Alþýðublaðið - 03.10.1965, Síða 13

Óvenju djörf kvikmynd eftir skáld
sögu Albertos Moravias „La Novia“
Horst Buchholz
Catherine Spaak
. Bette Davis
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
SINBAD SÆFARI
Amerísk ævintýramynd i litum.
Sýnd kl. 5.
Bönnuð börnum.
KÁTIR VORU KARLAR
Bakkabræður og fleira
Barnasýning kl. 3.
Nakta léreftið
(The Empty Canvas)
Sími 50249.
Hulot fer í sumarfrí
LATTER-TYFONEN
IFESTUGE
EfflEMGE
med uimodstáeliqe
- JACQUES
Bráðskemmtileg frönsk úrvals
mynd, með hinum íheimsfræga
Jacques Tati
í aðalhlutverkinu.
Mynd sem allir ættu að sjá.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÉLVIS PRESLEY í IIERNUM
Sýnd kl, 3.
BifreiSaeigendur
Sprautum og réttum
I'ljót afgreiðsla
Bifreiðaverkstæðið
Vesturás hf.
Síðumúla 15 B. Sími 35740.
Auglýsingasíminn 14906
Auglýsið í Alþýðublaðinu
LUCILLA ANÐREWS
HJÚKRUNARNEMINN
vinstri og svo eru það þriðju
dyr á hægri liönd eftir að ég
er komin fram llijá þvottahúsinu.
Varir systurinnar kipruðust
meira saman. — Rétt systir.
Hún leit á frú Clark. — Ef þér
náið prófi og komist að við St.
Martin sjúkrahúsið systir Strand
ing geri ég ráð fyrir að bér eig
ið það hinu einstaka minni yð-
ar að þakka.
Hrósið kom imér svo á óvart
að és roðnaði. — Þakka yður fyr
ir systir.
Það var dásamlegt veður, einn
af þessum haustdögum þegar all
ur iheimurinn er gullinbrúnn.
Sjúklingarnir sem máttu vera
úti við sátu um allan garðinn
og flestir- þeirra voru vafðir inn
í ullarteppi eins og frú Clark og
sátu í 'hjólastól. Þeir brostu til
mín þesar ég gekk fram hjá me<’
hjólastólrnn minn en þegar þe»r
sáu hvað það var sem í stólnum
sat, hurfu brosin um stund og
hjjktust svo aftur hreiðari en
fyrr.
Og ég ók áfram. Þrátt fyrir van
þóknun systur FS á hegðun
rninni og frú Clai-k, sem minnti
mig á vanrækslu mína, var ég
mjög hamingjusöm. Ég ók stóln
um fram hjá móttökuherberginu,
kom auga 'á spjaldið með „Apó
tek“ á og beygði til vinstri. Ég
gekk hægt og naut sólarinnar áð
ur en ég kom að kjallaratröppun
um.
Það var auðvelt að finna þær.
Þar milli trappanna var braut,
sem lá niður á við og ég gat mér
þess til að þannig væri það til
að auðveldara væri að flytja
stóla, gastæki og annað slíkt þar
niður: Það var dimmt eftir hirt-
una úti en þegar augu mín höfðu
vanizt rökkrinu sá ég að langur
beinn steingangurinn var mann
auður. Leiðin niður á við var
heldur brattari en ég hafði gert
ráð fyrir og það lá við að stóll-
inn rynni frá mér. Án þess að
hugleiða hvað ég var að gera,
setti ég fótinn upp á grindina
eins og Josephine hafði beðið
mig um að gera ekki. Þyngd mín
var einmitt það sem á hafði vant
að til að ég missti alg.iörlega
stjórn á stólnum. Ég varð ann-
að hvort að reyna að halda mér
fast eða sleppa stólnnm alveg o:g
stökkva af. Engin sönn hjúkrun
arkona myndi ofurselja sjúkling
sinn slíkum örlögum, hugsaði ég
og hélt mér fast af öllum kröft-
um um leið og ég lyfti hinum fæt
inum upp á grind stólsins. Stóll-
inn með frú Clark í sætinu og
mig hangandi aftan á þaut eftir
ganginum eins og hann gengi fyr
ir 'þrýs-tilofti. Þetta var dásam
leg tilfinning og þar sem enginn
var viðstaddur sem gæti komið
3
auga á mig naut ég ferðarinnar
í sanni og raun. Ég hélt áfram
að njóta hennar alveg unz við
komum að enda gangsins og ég
uppgötvaði að gangurinn endaði
ekki þar heldur var þar kröpp
beygja. Við þutum fyrir hornin
og ökuferðin var skyndí’ega á
enda. Frú Clark hentist fram
yfir sig og é'g yfir höfuðið á
henni. Við meiddum okkur hvor
ug enda var fallið mjúkt því við
tfélluim á hóp af mönnum í hvít>
um sloppum og þeir tóku af okk
ur fallið.
.WWWtWWWIMWMWÍWmW
i SÆNGUR I
REST-BEZT-ked4ar
Endumýjtnn ftmli
■ængnrnar, elmm
dún- og fiðnrheld *ar. j
Selfnm teðardfin- t
Kæsadfinssænrnr —
og kodda mí fmavm
| atærðum,
DÚN- OG
FIÐTJRHRFINSUN
Vatnsstíg 3. Sfml 1874».
■
wwwwwwwwwwwwwww
Það rikti dauðaþögn í gangin-
um, þegar ég staulaðist á fætur
með aðstoð eins þeirra.
— Afsakið, sagði ég móð. Eg
vona, að ég hafi ekki meitt ykk-
ur. Eg laut niður og leit á frú
Clark, sem einhver þeirra hafði
sett, aftur upp í stólinn. — Ó,
almáttugur, haldið þið, að hitt
hnéð lxafi brotnað núna?
Hávaxni maðurinn með alvar-
lega andlitið, sem hafði aðstoð-
að mig harðhentur, laut yfir
stólinn. Einhver hinna rak upp
merkilegt hljóð mitt á milli
stunu og hósta. Hávaxni maður-
inn kom við öxlina- á frú Claik.
Hitt hnéð — við hvað eigið þér
með því, systir? Og hvað á það
eiginlega að þýða, að aka sjúkl-
ingi svona; — hann þagnaði, þeg-
ar hann þekkti sjúkling minn.
— Er það ekki, frú Clark! —
Hann klappaði á kollinn á henni
eins og þau væru gamlir vinir.
Það er langt síðan við höfum
sést, frú Clark! Svo leit hann aft-
ur á mig og svipur hans breytt-
ist. — Eruð þér hjúkrunarnemi,
systir? spurði hann stuttur í
spuna.
— Já, því miður, sagði ég og
gleymdi að bæta læknir við.
Hann starði rannsakandi á
mig. Augnaráð hans minnti mig
á systur FS, þegar hún horfði
á mig. — Og þér — nemi í ein-
kennisbúningi St. Martin sjúkra-
hússins — rennið yður áfram á
hjólastól?
Mér fannst ég vera meter á
hæð og sex ára gömul. Eg fann að
ég blóðroðnaði. — Eg átti að
fara með frú Clark á verkstæðið.
— Með þessum líka hraða?
Og stóðuð þér ekki upp á stóln-
um?
Ég kreppti hendurnar fyrir aft
an bak. — Jú, það gerði ég. Af-
sakið.
Hann starði á mig. — Vitið þér
ekki, að þannig á hjúkrunarkona
ekki að liaga sér?
Jú, sagði ég. Og svo þegar ég
skildi, að hann var í síðum, hvít-
um læknafrakka, sagði ég von-
góð; — Já, læknir.
Aftur hafði ég sagt vitleysu.
Eg er skurðlæknir, sagði hann
stuttur í spuna. — Skurðlæknar
eru ávarpaðir herra.
FATA
VIÐGERÐIR
Setjum skinn i jakka
auk annarra fata-
vlðgerða
Sanngjarnt verS.
[ EFNALAUg
AUSTuaa/sLyjAte
Skipholt 1. — Siml 2634«.
SÆNGUR
Endurnýjum gðmhi sængnrmar.
Seljum dún- og fiðnrheld w.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Simi 16733
Eg vissi vel, að hann átti við
herra, þetta eða herra hitt, en
ég var alltof ringluð til að hugsa.
Já, herra, sagði ég.
__Eg heiti Waring. Hann leit
aftur á frú Clark. — Því þarf
hún að fara á verkstæðið? Eg hef
aldrei heyrt á það minnzt, að
neitt yrði að henni. Hvað voruð
þér að segja um hnéð á henni?
Er hún brotin?
Það var ekki um annað fyrir
mig að gera en sýna honum brot-
ið hné brúðunnar. Hinir menn-
irnir stóðu upp við vegginn. Eg
vissi að þeir voru þar enn, þvf
ég heyrði andardrátt þeirra, en
enginn þeirra sagði orð.
Skurðlæknirinn sem sagðist
heita herra Waring hreiddi tepp-
ið yfir brúðuna. — Hvernig
brotnaði hnéð?
— Hún datt út úr rúminu,
sagði ég.
— Brúðan? Hvernig?
Eg greip andann á loftl. — Eg
var að baða hana og ég missti
hana.
— Nú, sagði hann og strauk
yfir hár sér. Hann var mjög ljós-
hærður, svo ljóshærður, að ég á-
leit að hann væri gráhærður.
Hann leit niður á skóna sína og
sagði þeim, að hjúkrunarkvenna-
staðan væri fyrir fullorðið fólk
og að ungar konur, sem hefðu
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 3. okt. 1965 13