndunar-
tæki og kranar. S
BURSTAFELL,
byggingavöruverzlun, >
Réttarholtsvegi 3.
Sími 4-16-40.
Áskrlffasíminn er 14900
®P1B
__j,ag eru bara fjórar mínútur eftir þangað til ábyrgðto e*-
úr gildi pabbi.

TEIKNARU #
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 4. nóv. 1964 15