Alþýðublaðið - 06.01.1965, Blaðsíða 10

/ heyranda hljóði
Framh. af 5. síðu.
Ég hélt ég væri kvæði og hafði mig á prent
eins og hin kvæðin um bæinn.
Og í gluggum og í hillum lá ég gríðarlega spennt
allan guðslangan daginn.
Við biðum þarna atómljóðin sjálfum glöð og sæl
í sjötíu króna pésa,
og fcrðuðumst að líta á þetta flatrímaða væl,
sem fólkið var að lesa.
Við horfðum framan í tilveruna, hljóð og þóttafull
og heldur illa þokkuð.
Og fólkið hristi kollana og kallaði okkur bull,
ef það kallaði okkur nokkuð.
Því fólkið það er andlega útaf lagzt í kör,
— það er alkunn raunasaga. 1
Það var betra að eiga heima í huga Jóns úr Vör
og höfði Einars Braga. 1
Og flatrímsskáldin una í fólksins heimsku náð,
og fitna eins og gengur,
* en atómskáldin mæðast misskilin og hrjáð
} og mjórri en nokkur þvengur.
Ó myrðið ekki hugarsmíð hins unga andans manns
þér ömurlegu tímar. 1
| Ég er dularfulla blómið í draumarugli hans,
og ég dey ef hann rímar.
Snilldarlegast finnst mér þó gamankvæði Böðvars íslendingar
4 á hridgemóti. Þvílíkur munur á þeim skáldskap og „svavarsmál-
um” og „flosasennum":
Spilamenn vorir fengu flugu í kollinn, 1
sem fádæmum þótti sæta,
þeir bjuggu sig uppá og brugðu sér út yfir pollinn,
á bridgemóti hugðust mæta.
Þegar hópurinn kvaddi, varð einhverjum á að spyrja:
æfðu þeir nokkuð í vetur?
Og tii voru þeir, sem töldu ráðlegra að byrja
með tromphund og Svartapétur.
Er þeir komu til Hafnar og fundu frændur og vini
tók fyrirliðinn af skarið,
mælti á dönsku og brosti í bótmælaskyni:
Hann Benedikt gat ekki farið.
C Þessu næst vér sjáum þá sigurglaða
C sagnir við hæfi finna.
Að sigra heimirin er eins og að spila þrjá spaða,
> (og það spillir engu að vinna).
Þeir náðu sem sagt árangri undragóðum,
f því auðvitað má ekki gleyma,
f að bridgemaður þykir beztur hjá öllum þjóðum
sá Benedikt, sem er heima.
Svo koma þeir heim, og enginn því andmælt getur
að í þá sé töluvert spunnið: ^
f Með hverju tapinu sáu þeir betur og betur,
að Benedikt hefði unnið!
Þriðja bókin er „Dýrt spaug” eftir Guðmund Sigurðsson. Hann
telst einhæfastur þessara kímniskálda og hefur varla nema hermi-
, ljóðin á valdi sínu. Ádeila Guðmundar missir oft marks, og honum
t auðnast sjaldan, að yrkja sjálfstæð gamankvæði svo, að þau verði
í listræn, því að skapsmunirnir bera kímnina ofurliði. Hins vegar
I getur hann notið fyrirmyndar í slíkri fjarlægð, að hún fer víst fram-
í hjá ýmsum, hermiljóðið er sérgrein hans. Draumur bissnessmanns-
ins sannar að mmum dómi vel snilli Guðmundar, þegar hann yrkir
; hér til frægðar:
Á sófanum hvíldi ég sorry og down,
er svefninn kom hlaðinn af mildi,
mig dreymdi að í bankanum byðist mér lán,
er borgaðist þegar ég vildi.
Og kaldur og rólegur ræddi ég þá
svo rökfast við þjóðþankastjórann,
að hrifinn og auðmjukur hlýdd’ann mig á
og hæverskur bauð mér einn stóran. 1
Er glasið að vörunum glaður ég ber,
þá galar í eyra mér frúin: *
Hann Sigurður Berenz í símanum er!
i — og síðar var draumurinn búinn. 1
Kvikmyndir
Framhald af 5. síðu
vanda til. Ove Sprogöe er utan
garna með öllu. Dirch Passer
er heldur ótrúlegur elskhugi og
klunnalegur með ódæmum, en
honum eru vissulega lagðar
ýmsar smellnar athugasemdir í
munn og fullfær er hann um að
koma þeim skemmtilega til
skila. Nú og Lone Hertz, hún
er blátt áfram opinberun, henn
ar vegna gætí ég lagt það á
mig að sjá myndina aftur.
H. E.
Hvernig stendur svo á því
fyrst við eigum völ þessara
kímniskálda, að þjóð með til-
tæka gamanvísnasöngvara eins
og Áma Tryggvason, Bessa
Bjarnason og Brynjólf Jóhann-
esson þarf að láta sér leiðast
misheppnaða fyndni, þegar út-
varpið. stofnar til þess að koma
landsfólkinu í gott skap á
gamlaárskvöld? Halda kannski
„svavaramir” og „flosamir”,
þegar þeir hafa tilburði sína í
frammi, að sjónvarpið sé kom-
ið? Og þó svo væri . .. þyrfti þá
ekki líka einhvern texta? En
illt er til þess að hugsa, að út-
varpið sé í slíku hraki, að það
geti ekki skemmt manni sæmi-
lega eina kvöldstund á ári.
Helgi Sæmundsson.
Frh. af 6. síðu.
Bannið á íþróttamenn í aug-
lýsingum er aðeins hin augljós-
asta af reglunum, sem sniðnar
em til þess að letja ungmenni
þess að hefja reykingar. Héðan í
frá má ekki nota neinar fyrir-
sætur, karlkyns eða kvenkyns, í
sígarettuauglýsingum, ,,sem eru
undir 25 ára aldri eða virðast
vera það“. Þar lá Fred Astaire.
Ekki má beita neinni auglýsinga-
tækni, sem gæti haft áhrif á fólk
undir 21 árs aldri. Þá má ekki
nota i auglýsingar neina íþrótta-
menn, fyrirsætur eða jafnvel
„ímyndaðar persónur" — hversu
örvasa, sem þær eru — ef hegð-
un þeirra( samræður eða með-
fylgjandi lesmál gefa til kynna,
beinlínis eða óbeinlínis, að „reyk
ingar séu nauðsynlegar til að
komast áfram í samkvæmislíf-
inu, öðlast virðuleika eða vel-
gengni eða kynhrif". (Þar liggja
90% af því aðlaðandi fólki, sem
undanfarið hafa þusað nikótíni
hvert framan í annað sitjandi í
smart bátum undir enn smartari
furutrjám). Ekki má sýna neinn
reykjandi, sem „samtímis fæst
við líkamleg störf, er þarfnast
þols“. (Þar með liggja blaða-
menn, skattskyldir borgarar aðr-
ir og píanókennarar að störfum).
Regíurnar leyfa að talað sé um
síjur, tjöruleysi og nikótínleysi,
svo framarlega sem um slíkt er
rætt á tæpitungu og ekki er farið
með staðhæfingar, sem hægt sé
að sanna cða afsanna vísinda-
lega. Þá er bannað að sýna grá-
hærða leikara í hvítum sloppum,
sem segja: „Læknum kemur sam-
an um . . . “ eða ,/Tilraunir á
rannsóknastofum hafa sýnt. . . “.
En þetta er nú hvort sem er dott-
ið út úr sígarettuauglýsingum
fyrir mörgum mánuðum. Þeir
eru nú allri farnir að leika ein-
hverja Alberta Schweitzera, sem
„sýna“, að maginn sé holur inn-
an og taki ægilegan kipp til lífs-
ins, ef maður gleypi eina pillu
af aspiríni. Sennilega verður
sömu aðferð beitt við að sýna
áhrif aspiríns á höfuðið síðar
meir. En aðalatriðið nú er að
takmarka reykingar við þá, sem
komnir eru yfir 26 ára aldur.
(Þýtt og endursagt eftir
Alistair Cooke).
« BILLENN
Rent an Icecar
Sími 1 8 8 3 3
Minningarorð
Framhald af 'J. síðu.
inn og fullur af áhuga fyrir hverju,
sem hann sneri sér að. Síðasta
dag nýliðins árs kom svo kallið
frá honum, sem öllu ræður, og nú
aðeins það eftir að kveðja og
þakka. Ég harma það, að ég kann
ekki að stýra penna sem vert væri,
þegar þessi góði drengur er
kvaddur.
Skúli Hansen var fæddur í
Reykjavík 13. nóvember 1918, son-
ur þeirra merku ágætishjóna Ingu
Skúladóttur og Jörgens Hansen,
sem eldri Reykvikingar muna vel.
Að loknu stúdentsprófl hélt hann
til Bandaríkjanna, þar sem hann
nam og lauk prófi í tannlækning-
um árið 1945. Hér í Reykjavík
starfaði liann æ síðan, bæði á eig-
in stofu og nú síðustu tvö árin að
auki sem kennari við tannlækna-
deild Háskóla íslands.
Skúli var glæsilegur maður á
velli, fremur hávaxinn og þrekinn,
dökkur yfirlitum, stóreygur og
andlitið nokkuð stórgert. Sem ég
festi þessar línur á blað, er við
mig sagt: „Gleymdu ekki að skrifa
hvað hann var fallegur" og það
er satt, hann var óvenju svipfalleg
ur og drengilegur maður, sem hvar
vetna var eftir tekið. Skúli var hlé-
drægur og jafnvel feiminn, en þó
hef ég engan mann þekkt, sem
flutti með sér jafn einlæga og
smitandi gleði, hvar sem hann fór.
Þá áttu börnin í honum ekki að-
eins góðan vin, heldur líka félaga,
sem gat leikið við þau af lífi og
sál. Enda hefur á mínu heimili
ekki þurft annað en að nefna nöfn
þeirra Kristínar og Skúla til þess
að gleðibros færðust á andlit bam
anna og augun ljómuðú. Engum
fögnuðu börriin betur en þeim.
Skúli hafði mikið yndi af tón-
list, sótti tónleika hvenær sem
hann fékk því viðkomið, og hljóm-
plötusafn hans mun hið stærsta í
einkaeign hérlendis. Þar var allt
skrásett og einstaklega snyrtilega
fyrir komið. Oft undraðist ég hvé
miklum fróðleik þessum starf-
sama manni hafði tekizt að viða
að sér í frístundum sínum. Þekk-
ing hans, einkum á óperum, var
ótrúleg, og þeir voru færri söngv-
ararnir, sem eitthvað hafði kveðið
að( að Skúli ekki gæti rakið helztu
æviatriði þeirra og söngféril. Tím-
inn líafði verið vel nýttur, áhug-
inn var brennandi og minnið nær
óbrigðult. Og hvergi undi hann
betur en þarna, innan um plöturn-
ar sínar á fallega heimllinu í Kópa
vogi. En- sannarlega var hann ekki
einn. Við hlið hans stóð traust og
góð kona, Kristín Snæhólm Han-
sen, sem vakti yfir velferð hans
og heilsu, svo betur varð ekki
gert. Hvert erfiði, sm hún gat létt
af honum, tók hún á sig, hverja
byrði, sem hún mátti, bar hún i
kærleika. En hún tók ekki síður
þátt í gleði hans og gamni. Þau
fögnuðu gestum af einlægni, og
voru samhent i því að gera hvern
vinafund að hátíð. Einhvern veg-
inn hefur mér fundizt, allt frá
fyrstu kynnum, að þeirra gleði
væri sú mest að gleðja aðra. Þess
höfum við orðið aðnjótandi, konan
mín og ég og börnin okkar. Því er
þakklætið efst í hugum okkar nú,
þegar við kveðjum kæran vin,
þakklæti, sem orð megna ekki
að tjá.
Eftirlifandi eiginkonu Skúla
Hansen, sonum hans, Kristni og
Gunnari, sem heimili eiga vestan
hafs, systkinum hans og öðrum ást-
vinum öllum vottum við einlæga
og innilega samúð á erfiðri skiln-
aðarstund. Góður drengur er geng
inn, og ekkert verður samt og áð-
ur. Verum þó, þrátt fyrir allt,
minnug þess, að aftur birtir upp
um síðir, Svo er guði fyrir að
þakka.
Guðmundur Jónsson.
10 6. janúar 1965 - ALÞÝÐUBLAÐID